Είναι ηθοποιός, σεναριογράφος και μουσικός
Μαρθίλια Σβάρνα: Ένα όνομα που θα ακούμε πολύ τα επόμενα χρόνια, αφού πρόκειται για ένα νέο και ταλαντούχο κορίτσι που ασχολείται με τον καλλιτεχνικό χώρο!
Είναι ηθοποιός, σεναριογράφος και μουσικός. Απόφοιτη της σχολής του Lee Strasberg στο Λος Άντζελες. Το πρώτο της θεατρικό έργο «Our Basement» έκανε πρεμιέρα στη σκηνή του ιστορικού θεάτρου Marilyn Monroe στο Hollywood.
Έχει παίξει στην αμερικανική ταινία μικρού μήκους "Fools" του Jimmy Proser, η οποία βραβεύτηκε από τα φεστιβάλ Berlin Flash Film Festival, Los Angeles International Film Festival με βραβεία κριτικής επιτροπής για το καλύτερο δίδυμο (πλάι στον συμπρωταγωνιστή της Jake Ingrande)
Έχει πρωταγωνιστήσει στο θεατρικό της έργο «Our Basement» στη σκηνή του θεάτρου Μέριλιν Μονρό στο Hollywood. (Σενάριο: Μαρθίλια Σβάρνα, ερμηνείες Paul Rush & Marthilia Svarna , σκηνοθεσία: Sharon Angela).
Το ίδιο θεατρικό έργο ήρθε και στην Αθήνα στο θέατρο Altera Pars. (Σενάριο: Μαρθίλια Σβάρνα , ερμηνείες: Λάμπρος Κωνσταντέας & Μαρθίλια Σβάρνα, σκηνοθεσία: Γιώργος Σίμωνας).
Πρωταγωνιστεί στην ταινία «Man of God». Το φιλμ είναι ένα οδοιπορικό στη ζωή και την προσφορά του Αγίου Νεκταρίου. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι: Άρης Σερβετάλης, Alexander Petrov, Mickey Rourke, Χρήστος Λούλης, Καριοφυλλιά Καραμπέτη, Νικήτας Τσακίρογλου, Γιάννης Στάνκογλου, Τάνια Τρύπη, Μαρθίλια Σβάρνα, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Γιάννης Αναστασάκης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Βασίλης Κουκαλάνι.
Μίλησε μας για τη συμμετοχή σου στην ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού» (Man of God).
-Γνώρισα τη Yelena Popovic σχεδόν ένα χρόνο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα της ταινίας κάπως μοιραία, θα μπορούσε να πει κανείς, κι αμέσως δέσαμε ως άνθρωποι - κυρίως λόγω κοινών εμπειριών από το Λος Άντζελες, αλλά και κοινών απόψεων και αισθημάτων για την υποκριτική τέχνη. Λίγους μήνες αργότερα, μου έκανε την πρόταση να αναλάβω το ρόλο της μοναχής Ευφημίας στην ταινία της. Ενώ ήμουν αρκετά διστακτική στην αρχή, λόγω της ιδιαιτερότητας του ρόλου, αποφάσισα εν τέλει ότι οι προκλήσεις στο επάγγελμα αυτό, είναι κάτι που ανέκαθεν έτεινε να με ελκύει. Άλλωστε, ύστερα από την λεπτομερή και βοηθητική καθοδήγηση της Yelena, ανακάλυψα ότι αυτός ο τόσο κόντρα σε εμένα, ρόλος της μοναχής, έκρυβε και πολλά στοιχεία τα οποία ήταν πολύ “κοντά μου”. Διάβασα, συζήτησα με πολλούς πνευματικούς ανθρώπους - γυναίκες και άνδρες - επισκέφτηκα γυναικεία μοναστήρια κι εν τέλει, ελπίζω να μη “με φόρεσαν τα ράσα, άλλα εγώ να φόρεσα εκείνα.
Η περίοδος γυρισμάτων ήταν έντονα συναισθηματική. Όλοι οι συνεργάτες, μπροστά και πίσω από τις κάμερες ήταν πολύ δεμένοι κι επικρατούσε μία όμορφα παράξενη ατμόσφαιρα. Αιτία αυτού, νιώθω, πως ήταν η θεματολογία της ταινίας, αλλά και η αύρα του Άρη Σερβετάλη, η οποία ήταν σαν να μετέδιδε μία γαλήνη σε όλο το crew. Δεν ξέρω ακριβώς πως να το εξηγήσω, αλλά ήταν πρωτόγνωρο για εμένα και είμαι πολύ ευγνώμων, διότι με βοήθησε με την ερμηνεία μου. Μεγάλη βοήθεια για μένα φυσικά, ήταν και όλοι οι υπόλοιποι σπουδαίοι ηθοποιοί με τους οποίους είχα την τιμή να συνευρεθώ στο σετ. Ο Alexander Petrov που με έκανε αμέσως να αισθανθώ άνετα, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη ανατριχιάζοντάς με με τον δυναμισμό και την προσέγγιση του δικού της ρόλου, ο Mickey Rourke από τον οποίο έμαθα πως η πραγματική προεργασία και συγκέντρωση αποτελεί την σωτηρία του ηθοποιού σε δύσκολες ώρες… είναι κάποια πράγματα που στα λένε στις σχολές, αλλά στην πραγματικότητα τα μαθαίνεις στο σετ. Ανεκτίμητα μαθήματα όσα πήρα από αυτή την παραγωγή.
Ήταν η πρώτη σου συμμετοχή σε ταινία;
-Η συμμετοχή μου στο MOG ήταν η πρώτη μου σε ταινία μεγάλου μήκους. Στο παρελθόν έχω δουλέψει σε projects μικρού μήκους, σε Ελλάδα κι εξωτερικό, για τα οποία όμως είμαι εξίσου εύγνωμον καθώς εκεί πήρα το βάπτισμα του πυρός. Η υποκριτική για κάμερα είναι κάτι αρκετά διαφορετικό από αυτήν του θεάτρου κι ακόμη κι αν το είχα δουλέψει σε μεγάλο βαθμό κατά την περίοδο των σπουδών μου στο Χόλυγουντ, ένα περιβάλλον πιο μικρό, πιο φιλικό, με ανθρώπους κοντά μου ηλικιακά - κι επαγγελματικά, σίγουρα αποτέλεσε μία όμορφη εισαγωγή, ίσως κι αναγκαία.
Την τηλεόραση τη σκέφτεσαι και αν ναι με ποιους θα ήθελες να συνεργαστείς;
-Η τηλεόραση, ενώ είναι ένας χώρος ο οποίος, για πολλούς ηθοποιούς στη χώρα μας, αποτελούσε taboo μέχρι τώρα, είναι κάτι που δε με φοβίζει και θα το συγκατέλεγα στις “προκλήσεις”. Προσωπικά, προτιμώ να εστιάζω στο ρόλο που μου προτείνεται κάθε φορά και στο στόρι/σενάριο του πρότζεκτ, παρά στο για το που προορίζεται το τελικό προϊόν Αν κάτι μου κάνει κλικ, δεν πολυσκέφτομαι το αν θα παίξει στη μικρή ή στη μεγάλη οθόνη. Με ενδιαφέρει να συμβαίνουν όμορφα -και καλά- πράγματα στον χώρο της τέχνης. Κοινό υπάρχει παντού, μπορεί να μην είναι το ίδιο, αλλά υπάρχει. Νομίζω η δουλειά μας είναι να του δίνουμε το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε και να υπάρχει εξέλιξη, να μη μένουμε στα ίδια και τα ίδια. Είμαι παιδί μεγαλωμένο τόσο με ευρωπαϊκό κι αμερικανικό σινεμά, όσο με κωμωδίες της ελληνικής τηλεόρασης. Όλα εξυπηρετούν κάτι, όλα έχουν τον χαρακτήρα και την ομορφιά τους και φυσικά, το κοινό τους. Αυτό τον καιρό είμαι στα γυρίσματα της νέας κωμωδίας του Alpha, “Άσε μας ρε Μαμά” σε σκηνοθετική επιμέλεια του Πιέρου Ανδρακάκου, και με χαρά θα πω, ότι παρατηρώ μεγάλη διάθεση για εξέλιξη. Τόσο από τον σκηνοθέτη που τολμάει και ρισκάρει με δημιουργικές και πρωτόγνωρες ίσως, για την ελληνική τηλεόραση, επιλογές, όσο και από ηθοποιούς όπως η Παναγιώτα Βλαντή η οποία δεν επαναπαύεται σε υποκριτικές ευκολίες, αλλά φροντίζει, ακόμη κι ύστερα μετά από τόσα χρόνια καριέρας, να πηγαίνει τη δουλειά της ένα βήμα παραπέρα. Προς το παρόν, δε μπορώ να γνωρίζω ποια θα είναι η πορεία μου στην τηλεόραση, είναι αρκετά νωρίς. Αλλά θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ με νέους δημιουργούς, τους οποίους δεν έχουμε δει ακόμα στον χώρο της τηλεόρασης. Θεωρώ πως διανύουμε μία περίοδο που έρχονται μεγάλες αλλαγές στα εγχώρια καλλιτεχνικά δρώμενα. Παρατηρώ ανθρώπους της γενιάς μου να παίρνουν προβάδισμα και να δημιουργούν ακούραστα. Με γεμίζει ελπίδα και ανυπομονώ να τους δω να φτάνουν τους στόχους τους- θα είναι καλό για όλους μας
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Η υποκριτική, ήταν μία απόφαση που πήρα στα 21 μου, όταν πλέον είχα τελειώσει με το πρώτο μου πτυχίο στο Λονδίνο, πάνω στο musical theatre. Είχα επιστρέψει για μερικούς μήνες στην Αθήνα, να ξεκουραστώ από τις βροχές, να γράψω μουσική και να παίξουμε live με την μπάντα μου, όταν άρχισα να σκέφτομαι “where to next?”. Έκανα μία εσωτερική αναζήτηση, είχα πλέον μια σφαιρική άποψη του τι σημαίνει performing arts, πόσα παρακλάδια έχει αυτός ο τομέας και πόσα (μα πόσα) πράγματα είχα τη δυνατότητα να κάνω. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου, είπα να επικεντρωθώ σε ένα. Δεν ξέρω αν φταίνε οι συγκυρίες, αλλά ύστερα από μία πολύ έντονη περίοδο κοινωνικοποίησης, εξωστρέφειας και rock’n’roll στην Αθήνα, είχα ανάγκη για κάτι πιο εσωτερικό, πιο ήρεμο και πιο φυσικό. Κάτι πιο κοντά στο “κέντρο μου”. Κι αυτό ήταν το method acting (ή αλλιώς μέθοδος Strasberg) το οποίο πήγα να διδαχθώ στην Καλιφόρνια. Στο Lee Strasberg Theatre & Film Institute νομίζω ξανα-γνωρίστηκα με τον εαυτό μου, κι έκτοτε, όταν με ρωτάνε με τι ασχολούμαι, μπορώ πλέον να απαντώ με σιγουριά “με την υποκριτική”
Ηθοποιός, συγγραφέας ή μουσικός; Τι σε χαρακτηρίζει περισσότερο;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, καταπιάνομαι με πολλά καλλιτεχνικά πράγματα - ευτυχώς γιατί νιώθω ελεύθερη, δυστυχώς γιατί ποτέ δε μου φτάνει ο χρόνος. Ενώ συνήθιζα να “παντρεύω” τα όσα κάνω και να μην μπορώ να διαλέξω τι με χαρακτηρίζει περισσότερο, πλέον παρατηρώ ότι πάω με τα φεγγάρια μου. Άρα, το πως αυτοπροσδιορίζομαι πια, δεν έχει να κάνει με μία συνειδητή απόφαση - εξαρτάται περισσότερο από το που με ωθούν οι εσωτερικές μου ανάγκες. Μπορεί για 5 μήνες να θέλω να είμαι ο Mick Jagger και να τρέχω από λαϊβάδικα σε ηχογραφήσεις και προβάδικα, μετά να θέλω έναν χρόνο να εξαφανιστώ από προσώπου γης και να γράψω ένα σενάριο κλεισμένη στο σπιτάκι μου. Έχω συμφιλιωθεί με την ανήσυχη φύση μου και έχω αποφασίσει να την αγκαλιάσω, ακριβώς όπως είναι. Εξ΄άλλου αυτό δε θα έπρεπε να κάνουμε όλοι;
Ποια είναι τα όνειρα σου για το μέλλον;
Βασικός στόχος μου, κι όχι όνειρο, είναι η εσωτερική ηρεμία. Έχω ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να την κατακτήσω, αλλά αν τα καταφέρω, όλα τα “όνειρα” που μπορεί να έχω, θα είναι πολύ πιο πιθανό να γίνουν πραγματικότητα. Τώρα αν μιλάμε για όνειρα όνειρα, θα ήθελα ένα μικρό σπιτάκι με μεγάλα παράθυρα και πολύ φως σε κάποιο πράσινο μέρος της Αθήνας - η οποία άλλωστε, είναι και η αγαπημένη μου πόλη σε όλο τον κόσμο.
