Δες τι έγραψε στη Washington Post


Κάτι που έχει πληγεί θανάσιμα μετά την ριζική αλλαγή της τάξης πραγμάτων που επέφερε ο κορωνοϊός, είναι η κινηματογραφική βιομηχανία.

Ο Βρετανός σκηνοθέτης Κρίστοφερ Νόλαν, έγραψε στη Washington Post ένα άρθρο-κατάθεση ψυχής για τα καινούρια δεδομένα της ζωής του σινεμά.

Με όχημα αυτό το άρθρο-έκκληση για τα σινεμά, προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει για το πλήγμα που έχει υποστεί αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε: ''Μέρος της αμερικανικής κοινωνικής ζωής'', το σινεμά.

«Οι Κινηματογράφοι B&B στο Μιζούρι δεν είναι απλώς μια οικογενειακή επιχείρηση, αλλά προϊόν οικογενειακής παράδοσης,» γράφει ο Κρίστοφερ Νόλαν. «Το πρώτο "B" αναφέρεται στα Bills Theaters, που ιδρύθηκαν το 1924 στην οδό Ελμερ Μπιλς. Το δεύτερο εκπροσωπεί το Bagby Travelling Picture Show, που ίδρυσε ένας από τους πρώτους ταμείες του Bills. Για γενιές ολόκληρες, αυτές οι δυο οικογένειες έβρισκαν τους φίλους και τους συντρόφους τους στα σινεμά και τα drive-ins τους και, τελικά, συγχωνεύτηκαν το 1980. Για έναν αιώνα, τα B&B έφερναν ταινίες στο κοινό των Μεσοδυτικών Πολιτειών της Αμερικής. Ολο αυτό το διάστημα, η εταιρεία δεν απέλυσε ποτέ ούτε έναν υπάλληλο. Αυτή τη βδομάδα, ωστόσο, τα B&B έκλεισαν 418 σινεμά στη Φλόριντα, την Αϊοβα, το Κάνσας, το Μιζούρι, το Μισισίπι, την Οκλαχόμα, το Τέξας και χρειάστηκε να απολύσουν 2.000 εργαζόμενους.»

Συνεχίζοντας ρίχνει τους προβολείς σε όλα τα γρανάζια που κινούν τη Κινηματογραφική βιομηχανία: «Οταν ο κόσμος σκέφτεται "ταινίες", στο νου του έρχονται οι σταρ, τα στούντιο, η λάμψη. Αλλά η βιομηχανία του κινηματογράφου έχει να κάνει με όλους: τους ανθρώπους που δουλεύουν στα ταμεία, που λειτουργούν τις μηχανές, που κόβουν τα εισιτήρια, κλείνουν ταινίες, πωλούν διαφήμιση και καθαρίζουν τουαλέτες στα σινεμά της γειτονιάς. Κανονικοί άνθρωποι που, πολλοί, πληρώνονται με την ώρα, ούτε καν με μισθό, βγάζουν τα προς το ζειν λειτουργώντας το πιο προσιτό και δημοκρατικό από τα μέρη συνάντησης της κοινωνίας μας.»

Κλείνοντας, με ιδιαίτερα φορτισμένο τόνο κάνει μια παρατήρηση για την ''τελετουργία'' του σινεμά: «Αυτή τη στιγμή, ανάμεσα σ' εκείνους που έχουν πληγεί περισσότερο είναι οι εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις όπως είναι οι κινηματογράφοι, των οποίων όλη η γοητεία βασίζεται στο σπουδαιότερο ένστικτο του ανθρώπου - κι εκείνο που τώρα έχει στραφεί εναντίον μας, πράγμα που κάνει την κατάσταση τόσο δύσκολη: την επιθυμία να βρισκόμαστε μαζί. Ισως κι εσείς, όπως εγώ, νομίζατε ότι πηγαίνατε στο σινεμά για τον surround ήχο, ή τις σοκολάτες, ή το ποπ-κορν και το αναψυκτικό, ή τους σταρ. Αλλά όχι. Βρισκόμασταν εκεί, ο ένας για τον άλλον.»

Διάβασε εδώ ολόκληρο το άρθρο του