Μία γυναίκα αναζητά την ταυτότητά της σε έναν κόσμο ασταθή, χαοτικό, γελοίο, ένα εγκάρδιο αφιέρωμα στο Ανολοκλήρωτο, μία παράξενη μωσαϊκή θεατρική εμπειρία στο H.UG art space.
Το metaδραματικό είναι μία σόλο παράσταση διάρκειας 53 λεπτών της Θέκλας Γαΐτη – μια αποσπασματική, διαρκώς μεταβαλλόμενη σκηνική σύνθεση που εξερευνά την καθημερινότητα ως ένα ρευστό, συνεχώς διαλυόμενο και ανασυντιθέμενο τοπίο.
Η παράσταση αποτελείται από 35 σύντομες, αυτόνομες σκηνές διάρκειας 1 έως 5 λεπτών, οι οποίες παραμένουν ηθελημένα ανολοκλήρωτες. Με αισθητική που θυμίζει σκηνικό «ζάπινγκ», το metaδραματικό συνδυάζει ποικίλα εκφραστικά μέσα – χορό, τραγούδι, προφορική ποίηση, αυτοσχεδιασμό, σωματικό θέατρο και ακαδημαϊκές διαλέξεις – δημιουργώντας έναν πολυεπίπεδο σκηνικό κόσμο.
Στην καρδιά της παράστασης βρίσκεται ο χαρακτήρας μίας κολυμβήτριας που αναζητά τη θάλασσα μέσα σε ένα αστικό περιβάλλον - μια ποιητική μεταφορά για την αναζήτηση ταυτότητας σε έναν κόσμο συχνά παράλογο και αποπροσανατολιστικό.
Από Δευτέρα 28 Απριλίου στις 21:00 για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων (28 & 29 Απριλίου, 5 & 6 Μαΐου, 12 & 13 Μαΐου 2025) στο H.UG art space (Μελιταίων 14, Πετράλωνα). Εισιτήρια εδώ.
Η Θέκλα Γαΐτη (σύνθεση, σκηνοθεσία, ερμηνεία) μίλησε στο Platform για τη σόλο παράσταση metaδραματικό.
-Πώς γεννήθηκε η παράσταση metaδραματικό και τι θα βιώσει ο θεατής;
Η ιδέα του metaδραματικού ξεκινά από τη φωτογραφική σειρά «Looking for the Sea», ένα πρότζεκτ που αναπτύσσουμε από το 2018 μαζί με τον φωτογράφο Δημήτρη Νικολάου. Η σειρά αυτή αποτυπώνει το οδοιπορικό μίας αστικής κολυμβή-τριας που ψάχνει τη θάλασσα στα πιο απίθανα μέρη.
Tο καλοκαίρι του 2022 πήρα μέρος σε ένα φεστιβάλ περφόρμανς στην Αθήνα. Εκεί, κάθε καλλιτέχνιδα/ης έπρεπε να παρουσιάσει κάτι που να διαρκεί ακριβώς 12 λεπτά. Θυμάμαι με τρυφερότητα πως δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Όλα μου φαί-νονταν γοητευτικά και ενδιαφέροντα: να απαγγείλω ένα ποίημα; να πω έναν μονό-λογο; να τραγουδήσω; να αυτοσχεδιάσω; να χορέψω;
Μέσα σ΄ αυτή την αναποφασιστικότητα, μου ήρθαν στο νου οι ακροάσεις στις οποί-ες έχω συμμετάσχει – εκείνες οι στιγμές που μέσα σε λίγα λεπτά πρέπει να δείξεις τα πάντα. Και έτσι μου ήρθε η ιδέα: να φτιάξω ένα 12λεπτο σαν προσομοίωση ακρόασης, μια σύνθεση δηλαδή μικρών αποσπασμάτων: λίγοι στίχοι από ένα ποίη-μα, ένα απόσπασμα από έναν μονόλογο, μια στροφή από ένα τραγούδι…
Σε πρακτικό επίπεδο, προκειμένου να γνωρίζω ανά πάσα στιγμή σε ποιο χρονικό σημείο της πεφόρμανς βρισκόμουν, επέλεξα να φτιάξω ένα ηχοτοπίο 12 λεπτών που θα με καθοδηγούσε λεπτό προς λεπτό: ένα ρολόι μετρούσε διαρκώς τα δευτερόλεπτα, μια γυναικεία φωνή ανακοίνωνε κάθε λεπτό τον υπολειπόμενο χρόνο, ενώ ένα χρονόμετρο αντίστροφης μέτρησης σηματοδοτούσε την εναλλαγή των σκηνών.
Το τελικό αποτέλεσμα είχε χιούμορ και μια δόση σουρεαλισμού, αλλά πίσω απ’ αυτό αναδύθηκε κάτι πολύ γνώριμο: η πίεση του χρόνου, το άγχος να χωρέσεις τα πάντα σε ελάχιστο χρόνο και το αίσθημα ότι πάντα κάτι μένει απ’ έξω. Κάπως σαν την καθημερινότητά μας, δηλαδή.
Στόχος μου είναι, μέσα από αυτή την παράξενη μωσαϊκή εμπειρία, να αναγνωρίσει το κοινό θραύσματα της δικής του πραγματικότητας και να αναζητήσει το δικό του νόημα μέσα στο χάος και την πολυπλοκότητα της σύγχρονης πραγματικότητας.
-Σου πήρε καιρό η διαδικασία σύνθεσης της παράστασης;
Η παράσταση αποτελεί ένα έργο σε εξέλιξη και ενσωματώνει τις εσωτερικές μου και εξωτερικές μετακινήσεις που συμβαίνουν με το πέρασμα του χρόνου. Η σύνθεση της, λοιπόν, παραμένει μία διαδικασία ανοιχτή και θα ολοκληρωθεί όταν έρθει η στιγμή να κλείσει αυτός ο κύκλος δημιουργικότητας.
-Τι ψάχνει μία αστική κολυμβήτρια στη θάλασσα;
Πρόκειται για μία ποιητική μεταφορά για την αναζήτηση ταυτότητας μέσα σε έναν κόσμο που συχνά μοιάζει ξένος και αποπροσανατολιστικός
-Είναι η πόλη της Αθήνας ή κάποια άλλη μεγάλη πόλη που έχεις ζήσει έμπνευση για την παράσταση;
Ναι, φυσικά. Είμαι παιδί της πόλης - γεννήθηκα, μεγάλωσα και υπάρχω μέσα σ΄αυτήν. Ο τρόπος που βλέπω τον κόσμο, ο τρόπος που σκέφτομαι και νιώθω, είναι βαθιά επηρεασμένος από το αστικό τοπίο. Το metaδραματικό είναι ο δικός μου τρόπος να μιλήσω για το πώς βιώνω τον κόσμο αυτό και για τη συνεχή προσπάθεια να καταλάβω ποιά είμαι και πού ανήκω.
-Είμαστε αόρατοι πολλές φορές στη μεγάλη πόλη;
Ναι, συχνά είμαστε αόρατοι – και ίσως γι΄αυτό είμαστε και τόσο μόνοι.
-Ποια ήταν τα πρώτα σου ερεθίσματα στις τέχνες και πότε αποφάσισες ότι αυτό θα κάνεις και αυτό θα σπουδάσεις; Πώς ήταν η συνέχεια;
Όταν ήμουν μικρή, αγαπούσα πολύ το μπαλέτο, τις χειροτεχνίες και τη λογοτεχνία – ήταν οι πρώτες μου επαφές με τον κόσμο της τέχνης. Ωστόσο, η απόφαση να γίνω ηθοποιός ήρθε αργότερα, στα 25 μου, όταν κατάλαβα πως οι επιλογές σπουδών και εργασίας που είχα κάνει μέχρι τότε δεν με εξέφραζαν πραγματικά. Ήταν η στιγμή που ένιωσα την ανάγκη να ακολουθήσω κάτι που να με συνδέει ουσιαστικά με τον εαυτό μου.
Η συνέχεια ήταν δύσκολη και γεμάτη περιπέτειες – συχνά με ματαιώσεις και πόνο, αλλά και με στιγμές έντονης χαράς και αυτοπραγμάτωσης. Πρόκειται για μία διαδρομή αυτογνωσίας που δεν τελειώνει, γεμάτη προκλήσεις, αμφιβολίες, αλλά και φωτεινές στιγμές διαύγειας, ησυχίας και αποδοχής.
-Πες μας κάποια πράγματα για την τεχνική Self-With-Others που διδάσκεις.
Πρόκειται για μία καλλιτεχνική εκπαίδευση με ευρύτερη απήχηση – δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους των παραστατικών τεχνών, αλλά οποιονδήποετε αναζητά μια πιο αυθεντική σχέση με τον εαυτό του και την παρούσα στιγμή. Σε βοηθά να βρίσκεις αληθινή ευχαρίστηση σε ό,τι κάνεις και να αποφορτίσεις την ανάγκη να ελέγχεις ή να προεξοφλείς το αποτέλεσμα. Η εκπαίδευση αυτή άλλαξε τη ζωή μου – όχι μόνο ως καλλιτέχνιδα, αλλά και ως άνθρωπο.
-Τι άλλο να περιμένουμε από εσένα μέσα στη χρονιά; Σε βλέπουμε και σε άλλες παραστάσεις;
Προς το παρόν, ασχολούμαι με την περιοδεία του metaδραματικού στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Σχετικά με τις επόμενες συνεργασίες μου, βάζω εδώ μία άνω τελεία. Θα επανέλθω.
