Το Red Bull Art of Motion συγκέντρωσε και φέτος τους καλύτερους freerunners του κόσμου και για μία μέρα τα βλέμματα όλου του πλανήτη έπεσαν πάνω στη μαγευτική Σαντορίνη.
Το Red Bull Art of Motion συγκέντρωσε και φέτος τους καλύτερους freerunners του κόσμου και για μία μέρα τα βλέμματα όλου του πλανήτη έπεσαν πάνω στη μαγευτική Σαντορίνη.
Ο Αμερικανός Cory DeMeyers αναδείχθηκε ο νέος κυρίαρχος στο βάθρο του Red Bull Art of Motion, ενώ εξαιρετική παρουσία είχαμε και απο τους Έλληνες freerunners Δημήτρη Κυρσανίδη και Daniel Mircea όπου τους παρουσιάζουμε και εδώ σε αποκλειστικές συνεντεύξεις για το Platform.
Ευχαριστούμε την εταιρία Sneak Aces για την πολύτιμη βοήθεια για να πραγματοποιηθούν οι συνεντεύξεις, καθώς και την Red Bull για τις μοναδικές φωτογραφίες του Samo Vidic.
Aπο πάνω προς στα κάτω: Daniel - Δημήτρης - Daniel - Δημήτρης - Daniel.
Όνομα: Δημήτρης Κυρσανίδης
Ηλικία: 18
Περιοχή: Ηλιούπολη, Θεσσαλονίκη
Όνομα: Daniel Mircea
Ηλικία: 17
Περιοχή: Πατήσια, Αθήνα
Πρώτα απο όλα, πείτε μας για την εμπειρία σας στο Red Bull Art of Motion στη Σαντορίνη. Μοναδικές στιγμές να συναγωνίζεστε δίπλα σε τόσο σπουδαίους αθλητές;
Daniel: Η εμπειρία στο Red Bull Art of Motion ήταν καταπληκτική. Πιστεύω η καλύτερη εμπειρία που μπορεί να ζήσει ένας freerunner, μοναδικές στιγμές. Πιο πολύ μου άρεσε που είδα τους αθλητές για πρώτη φορά, τέλεια!
Δημήτρης: Απίστευτη εμπειρία πραγματικά είναι κάτι πολύ διαφορετικό που δύσκολα περιγράφεται με λέξεις. Είναι ολόκληρο συναίσθημα, ο κάθε αθλητής του freerunning πρέπει να δοκιμάσει κατά τη γνώμη μου και να ζήσει αυτήν την εμπειρία, μόνο έτσι ο καθένας θα μπορέσει να καταλάβει.
Πάντως και οι δυο σας πλασαριστήκατε σε καλές θέσεις, κάτι που δείχνει ότι το freerunning και parkour έχουν μέλλον στην Ελλάδα.
Δημήτρης: Λοιπόν για πρώτη χρονιά προσωπικά είμαι απόλυτα ευχαριστημένος με την 7η θέση, σίγουρα θα μπορούσα να πάω καλύτερα αν είχα προετοιμάσει έστω και λίγο το δεύτερο run μου. Η Ελλάδα πάει πάρα πολύ καλά σε αυτόν τον τομέα η αλήθεια είναι, θα βγάλει πολλά "αστέρια" στο μέλλον.
Daniel: Το parkour και freerunning έχουν μέλλον στην Ελλάδα. Δεν υπάρχουν πολλοί αθλητές με υψηλό επίπεδο επειδή το parkour ήρθε στην Ελλάδα μόλις πριν επτά χρόνια και οι περισσότεροι τώρα ξεκινάνε να κάνουν.
Ερώτηση που μας την κάνουν πολλοί. Τι διαφορά έχει το free running με το parkour;
Δημήτρης: Το freerunning δεν έχει κάποιο στόχο όπως έχει το parkour, δηλαδή το freerunning είναι η ομορφιά της κίνησης, συνδυάζει μέσα κινήσεις από το parkour τα λεγόμενα vaults, αλλά προσθέτει style, flow και flips μέσα. Το parkour αντίθετα είναι η τέχνη της γρήγορης μετακίνησης από το ένα σημείο στο άλλο χρησιμοποιώντας το σώμα και το πνεύμα, ξεπερνώντας τα εμπόδια που βρίσκεις στον δρόμο σου και ταυτόχρονα σχηματίζοντας μία διαδρομή.
Daniel: Το parkour είναι να πετύχεις ένα στόχο, να πας πχ απο το σημείο Α στο σημείο Β. Το freerunning είναι η εξέλιξη του parkour. Δεν έχεις ενα στόχο να φτάσεις αλλά παίζεις με τα εμπόδια. Το freerunning είναι η ομορφιά της κίνησης.
Πως ξεκινήσατε το freerunning; Πηδάγατε απο τα κάγκελα και τις ταράτσες του σχολείου, κλασικά;
Daniel: Πριν ξεκινήσω να κάνω parkour μου άρεσε να πηδάω απο μάντρες, κάγκελα κλπ. Υπήρχαν κάτι παιδιά στην πλατεία που έβγαινα και έκαναν parkour. Αυτό μου τράβηξε το ενδιαφέρον και το άρχισα και εγώ και απο τότε δεν σταμάτησα να κάνω. Εννοείται πως πηδάγαμε τα κάγκελα στο σχολείο όταν θέλαμε να κάνουμε κοπάνα!
Δημήτρης: Ξεκίνησα αρχικά με το parkour και στη συνέχεια ασχολήθηκα με το freerunning. Γενικά όποιος ξεκινάει parkour 90% στη συνέχεια θα μπει στο χώρο του freerunning. Προσωπικά ξεκίνησα από μία παρέα παιδιών στη γειτονιά μου.
Θεωρείτε το free running και σαν ένα είδος ενόργανης γυμναστικής; Καμία σχέση;
Daniel: Το freerunning σαν ενόργανη; ΟΧΧΧΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!
Δημήτρης: Δεν μπορώ να συγκρίνω καν το freerunning με την ενόργανη γυμναστική, πρώτον γιατί είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η ενόργανη είναι άθλημα, ενώ για μένα το freerunning είναι τέχνη, τρόπος ζωής, η καθημερινότητα μου, όπως κάθε μεσημέρι ας πούμε πρέπει να φάμε φαγητό και το θέλουμε και το χρειαζόμαστε εννοείται, έτσι είμαι κι εγώ με το freerunning. Δε μπορούμε να συγκρίνουμε τον σύγχρονο χορό για παράδειγμα με το ποδόσφαιρο... Έτσι κι αυτά τα δύο δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.
Όταν είσαστε έτοιμοι για ένα stunt, τι λέξεις έρχονται στο μυαλό σας; Δίνετε θάρρος στον ίδιο σας τον εαυτό;
Δημήτρης: Χμμ, όταν ετοιμάζομαι για κάτι που δεν έχω ξανακάνει έχω πρώτα από όλα υποστήριξη από τους φίλους μου, την ομάδα μου, άτομα δηλαδή που τους θεωρώ οικογένειά μου. Πιο πολύ κοιτάζω να μη χτυπήσω. Όσο μπορώ...
Πως βλέπετε τα πράγματα στην ελληνική free running / parkour σκηνή; Υπάρχουν αρκετά παιδιά και ομάδες που κάνουν;
Daniel: Υπάρχουν αρκετές ομάδες και άτομα αλλά είναι σε χαμηλό επίπεδο ακόμα, μάλλον επειδή δεν πηγαίνουν σε γυμναστήρια. Πάντως είμαστε σε αρκετά καλό επίπεδο μέχρι στιγμής.
Δημήτρης: Στη Θεσσαλονίκη έχουμε αρχίσει να οργανωνόμαστε και έχουμε μαζέψει πολύ κόσμο σε κάθε περιοχή που ασχολείται με αυτό που αγαπάμε. Το freerunning σίγουρα θα πάει πολύ ψηλά στην Ελλάδα, θα φανεί έντονα αυτό στα επόμενα χρόνια. Για το parkour δε θα το έλεγα, πλέον αναρωτιέμαι αν υπάρχουν έστω και 5-10 άτομα που κάνουν το parkour με την κανονική έννοιά του, όπως το είχε ερμηνεύσει ο David Belle (founder του parkour).
Τι θα θέλατε να υπάρξει στην Ελλάδα για την άνοδο του αθλήματος; Στο εξωτερικό βλέπουμε μέχρι και freerunning και parkour γυμναστήρια, πάρκα και ακαδημίες υπάρχουν...
Δημήτρης: Αυτό που χρειάζεται περισσότερο στην Ελλάδα για να ανέβει το parkour και το freerunning είναι περισσότερη προσοχή και ενδιαφέρον από τον κόσμο και από τους δήμους κάθε περιοχής. Μετά θα μπορούσαν να γίνουν και πολλές υποδομές, όπως και να μπορούμε να έχουμε την άδεια να μπούμε όλοι και όχι μόνο μερικά άτομα και σε γυμναστήρια.
Daniel: Θα ήθελα να υπάρχει μία ακαδημία parkour για αρχάριους. Θα ήταν τέλεια αν υπήρχε, έτσι θα ξεκινούσαν πολλά περισσότερα παιδιά να κάνουν.
