De Janeiro…


30 Δεκεμβρίου

Η πόρτα του αεροπλάνου ανοίγει και μετά από 15 ώρες ταξίδι και τρεις αλλαγές αεροπλάνων (αυτά παθαίνεις όταν βρίσκεις πολύ οικονομικά εισιτήρια) κατεβαίνω νυχτιάτικα σε μια τσιμεντούπολη που σε τίποτε δεν θυμίζει τον μαγικό προορισμό που αποτυπώνουν όλες οι φωτογραφίες. Είμαι “κουδούνι” και για να καταφέρω να κοιμηθώ και να μην χάσω την επόμενη ημέρα, “χτυπώ” στο μπαρ του ξενοδοχείου μια καϊπιρίνια, το εθνικό ποτό της Βραζιλίας…


31 Δεκεμβρίου πρωί

Ξυπνάω νωρίς περίπου κατα τις 8. Μαθαίνω ότι στην Ελλάδα χιονίζει. Και επειδή ανυπομονώ να κάνω βόλτα στην διάσημη Ιπανέμα που χρόνια την λιμπίζομαι και την ονειρεύομαι, απλά ανοίγω την πόρτα του ξενοδοχείου που είναι πάνω στην παραλία και μένω κόκκαλο… Μου έρχεται στο πρόσωπο ένας απίστευτος λίβας. Κάνω το πρώτο βήμα στο διάσημο ασπρόμαυρο πλακόστρωτο, που συμβολίζει την ένωση του ντόπιου ποταμού με τον ωκεανό ( Rio de Janeiro σημαίνει ο ποταμός του Ιανουαρίου) και αρχίζω να βηματίζω σαν υπνωτισμένη. Δεν θυμάμαι ούτε πόσες ώρες περπάτησα πάνω στην παραλία, ούτε τι ώρα γύρισα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι για όση ώρα κράτησε αυτή η πρώτη μου βόλτα στο Ρίο, ένιωθα ίσως ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη. Ίσως η μαγική εικόνα του ωκεανού, τα ολοστρόγγυλα καταπράσινα λοφάκια που αγκαλιάζουν την πόλη, τα τυπάκια που κάνουν ρόλερ και τζόκινγκ, το ότι όλοι είναι στην παραλία και κάνουν μπάνιο. Ίσως απλώς αυτό το θεσπέσιο breeze που σου έρχεται από τον ωκεανό όταν περπατάς στην παραλία και θα κουβαλάω στην μνήμη μου όσα χρόνια κι αν περάσουν.


Και πάμε στο πιο μαγικό από όλα. Στο βράδυ της παραμονής

Η αλλαγή του χρόνου στο Ρίο δεν περιγράφεται. Γύρω στα τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι, όλοι ντυμένοι με άσπρα ρούχα, ξεχύνονται από το απόγευμα στις παραλίες. Από παντού κατεβαίνουν άνθρωποι με λουλούδια και κεριά στη θάλασσα. Πως πάμε εμείς, όλοι μαζί την ίδια ώρα στην Ανάσταση; Ε, φαντάσου το ίδιο πράγμα σε πιο καλοκαιρινό. Και μέσα σε λίγες ώρες, οι τρεις παραλίες Ipanema, Copacabana, Leblon και ο παραλιακός δρόμος έχουν πλημμηρίσει από μια άσπρη λαοθάλασσα. Άλλοι κάνουν μπάνιο, άλλοι ανάβουν φωτιές και προσφέρουν άσπρα λουλούδια στη θεά της θάλασσας Yemanja για να την εξευμενίσουν, άλλοι πίνουν καϊπιρίνιες, άλλοι χορεύουν και φλερτάρουν.


Τεράστιες εξέδρες με ορχήστρες έχουν στηθεί από την προηγούμενη, για το πάρτι που θα ακολουθήσει με την αλλαγή του χρόνου. Ένα ασύλληπτο πανηγύρι και δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις. Μέχρι που αρχίζουν όλοι μαζί, οι εκατομμύρια αυτοί άνθρωποι, να μετράνε ανάποδα για να φτάσουν στη στιγμή που αλλάζει ο χρόνος. Και εκεί χάνεσαι… Επί μισή ώρα σκάνε πυροτεχνήματα. Μισή ώρα το Ρίο κυριολεκτικά καίγεται. Φίλοι και άγνωστοι μεταξύ τους ουρλιάζουν, φιλιούνται, αγκαλιάζονται, πίνουν και χορεύουν όλοι μαζί. Ένα ατελείωτο beach party ξεκινά κι εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τσιμπιέσαι για να δεις αν το ζεις πραγματικά ή οειρεύεσαι. Καλή χρονιά λοιπόν και του χρόνου εύχομαι ξανά στο Ρίο!

 

Πηγή: Allyou.gr/Τζίνα Σπάρτακου