Γυναίκες και Covid/19: Mία ανάσα κάτω από την μάσκα

Οσα σκέφτονται ταυτόχρονα οι γυναίκες σ' όλο τον πλανήτη, μαμάδες ή singles, 17χρονα, 20χρονα, θωρακισμένες μέσα στο cocoon τους, με messenger και face- time, μέσα σε καριέρες, σε σχέσεις, οι διπλανές μας στην ουρά τουsuper market. Πως αγωνιούν, φοβούνται, αισιοδοξούν, ονειρεύονται, επιχειρούν σπιτικά μακροβούτια στην αμηχανία των ημερών κι έπειτα τινάζουν αγέρωχα τα μαλλιά τους και προχωρούν μπροστά.

Δεν φταίει η καραντίνα
Οι πιο παλιοί μου φίλοι (υπάρχουν και δυο τρείς νεοσύλλεκτοι, όχι άλλοι) με γνώρισαν ως Κατερίνα...

Μεταξύ σοβαρού και αστείου (μεταξύ μας... περισσότερο σοβαρού) όταν γνωρίζουμε μαζί νέα άτομα τους λένε σαρκαστικά: ‘’Γυρίζει και στο σπιτόγατα’’.

Μια μικρή γεύση πριν ξετυλίξω το κουβάρι μου, η γάτα!

Τις τελευταίες τέσσερις μέρες (μπορεί και δυο) εξαρτάται από το level μικροβιοφοβίας σου... η γκρίνια των γύρων μου -για αυτό το τρομερό δεινό #ΜένουμεΣπίτι που μας βρήκε- έχει φτάσει σε βαθμό ελλεινού κακουργήματος.

Η αλήθεια είναι ότι ώρες ώρες αυτό το ‘’Πριν ένα τέταρτο’’ που τους ακούω να λένε, μου μοιάζει σα ‘’χθες’’.

Ώρα για ένα ‘’παραπέντε’’ της σκέψης ..

Αν σου έχει γίνει μια τέτοια φυλακή, εκεί που λησμονείς να επιστρέψειςόταν νιώθεις πως λειτουργείς σε αυτόματο πιλότο από την κούραση, κάθε φορά που νιώθεις απειλή, όποτε ‘’σου έλειψε’’..

Αν νιώθεις κρατητήριο -με μοναδικό ‘’παράθυρο’’ διαφυγής τη σήμανση λήξης της καραντίνας- το σπίτι σου..

Τότε, ξετύλιξε το κουβάρι των σκέψεων σου και θα ανακαλύψεις πολλά πράγματα -που έβαζες κάτω από το χαλί- για το σπίτι σου, τον πλακούντα σου κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Kατερίνα Α. ΔημοσιογράφοςiGeneration [γενν. 1995 - 2012]

Μια μάσκα μα ποια μάσκα…

Χίλιοι κι ένας συνειρμοί για μια λέξη

Αν έχεις φάει τα νιάτα σου διορθώνοντας και γράφοντας κείμενα για περιοδικά (έντυπα κι ηλεκτρονικά) μόδας, ομορφιάς και γενικά lifestyle, όταν ακούς τη λέξη μάσκα, σου έρχονται συνταγές για diy μάσκα ομορφιάς… ή η απαλή αίσθηση σατέν στα δάχτυλα όταν σκέφτεσαι την αγαπημένη σου μάσκα ύπνου…

Αν είσαι μαμά υιού (κι όχι ιού) που γεννήθηκε την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς τότε το άκουσμα της λέξης μάσκα παραπέμπει σε καρναβάλια, σε χορούς και πανηγύρια, σε κομφετί και σερπαντίνες… σε custom made χειροτεχνίες και σε άλλες χαρωπές δραστηριότητες για παιδιά και μαμάδες…

Αν πάλι η φυσική σου κατάσταση είναι η θάλασσα και από μικρή το μόνο που ονειρεύεσαι είναι να ακολουθήσεις τα χνάρια του Ζακ Ιβ Κουστό, τότε αυτομάτως η λέξη αυτή συνδυάζεται με τον αναπνευστήρα (όχι μηχανικού οξυγόνου) και το ζευγάρι βατραχοπέδιλά σου και σε μεταφέρει νοερά σε καταπράσινα νερά, βαθιές θάλασσες, ψαράκια, κοχύλια, άπειρες βουτιές και μακροβούτια… (αχ… ένας αυθόρμητος αναστεναγμός μεταφέρθηκε στα πλήκτρα όπως σας γράφω από το μέτωπο του γραφείου εν καιρώ κορωνοϊού)…

Ως προς τις ιατρικές μάσκες το πιο κοντινό που έχω από προσωπική εμπειρία είναι τα σίριαλ που παρακολουθώ με τις ώρες, καθώς ήμουν (δεν νομίζω για πολύ ακόμα) φαν των ιατρικών σειρών, έχοντας περάσει άπειρα βράδια θαυμάζοντας τον The Good Doctor, τον Doctor House, τους γιατρούς του Chicago και όλο το προσωπικό που έχει κατά καιρούς παρελάσει στους 16 κύκλους του Grey’s Anatomy…

Τώρα που τα μασκοφορεμένα πρόσωπα στα μμμ και τους δρόμους (έως του διαδρόμους του σούπερ μάρκετ) δεν έχουν βγει από τον Ζορό, ούτε τα πλατώ των παραπάνω σειρών αλλά ανήκουν σε ανθρώπους του σήμερα με σάρκα και οστά… προσωπικά προτιμώ ξανά και ξανά όταν ακούω ή σκέφτομαι τη λέξη μάσκα… να το σκάω στον βυθό και να κάνω παρέα με πολύχρωμα ψαράκια… φωνάξτε με να βγω όταν τελειώσει όλο αυτό και ας είναι να βγω στην επιφάνεια έχοντας βγάλει λέπια… στο σώμα μου – το προτιμώ από το να φορέσω ιατρική μάσκα προκειμένου να πάω στη δουλειά μου…

(μένουμε σπίτι)
Αγγελική Λ. Μαμά, Δημοσιογράφος



Στον σουρεάλ προτζέκτορα διαβάζω "love"
Μια ημέρα πριν το lockdown απόγευμα καραντίνας έχω βγει μόνη να περπατήσω. Το Παγκράτι άδειο και σιωπηλό. Έξω από το Μουσείο Γουλανδρή μια καθολική καλόγρια με μωβ γάντια λάτεξ ζητάει από έναν πιτσιρικά με πατίνι και μαύρη μάσκα να της βγάλει μια σέλφι με το κινητό της με φόντο το ναό του Αγίου Σπυρίδωνα –μονοτοιχία στο μουσείο.
Κάποιοι έδειξαν την πραγματική τους φύση. Εξ αρχής ηανάγκη της σημαντικότητας δεν αφήνει κανένα περιθώριο για στοργή και χάδια. Σαρώνει τα ράφια με τα ρύζια δίπλα μου μια κυρία και η κουπ των μαλλιών της είναι μελετημένη για να τονίζει πόσο σημαντική είναι. Κι η ανάγκη της αγάπης ακριβώς ανάποδη διαδρομή.
Στέλνω στην φίλη μου τη Κώστια μια virtual αγκαλιά στο viber, που μου την είχε στείλει προχθές ο Νίκος. «Την είχα ανάγκη» μου γράφει 12.15 το βράδι.
Κάτι αόρατο, μια παράξενη αίσθηση είναι 24 ώρες, εκεί αλέρτ και τζαμάρει τρακς του γνωστού κορωνορεπερτορίου: Πλύνε τα χέρια σου, πρόσεχε τις σακούλες του σούπερ μάρκετ, θα μεταφέρεις τον ιό στην κουζίνα σου, απολύμανε τα κλειδιά σου, απολύμανε, απολύμανε, απολύμανε.
Xρειάζομαι λίγη ώρα unplugged, να βρεθώ ξανά στο κέντρο μου να συναντήσω ξανά όσα με ορίζουν, όσα δεν είναι αποστειρωμένα.
Ακούω το σάουντρακ απ' την Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς του Οικονομίδη στα ακουστικά μου. Θέλω να τ’ ακούσω μ’ εκείνον που ήμουνα ερωτευμένη στις αρχές του Μάρτη. Συναισθηματική βαλβολίνα για συστολές της αριστερής κοιλίας πιο μπάσες, κι ένα ζάρι στον αέρα. Βlogovision κανονικό, από το πρώτη υποψία γκούχου μέχρι το τελευταίο αντισηπτικό μαντηλάκι. Φορτώθηκε στα backpack μας ρίσκο, κλικς από τον «γύρο του θανάτου» και όλο το μπουκάλι με την ανυπόφορη μυρωδιά της αβεβαιότητας και πάμε βόλτες πάνω - κάτωστα παρκέ των φλατ μας.
Ο Covid/19 πέταξε στον προτζέκτορα μου ξανά φαρδύ –πλατύ το definition που πάντα δίνω στην λέξη Αγάπη: Αγαπάω σημαίνει κάνω χώρο για τον άλλον, ν αναβοσβήνει όλη μέρα στην σκέψη μου. Να σου απλώσω χώρο 2 τετραγωνικά για να μπορείς να είσαι ασφαλής. Να κλειδαμπαρωθώ 24ωρα σπίτι για να μπορείς εσύ να είσαι καλά.
Να μπορέσω ν απλώσω ένα σχοινί απ' την μια άκρη που έχει μουδιάσει το σώμα μου από τις ειδήσεις μέχρι την άλλη που έχω σηκωθεί να σου φέρω ένα φούτερ με κουκούλα.
Όταν αισθάνεσαι πως κάτι έχεις χάσει, όταν είσαι κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, όταν η ύπαρξη σου αισθάνεται άβολα μέσα στη μέγγενη, δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία να χάσει ο θάνατος. Μην έχεις προσδοκίες. Μην αντιδράς, μην ταυτίζεσαι με τον κόσμο γύρω σου! Ζω σε μια κατάσταση ισχυρής σιωπής και ακινησίας - μια κατάσταση πλήρους αναστολής. Η ταυτοποίηση με τα νέα με σφραγίζει στο κελί του χρόνου, σε έναν black κύκλο όπου βολικά προσφέρομαι, εύκολο θύμα των αρνητικών συναισθημάτων μου. Αλλά όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθείς, ο ίδιος ο φόβος εξαφανίζεται και η ελευθερία παίρνει το πάνω χέρι. Η κόλαση αρχίζει να καταρρέει, να ξεφλουδίζει στρώση με στρώση το σκούρο της χρώμα και αρχίζεις να νιώθεις ζωντανός.
Στα τώρα σου να πεθαίνεις λιγότερο και να ονειρεύεσαι περισσότερο.
Δεν μ ενδιαφέρει πως και πότε θα πεθάνω –άλλος ρυθμίζει άλλωστε τις κονσόλες επάνω- αλλά ξέρω πως θέλω να ζήσω. Φλεξάροντας την αβεβαιότητα στην νέα μου βεβαιότητα.
Ιλένα Μ. Δημοσιογράφος Generation X [γενν. 1965- 1979]
 

''Η ζωή έχει μια μοναδική ιδιότητα να συνεχίζεται. Και ο άνθρωπος έχει μια άλλη μοναδική ιδιότητα. Να προσαρμόζεται''.
Είναι σίγουρα στιγμές πρωτόγνωρες.
Κάποιοι είπαν πως αυτές τις ημέρες θα τις θυμόμαστε. Γράφεται ιστορία.

Δεν θέλω να προσθέσω άλλο θόρυβο στην όλη κατάσταση. Θέλω όμως να μοιράσω αγάπη. Ίσως είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Ίσως αυτή η κατάσταση, έχει περισσότερα θετικά απ' όσα φανταζόμασταν. Ίσως έχει πολλά ακόμη να μας διδάξει. Ίσως το καλά προγραμματισμένο σχέδιο έχει τον σκοπό του, που τελικά θα είναι προς όφελος όλων μας.

Η ατμοσφαιρική ρύπανση μειώθηκε. Νερά καθάρισαν. Οι άνθρωποι στράφηκαν προς τον εαυτό τους. Εκτίμησαν πράγματα και στιγμές τις οποίες μέχρι πριν λίγες ημέρες θεωρούσαν δεδομένες. Νοιάστηκαν λίγο περισσότερο. Προβληματίστηκαν, ανησύχησαν, σκέφτηκαν, ανοίχτηκαν, συζήτησαν, απομονώθηκαν και αναγεννήθηκαν.

Είναι ιδανική στιγμή γι' αυτό που οι ξένοι ονομάζουν ''disconnect''. Aποσυνδέσου.
Από την τηλεόραση, τα media, τις αρνητικές και τοξικές επιρροές. Έχε εμπιστοσύνη στην ζωή. Μάζεψε τα κομμάτια σου. Αποδέξου τα. Αγάπησε τα. Ύστερα πέταξε τα τοξικά και φρόντισε τον εαυτό σου και αυτούς που το χρειάζονται. Κάνε ένα χάδι. Πες έναν καλό λόγο.

Το σίγουρο είναι ένα: ''Better days are coming''.
Έχουμε δρόμο όμως μπροστά, μακρύ. Είμαστε ακόμη στην αρχή.
Έχουμε πολλά ακόμη να μάθουμε. Έχουμε πολλές ακόμη ώρες να μείνουμε σπίτι.
Έχεις ακόμη πολύ να κλάψεις, ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.

Tόνια Τ.ΔημοσιογράφοςiGeneration [1995 - 2012]

Cool γιατί τόσος χαμός; Και έλεος…
Σκέφτομαι ότι γίνεται πολύς χαμός για το τίποτα. Επίσης δεν αντέχω άλλο στο σπίτι, βαριέμαι απίστευτα, δεν αντέχω άλλο την μαμά μου που τα καθαρίζει όλα με αντισηπτικό και μου φωνάζει.
Μ ‘αρέσει τώρα που έχουν κλείσει τα σχολεία, να κοιμάμαι αργά, να μιλάω με τις φίλες μου στα social media, πιο πολύ στο Instagram... Mπαίνουμε στο Tik Tok και γελάμε με short videos, είναι νέο κόλλημα. Ααακαι βλέπω σειρές στο Netflix. Περιμένω την επόμενη season του Elite. Εχω κάθε μέρα κάποιες ώρες e learning από το φροντιστήριο, που μ' αρέσει γιατί με τσιτώνει. Μου λείπουν βέβαια οι βόλτες με συμμαθήτριες μου στο Mall (ήταν τόση ανάγκη να κλείσει τώρα;). Γενικότερα μου λείπουν τα «έξω», αλλά ούτε και οι άλλες μαμάδες των φίλων μου τις αφήνουν να βγουν. Πήγαμε χθες μια ημέρα πριν το lockdown μια μικρή βόλτα στην πλατεία με 2 φίλες μου – κρατώντας μεταξύ μας την απαραίτητη απόσταση των δύο μέτρων- κι ένας κύριος μας έκανε παρατήρηση: «Δεν το ξέρετε ότι απαγορεύεται να βγαίνετε έξω;» WTF είπαμε όλες (από μέσα μας), ενώ εγώ απάντησα «μα άκουσα στην τηλεόραση πως στις 6 αύριο το πρωί αρχίζει η απαγόρευση κυκλοφορίας.
Εννοείται πως θα τελειώσει όλο αυτό και τότε θα ναι μια από τις φορές που θα είμαι χαρούμενη που θα πάω σχολείο. Εεεε θα’ μαι;;;;
Έλλη Μαθήτρια Β΄Λυκείου iGeneration [γενν. 1995- 2012]

Χρειαζόμαστε χρόνο να αφομοιώσουμε τις νέες ισορροπίες
Στις ημέρες της καραντίνας, συνειδητοποιώ ότι αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω κάτι δημιουργικό μέσα στη μέρα μου και όχι μόνο τα απαραίτητα – ή τα αναμενόμενα, αν θέλεις - της μαμάς, συζύγου, νοικοκυράς και εργαζόμενης από το σπίτι. Να ζωγραφίσω. Να βάλω χρώμα στη ζωή μου. Να μην είναι όλα μαύρα-γκρι όπως στις ειδήσεις. Ναι, να ενημερώνομαι, αλλά με μέτρο. Βρίσκω τρόπους να βάζω την άσκηση στην καθημερινότητα μου και συμπαρασύρω και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Έτσι γελάμε παραπάνω.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν ανησυχώ. Ανησυχώ! Ανησυχώ για τους γονείς μου που είναι μεγάλοι. Πως να τους βοηθήσω σε ό,τι χρειάζονται; Αν πάθουν κάτι και δεν τους δω, δεν τους αγκαλιάσω, δεν πάρω τη ζεστασιά τους, την κουβέντα τους; Ανησυχώ για τον αδελφό μου που το επάγγελμά του απαιτεί να εργάζεται σε «δύσκολα» περιβάλλοντα. Μου λείπει που δεν τον βλέπω. Ανησυχώ για τους φίλους μου. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που ζουν μόνοι τους τώρα, όχι από επιλογή. Θυμώνω με αυτούς που δεν μένουν σπίτι ενώ μπορούν. Που δεν καταλαβαίνουν ότι η πιθανότητα να μεταφέρουν τον ιό σε κάποιον δικό τους, όχι ξένο, δεν είναι ταινία επιστημονικής φαντασίας. Οι άνθρωποι έχουμε όνομα.

Από την άλλη αυτή η «κρίση» μου φέρνει και δώρα να ξετυλίξω. Είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να δω πολλά από άλλη οπτική· να έρθω πιο κοντά με τον εαυτό μου και την οικογένειά μου· να αναθεωρήσω και να ξεκαθαρίσω (εκτός από ντουλάπες και πατάρια) καταστάσεις, απόψεις, σχέσεις· να επανεξετάσω τις προτεραιότητές μου. Τώρα, το πρωί που ξυπνάω είμαι ευγνώμων που είμαστε όλοι καλά. Είμαι ευγνώμων που έχω στέγη, τρόφιμα στα ντουλάπια μου και φαγητό στην κατσαρόλα μου κάθε μέρα. Εγώ προσωπικά αυτό κρατάω και τη δύναμη να συνεχίσω με την ίδια διάθεση και ζωντάνια. Αύριο είναι μια καινούρια μέρα!

Νάντια Γ. Μαμά, Parenting CoachGeneration X [γενν. 1965- 1979]

Πίσω στην απλότητα
Ομορφιά μέσα σε τέσσερις τοίχους

Μένουμε σπίτι. Και φυσικά θα μείνουμε για όσο πρέπει. Μα νομίζω ότι και πριν μέναμε λόγω οικονομικής κρίσης, λόγω κρύου, λόγω του ότι οι φίλοι δεν μπορούσαν, λόγω του ότι ήμασταν κουρασμένοι. Πόσο μάλλον τώρα που έχουμε έναν λόγο για να αποδείξουμε την σπουδαιότητα μας και την παιδεία μας. Το γεγονός ότι πρέπει να προσφέρουμε υγεία και ασφάλεια στους διπλανούς μας. Έτσι λοιπόν βάψαμε ένα έπιπλο, καθαρίσαμε, παίξαμε μπιρίμπα, τάβλι, παζλ, μαγειρέψαμε, φάγαμε χωρίς αύριο, τσακωθήκαμε, γελάσαμε, βάλαμε δυνατά μουσικές και χορέψαμε.Και το βράδυ, μα κάθε βράδυ προσεύχομαι για αυτούς που αγαπώ να είναι καλά. Και το πρωί ευχαριστώ που ξύπνησα σπίτι μου με το παιδί μου και όχι σε κάποιο νοσοκομείο. Και έτσι θα περάσει και αυτό όπως πολλά πολλά που έχουν περάσει και με έκαναν πιο δυνατή και πιο σοφή. Και περιμένω την επόμενη διαφήμιση του Παπαδόπουλου που φαντάζομαι ότι θα λέει «βγαίνουμε από το σπίτι» και τότε θα είμαι η πιο πλούσια μητέρα γιατί θα μπορούμε να βγούμε στον ήλιο.
Αριστέα Μ. Mαμά, Φωτογράφος Generation X [γενν. 1965- 1979]

Καραντίνα ημέρα 5η
Σπίτι και πάλι σπίτι

Οι μέρες που ζούμε είναι πρωτόγνωρες, τουλάχιστον για τις δικές μας γενιές. Τις τελευταίες μέρες έχουν έρθει τα πάνω κάτω για έναν «άγνωστο» κορωνοϊό, όπως τον αποκάλεσαν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης στις 17 Ιανουαρίου. Τότε δεν δώσαμε και πολύ σημασία γιατί ήταν μακριά βλέπεις από εμάς, αφού εμφανίστηκε μια «επιδημία» εντελώς ξαφνικά σε μια πόλη της Άπω Ανατολής από δύο μόλις άτομα. Τώρα πια ήρθε και εδώ κοντά μας. Ένας ιός που έχει καταφέρει να τρομοκρατήσει όλο τον πλανήτη. Γιατί όμως; Ποιος ξέρει τι κρύβεται κάτω από το φοβερό και τρομερό περιτύλιγμα αυτής την νέας γρίπης; Έκλεισαν και τα σχολεία, τα καφέ, τα μαγαζιά, οι δουλειές και μαζί τους κλείστηκαν και οι άνθρωποι μέσα στα σπίτια τους. Όχι πως πριν ήμασταν έξω και κάναμε καμία ξέφρενη ζωή. Η δουλειά, οι υποχρεώσεις και η «glam» ζωή των social media μας είχαν παρασύρει τόσο που δεν ξέραμε τι πάει να πει μένω σπίτι, με τις απλές μου πιτζάμες με ή χωρίς παρέα, ανθρώπους που πραγματικά αξίζουν την προσοχή μας και την αγάπη μας. Η υγεία μας ήταν δεδομένη δεν το συζητώ, μόνο που σύντομα θα «πεθαίναμε» από άγχος και stress, αρά τι να μας πει τώρα ο κορωνοϊός;
Προσωπικά, οι ημέρες τις καραντίνας ήρθανσαν «δώρο» για την ανθρωπότητα, μήπως και καθίσουμε σπίτι μας και αναθεωρήσουμε τι πραγματικά αξίζει εκεί έξω και αρχίσει ο κόσμος και ξυπνάει από τον βαθύ ύπνο του. Όσο για τον συγκεκριμένο ιό δεν φοβάμαι μήπως νοσήσω, γιατί πολύ απλά δεν πιστεύω στην τόση φασαρία που έχει γίνει γύρω από αυτόν. Μα θα μου πεις και οι θάνατοι; Οι θάνατοι ήταν το θλιβερό τίμημα για να τρομοκρατηθεί ο κόσμος και ακριβώς να καθίσει στο σπίτι του. Η άνοιξη είναι μπροστά μας όμως και κανένας δεν μπορεί να την εμποδίσει να έρθει. Υπομονή και ελπίδα να βγούμε ΟΛΟΙ άνθρωποι μέσα από αυτή μάχη. Άνθρωποι δίκαιοι, ευαισθητοποιημένοι, αλληλέγγυοι, συνειδητοποιημένοι, ψυχικά υγιής….

Κωνσταντίνα Κ. ΔημοσιογράφοςiGeneration [γενν. 1995 - 2012]



Σήμερα, νοιώθεις δυνατός, αλλά κι εσύ ξέρεις το απρόβλεπτο παιχνίδι που λέγεται ζωή
Θυμάμαι εκείνη την ημέρα στο μετρό. Η τόσο γνώριμη φασαρία, η οικεία οχλοβοή. Οι πόρτες ανοίγουν. Μπαίνουν δυο άνθρωποι που φορούν μάσκα. Οι φίλοι μου με κοιτούν γελώντας. Η πρόσοψη τους τούς φαινόταν ξένη, αστεία, άξια χλευασμού.
Η εβδομάδα πέρασε κάπου ανάμεσα στην πρωινή σχολή και τα μαθήματα πιάνου. Απασχολημένοι με τις υποχρεώσεις μας, παραμελήσαμε τις ειδήσεις. Ακούω τη μητέρα μου να λέει: «Τι γίνεται στην Ιταλία»; Ομολογώ πως όταν έμαθα για ποιο πράγμα μιλούσε, σοκαρίστηκα.
Άρχισα να σκέφτομαι τον περίγυρο μου. Ο εαυτός μου ήταν ασφαλής, σύμφωνα με τα λεγόμενα των ειδικών. Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι που αγαπώ πολύ, άλλοι που κάποτε έγιναν ευάλωτοι άθελα τους και τώρα ο φόβος τους κατακλύζει. Δεν επιθυμούν να μένουν σπίτι καταλύοντας τη ζωή που γνώριζαν μέχρι σήμερα, δεν αποζητούν τον φόβο ή την απομόνωση, μα δεν τους χαρίστηκε το προνόμιο της επιλογής.
Μια μέρα αποφάσισα να μην πάω στη σχολή. Απέφευγα να μπω στο μετρό. Φοβήθηκα. Όχι για εμένα, όπως είπα. Ήθελα να επισκεφτώ έναν πολύτιμο μου άνθρωπο κι αποφάσισα να εξαλείψω κάθε κίνδυνο. Το ίδιο απόγευμα βγήκε ανακοίνωση: «Κλειστά τα σχολεία και τα πανεπιστήμια για δύο εβδομάδες».
Και κάπως έτσι άλλαξαν τα δεδομένα. Οι φίλοι μου άρχισαν να αναρωτιούνται μήπως οι μασκοφόροι ήταν τελικά προνοητικοί αντί για υπερβολικοί ή έρμαια των ειδήσεων. Εκτίμησα τη σκέψη τους. Από την άλλη, δεν εκτίμησα πολλούς συμφοιτητές που μιλούσαν για υπερβολή.
«Τα ΜΜΕ μας γεμίζουν με τρόμο, κινδυνολογούν».
«Μια ίωση είναι. Ηρεμήστε».
«Εμείς δεν θα πεθάνουμε. Σιγά να μην κλειστώ στο σπίτι.»
«Μια ζωή την έχουμε. Εγώ θα πηγαίνω βόλτες, σπίτι δεν κάθομαι».
Άκουσα όμως και μεγαλύτερους να συμμετέχουν στο παραλήρημα.
«Εγώ δεν παθαίνω τίποτα. Έχω γερό οργανισμό.»
«Ναι, βγήκα για καφέ, τι να κάνω;»
«Έβγαλα μια βόλτα τα εγγόνια μου. Ξέρω, δεν κάνει, αλλά εντάξει».
Όλα έλιωναν μέσα μου. Ήταν μια δυνατή φωτιά που με έκανε ιδιαίτερα συναισθηματική. Προσπάθησα να φιλτράρω τα λόγια που ηχούσαν στα αυτιά μου, να αποδεχτώ πως ο καθένας έχει μοναδικό υπόβαθρο και ξεχωριστή νοοτροπία, μα παρέμενα απόλυτη. Να πω πως θύμωσα, πως αηδίασα; Ίσως δεν υπάρχει λέξη τόσο ισχυρή που να περιγράφει την οργή μου ακόμα και στη δική μας γλώσσα, κι ας κρύβει τόσο πλούτο.
Έχεις δει τη διαφήμιση με τον Γιώργο; Ο Γιώργος βγήκε, κόλλησε, μετέδωσε. Και θέλω τώρα να μου πεις πως θα αισθανόσουν απέναντι στον Γιώργο με τα δεδομένα που θα σου παραθέσω. Ο Γιώργος βρισκόταν μια μέρα στο σούπερ μάρκετ δίχως μάσκα και γάντια. Την προηγούμενη μέρα ήταν στο σπίτι ενός φίλου, που είχε τον ιό. Είχε γυρίσει μόλις από ταξίδι. Ο Γιώργος δεν ήξερε ακόμη πως νοσεί, ούτε κι ο φίλος του άλλωστε. Και φυσικά δεν θέλησε να το σκεφτεί με ρίσκο να χάσει το υπέροχο κι ανεπανάληπτο βράδυ με την παρέα του. Στο σούπερ μάρκετ, βρισκόταν κι η μητέρα σου, εκείνη με μάσκα και γάντια. Στέκεται πίσω από τον Γιώργο στο ταμείο. Εκείνος βήχει. Γυρνώντας σπίτι, η μητέρα σου τακτοποιεί τα ψώνια που έκανε δίχως γάντια. Το επόμενο πρωί επισκέπτεται τη μητέρα της και γιαγιά σου, διότι έχει ανάγκη τη φροντίδα της μητέρας σου. Θεωρώ πως μπορείς να καταλάβεις την έκβαση των γεγονότων. Κι αν τρόμαξες, πόνεσες ή ταράχτηκες στην ιδέα των ανθρώπων σου να πληγώνονται από μια τόσο σοβαρή ασθένεια, τότε μπορείς να καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις για να το αποτρέψεις. Κι αν πάλι δεν μπορείς να πονέσεις για τον συνάνθρωπόσου, ο οποίος βρίσκεται τώρα στη θέση αυτή ή πρόκειται να βρεθεί εξαιτίας της ανεύθυνης στάσης σου, τότε έχεις μπροστά σου ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο μέχρι να οδηγηθείς στην αυτογνωσία και να αναγνωρίζεσαι ως υπεύθυνος και ώριμος πολίτης και πρωτίστως, άνθρωπος.
Λυπάμαι που δεν μπορώ να δω τη θάλασσα στο ηλιοβασίλεμα. Μου λείπουν οι φίλοι μου. Θέλω να περπατήσω στο γρασίδι. Να μου θυμίσω, όμως. Όταν οι υποχρεώσεις με κατέκλυζαν, πόσο συχνά πήγαινα να θαυμάσω τη θάλασσα ή να κοιτάξω το φεγγάρι; Η απάντηση σημαίνει πολλά. Δεν είσαι μόνος σου πάνω στη γη. Απόκτησε συνείδηση και σεβασμό. Σήμερα, νοιώθεις δυνατός, αλλά κι εσύ ξέρεις το απρόβλεπτο παιχνίδι που λέγεται ζωή. Κι αν αύριο βρεθείς στη μεριά των ευάλωτων, μην απαιτείς όσα δεν θέλησες καν να προσπαθήσεις να υλοποιήσεις.
Λυπάμαι για τους ανθρώπους που χάνονται και υποφέρουν, λυπάμαι για όσους πληγώνονται μαζί τους. Μα περισσότερο λυπάμαι για τη νίκη του εγωισμού, για την ήττα της συνείδησης, της αγάπης και της συμπόνιας. Υπόσχομαι να μην επιτρέψω ξανά τον χλευασμό ενός ανθρώπου που φοβάται. Υπόσχομαι να προσπαθώ να κρατάω τους γύρω μου ασφαλείς, εμπνέοντας τους εμπιστοσύνη. Υπόσχομαι να νοιάζομαι για τον παππού μου και τη γιαγιά μου. Υπόσχομαι να νοιάζομαι για όλους τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Κάποιοι άνθρωποι δεν επιλέγουν να μην μείνουν σπίτι, διότι ο δρόμος για αυτούς δεν προσφέρει διακλαδώσεις. Εσύ αν βαδίσεις προσωρινά με εκείνους, αύριο ξέρεις πως θα έχεις τη δυνατότητα να εξερευνήσεις ξανά όλα τα μονοπάτια. Μην εκμεταλλεύεσαι τη δυνατότητα σου να επιλέγεις, το γεγονός πως είσαι υγιής. Σου ζήτησαν να κάτσεις στον καναπέ σου για να προσφέρεις πέπλο ασφαλείας στην ανθρωπότητα. Εγώ υπόσχομαι να μείνω σπίτι. Εσύ;
Μείνε στο σπίτι, χρωμάτισε τον λευκό τοίχο με όσα έκρυβες μέσα σου τόσον καιρό, μα δεν προλάβαινες να απορροφήσεις. Διαχώρισε τα σχήματα και τα χρώματα τους. Τι έμαθες; Τι έχεις ακόμα να ανακαλύψεις; Διαμόρφωσε τη λίστα των ονείρων σου. Σε περιμένουν νέες εικόνες, νέοι ήχοι, νέα αρώματα. Μα κάνε τώρα υπομονή. Εξερεύνησε τον αχανή κόσμο της μουσικής, βούτηξε στα βιβλία. Γέμισε τον εαυτό σου με αγάπη κι όταν τα δύσκολα περάσουν, ταξίδεψε παντού για να τη μοιραστείς.
Βασιλεία Μ. ΔημοσιογράφοςiGeneration [γενν. 1995 - 2012]


Προσέχουμε τον εαυτό μας για να είναι καλά οι δίπλα μας
Βρισκόμουν στο εξωτερικό, στην Γερμανία για μια εβδομάδα στον γιό μου που είναι γιατρός εκεί. Επέστρεψα 17 Μαρτίου σ’ ένα αεροσκάφος γεμάτο κόσμο. Δεν υπήρξε κανένας έλεγχος κατά την επιστροφή μου ούτε στο Γερμανικό αλλά ούτε και στο Ελληνικό αεροδρόμιο. Αμέσως μπήκα σε αυτοκαραντίνα, αφού ενημερώθηκα σχετικά με τα 14 μέτρα που οφείλει να πάρει κάποιος όταν έχει ταξιδέψει. Τηρώ κατά γράμμα τις οδηγίες, προσέχω τον εαυτό μου και τους άλλους, διακόπτοντας έτσι την διασπορά του ιού. Είναι εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει με τις Εκκλησίες, να μην συμμορφώνονται για το κοινό καλό. Τηλεόραση δεν βλέπω, αλλά έχω διαρκή πληροφόρηση από το Internet στο κινητό μου και στο tablet.
Κατερίνα Μ. Συνταξιούχος The Silent Generation [γενν. 1925- 1945]