Κάποτε που τα δώρα υπάκουαν στους νόμους της παρέας και όχι της αγοράς
Κονσόλες, play station, super mario και ένας σιδηρόδρομος με ένα τρενάκι να κάνει γύρους με επαναφορτιζόμενες μπαταρίες πάνω στις πλαστικές ράγες κάτω από το δέντρο του σαλονιού. Παιχνίδια που αποτελούσαν τη πρώτη επιλογή των γονιών για τα πρωτοχρονιάτικα δώρα μιάς άλλης εποχής. Μίας εποχής που η διαδικασία να ξετυλίγεις ήταν η μεγαλύτερη διαδικασία χαράς. Ίσως η ανδρεναλίνη εκείνης της στιγμής να ήταν μεγαλύτερη κι από το συναίσθημα που βίωνες όταν έβλεπες το δώρο το πρωί της πρώτης μέρας του χρόνου, μετά από άλλη μία επιτυχημένη σκηνοθετημένη προσπάθεια των γονιών να το κρύψουν, ώστε να συνεχίσεις να πιστεύεις στη καμινάδα.
Περιγραφές που ανήκουν δικαιωματικά σε μία εποχή που όλα δείχνουν πως έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και μπορεί να μην είναι αφορμή για νοσταλγία αυτή η περιγραφή της τότε πραγματικότητας, μιάς και σήμερα δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να ξοδέψουμε τόσο χρόνο ώστε να στηθούμε μπροστά σε ατέλειωτες ουρές, όπως έκαναν τότε οι γονείς μας για να αγοράσουν παιδικά μουσικά πιάνα ή γιγαντιαίους αρκούδους, ούτε έχουμε κάτι να ζηλέψουμε από την τότε αισθητική των δώρων αφού αν μπούμε σε διαδικασία σύγκρισης με τις σημερινές επιλογές, τα παιχνίδια της τότε εποχής φαίνεται να ωχριούν μπροστά στα τωρινά παιχνίδια (δηλαδή τα τάμπλετ, τα κινητά τηλέφωνα, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές).
Μπορούμε όμως ελεύθερα να ζηλέψουμε και να αισθανθούμε αρκετά loser σε σχέση με τότε όσον αφορά το ''παιχνίδι'' που γινόταν μετά το άνοιγμα των δώρων. Και αυτό γιατί οι προδιαγραφές των 90'ς παιχνιδιών μπορεί να ήταν αστείες με βάση τα σημερινά δεδομένα, όμως ήταν αν μη τι άλλο αφορμή για επαφή και μεγάλη αλληλεπίδραση. Ναι, ακόμη κι ανάμεσα σε ενήλικες που είχαν τα δικά τους προβλήματα για να καυγαδίσουν πάνω από επιτραπέζια.
Σήμερα πάλι, το τάμπλετ που είναι ένα τόσο φαντεζί δώρο είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση. Δεν αφήνει περιθώρια ούτε για κοινωνικότητα, ούτε για πειράγματα, ούτε για μοιρασιά. Δεν έχει ούτε φύλλα που θα γίνουν αφορμή να μαλώσεις ή να γελάσεις, ούτε αισθητήρες για να νιώσεις κάτι παραπέρα από την οπτική ευχαρίστηση και μπορεί να χάσει την χρηστικότητά του με μόλις μία πτώση. Κάποτε εκσφενδονίζονταν επιτραπέζια, παιχνίδια και άλμπουμ από κεφάλι σε κεφάλι και αυτό υπάκουε στους νόμους της παρέας και της πλάκας, όχι στις επιταγές της αγοράς...
