Ο ιδανικός κόσμος των SoMe

Αγαπώ πολύ το Instagram. Ειλικρινά κρατιέμαι να μην ανεβάζω κάθε φωτογραφία που βγάζω καθημερινά. Το προσπαθώ. Ως σεβασμό προς το μέσον και τους ακολούθους του. 

Και μιλάω πολύ με φίλες και γνωστές για το πόσο ιδανικά φαίνονται όλα με ένα σκρολ. Και πώς αυτό το ιδανικό μπορεί να σε ρίξει άνετα σε μια καταθλιψάρα ολκής. 

Αψεγάδιαστα κορίτσια, μοναδικά βαμμένα/χτενισμένα/ντυμένα, selfies σε εκπληκτικά μέρη σε όλο τον κόσμο, οικογένειες που περνάνε τέλεια, βιντεάκια με σούπερ μουσικές, ροζ φλαμίνγκο παντού και ένα σύμπαν γεμάτο μονόκερους. 

Τα λατρεύω. Τα χαζεύω όπως χάζευα παλιά και τις εκπάγλου αισθητικής (υπάρχει αυτή η φράση, δεν ξέρω) διαφημίσεις στα γυναικεία περιοδικά. Σαν χάζι, σαν ξεκούραση στο μάτι.

Μέχρις εκεί όμως. Γιατί το ξέρω καλά πως η αλήθεια δεν είναι πάντα αυτή που βλέπουμε. Και στα σόσιαλ μίντια, και γενικά. Εάν δηλαδή δεν μιλήσεις, δεν γνωρίσεις τον άλλον, ποτέ δεν ξέρεις εάν π.χ. τη στιγμή που ανεβάζει ένα ουάου τοπίο, η μάνα του είναι στο νοσοκομείο και παλεύει για τη ζωή της. Και το ουάου τοπίο μπορεί να είναι μια διαφημιστική υποχρέωση, η δουλειά του ή απλά ο δικός του τρόπος να τη βγάλει καθαρή μέσα στο παράλογο του ελληνικού συστήματος υγείας. 

Γιατί να πέσεις σε κατάθλιψη βλέποντας πόσο χαρούμενος είναι ο άλλος, από τη στιγμή που μιλάμε για κοινωνικά δίκτυα, δεν μιλάμε για εξομολόγηση στον παπά της ενορίας. 

Γιατί να πέσεις στην παγίδα ενός fake κόσμου ενώ είμαι σίγουρη ότι έχεις αμέτρητες στιγμές στον προσωπικό, ολόδικό σου κόσμο; Στιγμές ευτυχίας ή απόλυτης καταστροφής, έρωτες και χωρισμούς, φίλους νέους και άλλους που σε πρόδωσαν, γκαρνταρόμπα που αγόρασες και δεν φόρεσες για να διαφημίσεις. Τις δικές σου στιγμές, της δικής σου ζωής. 

Είναι σαν να μου λες ότι βλέπεις σίριαλ στην τηλεόραση και πιστεύεις όλα όσα βλέπεις; Που δεν το νομίζω, Βίρνα.