P.S.: Το κινητό χαλάει την εικόνα
Η μέρα έφτασε στο τέλος της, έντονη όπως κάθε άλλη. Κάθεσαι λίγο για να αφομοιώσεις όσα συνέβησαν, να αφουγκραστείς την πολυπόθητη ησυχία. Δεν είσαι τύπος οργανωτικός, που βάζει τικ σε κάθε κουτάκι- υποχρέωση που έφερε εις πέρας. Όμως, δια μαγείας θυμάσαι πάντα εκείνα τα σημαντικά, αυτά που πρέπει να κάνεις. Πώς συγκρατείς τις πληροφορίες τόσο ανεξίτηλες μέσα σε ένα χαοτικό περιβάλλον;
Τα ερεθίσματα ξεχύνονται και τρέχουν καταπάνω σου, σαν ένα ορμητικό πλήθος από μπίλιες που θέλουν να εισχωρήσουν στον νου σου. Κάθε μια μοιάζει μόνη της ασήμαντη και μικροσκοπική, μα αν επιτρέψεις σε πολλές να εισέλθουν, δεν θα βρεις αυτό που ζητάς. Για να εισέλθει μια πληροφορία στην βραχύχρονη μνήμη, θα πρέπει να νομίζεις πως σε αφορά, να είναι ενδιαφέρουσα για εσένα. Και στο ξεκαθάρισμα των πληροφοριών, σημαντικό ρόλο καταλαμβάνει ο ανασταλτικός μηχανισμός προσοχής. Σκέψου κάτι σαν εκείνο τον κολλητό με την έντονη διαίσθηση, που από την αρχή καταλαβαίνει τι αξίζει να κρατήσεις και τι όχι κι οι συμβουλές του μοιάζουν μαγικές. Για να κρατήσεις όμως τον μηχανισμό σου ενεργό, θα πρέπει κι εσύ να του προσφέρεις λίγη βοήθεια. Και πώς θα γίνει αυτό; Μάθε να ονειρεύεσαι.
Ήξερες ότι ονειρευόμαστε το 1/3 της ζωής a la «Ωραία Κοιμωμένη»; Αυτά τα όμορφα παραμύθια που γλυκαίνουν ή και ταράζουν τον ύπνο σου, στην πραγματικότητα σε προστατεύουν. Από τι; Από τον εαυτό σου, τις σκέψεις σου, τα αρνητικά κύματα που σκάνε στον εγκέφαλο σου και του φωνάζουν να ξυπνήσει. Τον καθαρίζουν επίσης από όλα τα άχρηστα που συσσωρεύτηκαν μέσα στη μέρα και φέρουν μόνο βάρος, δίχως ουσία.
Άκου τώρα και το νέο στοιχείο της ημέρας, το οποίο καλό θα ήταν να παγιώσεις και να φροντίσεις να διατηρηθεί στη μνήμη σου μακροπρόθεσμα. Άλλωστε, σε αφορά. Πέρα λοιπόν από τα «πρέπει» τα επαγγελματικά, τα καθημερινά και τα λοιπά, στην λίστα έρχεται να προστεθεί ένα «πρέπει» που μοιάζει περισσότερο με ένα ελιξίριο για την ευτυχία. Χρειάζεται, λέει, να ονειροπολούμε το 1/3 της ημέρας που είμαστε ξύπνιοι! Ο νους δεν είναι μόνο εργαλείο, μα έχει κι ανάγκες. Θέλει κι αυτός να δραπετεύσει, να ρεμβάσει, να ξεκουραστεί. Όταν αυτός πλανιέται σε ένα ήρεμο ποτάμι, σε μια φιλόξενη θάλασσα, σε ένα βουνό-καταφύγιο, τότε αισθάνεσαι γαλήνη μαζί με εκείνον. Άσε τον λοιπόν να ταξιδέψει. Εμπιστεύσου τον, πολύ σύντομα θα είναι πάλι κοντά σου.
Και τώρα ήρθε η ώρα για το στοιχείο της ημέρας που δεν θα σου αρέσει και πολύ, αλλά πάνω κάτω πάντα το ήξερες. Ελευθέρωσε τα χέρια σου από τα δεσμά του κινητού, λύσε τα από το βάρος που τα παγιδεύει. Όσο περισσότερο κρατάς τα μάτια σου καρφωμένα σε έναν τεχνητό ήλιο, τόσο αυτός θα επεμβαίνει στα όνειρα σου, θα τα φθείρει, θα αλλοιώνει την εικόνα τους. Ξαφνικά χάνονται. Μόνο άσπρο. Η δημιουργική σκέψη εξαφανίστηκε. Ένας άδειος καμβάς και καθόλου πινέλα για να χρωματίσεις. Η νοητική σου εξουθένωση δεν στο επιτρέπει. Για αυτό κλείσε τα φώτα, συμφιλιώσου ξανά με το σκοτάδι. Για αρχή, η ανάμειξη θα φέρει το πρώτο χρώμα, ώσπου να διαμορφώσεις πάλι την παλέτα σου. Ζωγράφισε το φόντο, βούτα μέσα του κι όταν ανέβεις ξανά, θα είσαι λίγο πιο έτοιμος για εκείνα τα «πρέπει».
