Η ισχύς εν τη ενώσει
12 Μαρτίου.
It’s official! Η χώρα έχει κηρυχθεί σε καθολικό lockdown.
Τηλεοράσεις, social media, συχνότητες μιλούν για ‘’καραντίνα’’.
Τι είναι αυτό;
Τρώγεται;
Πώς επιβιώνεις μέσα σε αυτή;
Ποιο είναι το χέρι που θα με τραβήξει στην επιφάνεια όταν το ίδιο μου το σπίτι με πνίγει;
Προωθούνται οι μάσκες.
Σανίδες κανείς;
Εσύ, τι άρπαξες για να επιπλεύσεις;
Θα ήταν τότε που ανακάλυψες ότι το 2 του Παπαϊωάννου ανέβηκε online και μέσα σε 2μιση ώρες κατάφερε να σε κάνει να τρέμεις εσωτερικά.
Όταν η Google Arts & Culture άνοιξε τις πόρτες της τέχνης και περπάτησες εικονικά ξαπλωμένος στο Musée d'Orsay στο Παρίσι και στο Rijksmuseum ανταμώνοντας σπουδαία εκθέματα.
Όταν περιηγήθηκες ζωντανά στο δωμάτιο του Βαν Γκογκ σε διαστάσεις εξωφρενικά πραγματικές.
Όταν άκουσες τις φωνές ξένων και ελλήνων καλλιτεχνών από το σαλόνι τους ξυπνώντας σου τις μυσταγωγικές στιγμές που σου έχουν χαρίσει στα λάιβ.
Όταν συγκινήθηκες βλέποντας τις Τρεις αδελφές του Τσέχωφ online νιώθοντας ακρωτηριασμένη που δεν μπορούσες να το ‘’χειροκροτήσεις’’.
Αλήθεια, πώς θα ήταν η καραντίνα χωρίς την τονωτική ένεση που λέγεται τέχνη;
Κατάφερες να ξορκίσεις άλλη μια νύχτα καραντίνας χωρίς το συγκρότημα που βασιλεύει στη καρδιά σου;
Αν όχι, τότε οι αισθητήριοι υποδοχείς σου είναι λειτουργικοί.
Κυρίως σε μια μη λειτουργική εποχή.
Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που διακυβεύεται ανάλογα με τους καιρούς ο πολιτισμός.
Άλλοτε προβάλλεται ως το ‘’κλαδί ελιάς’’ (όπου χρειαστεί) κι άλλοτε εφαρμόζεται η ‘’φωτοσκίαση’’ για τους ανθρώπους που τον υπηρετούν με ψυχή και δικαιώματα που βρίσκονται στην αφάνεια.
Το ''Support Art Workers'' είναι μια καμπάνια που γεννήθηκε τις τελευταίες ώρες στα κοινωνικά δίκτυα και έχει βρει πρόσφορο έδαφος.
Οι καλλιτέχνες της πολιτιστικής βιομηχανίας ενώνονται διαδικτυακά, ‘’συνομιλούν’’ και δεν σωπαίνουν.
Με όχημα τη τέχνη τους.
Αυτή που αποτελεί το αντίδοτο στο φόβο, το close up στη διαφθορά, τη γέννα της δημιουργίας.
