«Ο ρόλος της Μαρίας αποτέλεσε για μένα ένα προσωπικό στοίχημα, μια πρόκληση να αντιμετωπίσω φόβους και ανασφάλειές μου». Συνέντευξη με την ηθοποιό Ηρώ Κόκκινου που πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα» στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης.
Η ομάδα «Αυτή κι Αυτοί» βουτάει στον κόσμο του Επτανήσιου συγγραφέα Κωνσταντίνου Θεοτόκη (1872-1923) και φέρνει στη σκηνή την ιστορία του Θωμά Καψάλη. Ο Θωμάς Καψάλης, γνωστός στην τοπική κοινωνία και ως “Καραβέλας”, μετά τον θάνατο της γυναίκας του προσδοκά μια νέα ζωή. Τυφλωμένος από τη ματαιοδοξία του και τον έρωτά του για μια νεότερη γυναίκα, τη Μαρία, θα οδηγηθεί στην απόλυτη ηθική και κοινωνική κατάπτωση βιώνοντας τον απόλυτο εξευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασής του.
Η ηθοποιός και εκπαιδευτικός Ηρώ Κόκκινου πρωταγωνιστεί στη νέα παράσταση της ομάδας «Αυτή κι Αυτοί», σε σκηνοθεσία Αντρέα Ψύλλια, έχοντας το δύσκολο έργο να ενσαρκώσει τη Μαρία, το πάθος και έρωτα του «Καραβέλα», μέσα από το κλασικό κείμενο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη και σαν ένα από τα σημαντικότερα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας. Μαζί της, άξιοι συμπαραστάτες και ίσοι επί σκηνής σαν ένα αλλά και πολλά διαφορετικά σώματα, οι ηθοποιοί Τερέζα Καζιτόρη, Σπύρος Αναστασίνης, Αλέξανδρος Παυλίδης, Γεωργία Σωτηριανάκου και Πάνος Μαλικούρτης
Η Ηρώ Κόκκινου μίλησε στο Platform για την παράσταση «Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα» που παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
-Έχοντας ήδη παιχτεί οι πρώτες παραστάσεις, επιστρέφοντας στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, πώς νιώθεις για τη «Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα»;
Οι πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι περηφάνεια και λαχτάρα. Περηφάνεια διότι αυτή η παράσταση όχι μόνο είναι αποτέλεσμα πολύμηνης και κοπιαστικής δουλειάς, μιας ολόκληρης ομάδας ανθρώπων, αλλά κυρίως γιατί πιστεύω και πιστεύουμε ότι με την με την ιστορία αυτή έχουμε την ανάγκη να πούμε κάτι.
Τα νοήματα με τα οποία καταπιάνεται ο Θεοτόκης σε αυτό του το έργο και που αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε θεατρικά και εμείς φέτος με ακουμπούν βαθιά. Μετρώ τις μέρες για την επόμενη παράσταση, να μοιραστώ με τους υπόλοιπους αυτή την εμπειρία, να βυθιστούμε σε αυτόν τον Καραβελικό κόσμο, που κάθε φορά με συνεπαίρνει και με ταράζει.
-Πώς επιλέχτηκε να ανέβει το συγκεκριμένο θεατρικό έργο μέσα από το έργο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη;
Με το έργο αυτό του Θεοτόκη ήρθα σε επαφή πριν από ένα χρόνο περίπου, όταν και διάβασα το θεατρικό κείμενο που είχε ήδη συνθέσει ο Σπύρος Αναστασίνης. Η επιλογή του έργου φυσικά συνέβη αρκετό καιρό πριν, όταν ο Αντρέας Ψύλλιας, ο σκηνοθέτης της ομάδας, διάβασε το συγκεκριμένο βιβλίο και νομίζω αυτό ήταν.
Όλος αυτός ο ζοφερός κόσμος που μας συστήνει ο Θεοτόκης το 1920, με τους τόσο ωμά απάνθρωπους χαρακτήρες που κατασπαράζουν ο ένας τις σάρκες του άλλου, δεν φαντάζει τόσο μακρινός και ξένος. Μια ματιά στον άνθρωπο. Στον άνθρωπο του τότε και του τώρα που όσο και αν εξελίσσεται, μαθαίνει και προοδεύει ανά τα χρόνια, δεν αποδιώχνει τα πιο ζωώδη ένστικτά του. Η τρομακτικά επίκαιρη πένα και ο ποιητικά αιχμηρός λόγος του Θεοτόκη ήταν όλα όσα χρειάστηκαν για να ξεκινήσει η θεατρική μεταφορά του.
-Τι σόι άνθρωπος είναι ο Καραβέλας;
Ο Καραβέλας είναι ένας άντρας μεγάλης ηλικίας ο οποίος μετά το θάνατο της γυναίκας του διεκδικεί μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Λαχταρά να αποδιώξει από πάνω του τη γυναίκα του, ευτυχεί με το θάνατό της και τολμά να προσεγγίσει ερωτικά τη νεότερη, παντρεμένη γειτόνισσά του, Μαρία. Μη νιώθοντας αποδοχή από την μικρή κοινωνία στην οποία ζει και η οποία τον περιγελά και τον χλευάζει όπως ο ίδιος λέει, δεν διστάζει να παραδοθεί άνευ όρων στο πάθος του, υπογράφοντας την καταστροφή του. Ένας άνθρωπος που παλεύει με όλους και με όλα αλλά κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό.
-Δύσκολος ο ρόλος της Μαρίας και σαν ο έρωτας του Καραβέλα;
Πολύ. Ο ρόλος της Μαρίας αποτέλεσε για μένα ένα προσωπικό στοίχημα, μια πρόκληση να αντιμετωπίσω φόβους και ανασφάλειές μου και να ανακαλύψω νέα πράγματα για μένα, οπότε σιγουρά της χρωστάω πολλά. Είναι ένας άνθρωπος τον οποίο θαυμάζω και φοβάμαι, βρίσκοντάς την ταυτόχρονα γοητευτική και επικίνδυνη. Μια νεαρή γυναίκα σύζυγος και μητέρα που απολαμβάνει και γεύεται τη ζωή.
Έχει έντονο δυναμισμό και αυτοπεποίθηση διεκδικώντας αυτό που θέλει. Όλα αυτά είναι που την κάνουν τόσο ερωτεύσιμη και στα μάτια του Καραβέλα. Παράλληλα όμως είναι και μια γυναίκα που αναγνωρίζει την επιρροή της και την χρησιμοποιεί αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Αχόρταγη και άπληστη όσο και η υπόλοιπη οικογένειά της γίνεται το τέλειο δόλωμα για να πάρουν από τον Καραβέλα ότι έχει και κατέχει, δίνοντάς του μια ελπίδα στο όνειρο.
-Υπάρχουν Καραβέλες στην εποχή μας; Μιλάει το έργο του Θεοτόκη στο σήμερα;
Ο Καραβέλας υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που κυριεύονται από τους δαίμονες τους και τα πάθη τους. Άνθρωποι που φορούν το προσωπείο του θύματος και αποποιούνται τις ευθύνες τους που δεν αναγνωρίζουν τη δύναμη της επιλογής τους. Πάντα φταίει κάποιος άλλος... Το χωριό, η άρρωστη σύζυγος, η δόλια γειτόνισσα. Ξεχνώντας ότι βουλιάζουν στο βούρκο συνειδητά.
Καραβέλες υπάρχουν αντίστοιχα όσο πρόθυμα βρίσκονται άνθρωποι να σηκώνουν το δάκτυλο σε όποιον ξεφεύγει από τα κοινωνικά πρέπει, όσο οι άνθρωποι πατούν επί πτωμάτων δράττοντας οποία ευκαιρία. Και σίγουρα, Καραβέλες υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι που παρακολουθούν και συμμετέχουν βουβά. Θλιβερά επίκαιρος ο Θεοτόκης. Δυστυχώς!
-Πότε και κάτω από ποιες συνθήκες συναντήθηκες με τους «Αυτούς»; Τι είναι για εσένα η ομάδα «Αυτή κι Αυτοί»;
Πρώτη φορά την ομάδα την συνάντησα όταν πήγα να παρακολουθήσω την τότε παράσταση τους “Ο Ζητιάνος” του Α. Καρκαβίτσα πριν δυο μίση περίπου χρόνια. Θυμάμαι ότι είχα φύγει με μια γλυκιά γεύση έχοντας κρατήσει το πόση ψυχή βάζουν στη σκηνή. Λίγους μήνες μετά έκαναν κάλεσμα για ηθοποιούς για την επικείμενη τότε παράσταση τους "Την Κυριακή έχουμε γάμο" του Γιάννη Ξανθούλη. Ε λοιπόν, πήγα, και φέτος μετράμε τη δεύτερη δουλειά μαζί με το "Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα" του Κ. Θεοτόκη.
Νιώθω φοβερή χαρά, τύχη και ευλογιά που συναντήθηκα με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Η ομάδα «Αυτή και Αυτοί» αποτελεί ένα σχολείο για μένα. Ο τρόπος που δουλεύουμε με, τους τόσους αυτοσχεδιασμούς τα μαθήματα κίνησης από την Αφροδίτη Καλαφάτη και φωνής από την Ελένη Αληφραγκή και κυρίως η όρεξη και η πώρωση για αυτό που κάνουμε με κάνει να νιώθω τρομερά δημιουργική παραγωγική και ελεύθερη. Είναι μαγικό να κάνουμε όλοι μαζί θέατρο.
-Συνεχίζεις να είσαι δασκάλα το πρωί; Πώς συνδυάζεις το σχολείο με την υποκριτική; Δύο διαφορετικοί κόσμοι;
Ναι, ασκώ το επάγγελμα της δασκάλας κανονικότατα. Καθημερινά Δευτερά με Παρασκευή έχω σχολείο. Ευτυχώς για εμένα στην ομάδα τα περισσότερα μέλη εργάζονται τα πρωινά οπότε οι πρόβες μας πραγματοποιούνται αργά μέσα στην μέρα και έτσι καταφέρνω να είμαι συνεπής και στο σχολείο και στο θέατρο.
Τώρα όσον αφορά τους δύο αυτούς κόσμους θα έλεγα ότι έχουν πολλά περισσότερα κοινά από όσα μπορεί κάνεις να φανταστεί. Απαιτούν και τα δυο τεράστια αποθέματα ενέργειας, εκφραστικότητα, κίνηση, σωστή χρήση φωνής και ετοιμότητα για αυτοσχεδιασμούς για να σώσεις την όποια απρόσμενη κατάσταση. Για να μην πω το πόσο πιο απαιτητικό είναι το παιδικό κοινό.
Έχοντας κάνει μια κάποια ενδοσκόπηση πάντως νιώθω πως ο κοινός παρονομαστής τους είναι η μόνιμη επαφή με το παιδί. Επέλεξα μια δουλειά που θα πηγαίνω μόνιμα σχολείο και άλλη μία που θα παίζω μαζί με άλλους. Τι πιο υπέροχο!
-Πέρα από τη «Ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα», υπάρχουν σχέδια για κάτι άλλο μέσα στη νέα χρονιά;
Γενικά επιλέγω να κάνω λίγα πράγματα και να αφιερώνομαι σε αυτά. Η πρωινή μου δουλειά ευτυχώς μου δίνει το προνόμιο να κάνω θέατρο με τον τρόπο που με εκφράζει. Η ευχή μου είναι η ιστορία του Καραβέλα να ταξιδέψει όσο πιο πολύ μπορεί.
Πληροφορίες παράστασης:
«Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα»
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 20:30
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος)
Εισιτήρια ΕΔΩ
