Κάνε την αυτοκριτική σου, δες πόσο ακραίος σινεφίλ είσαι
Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, λένε και αυτό ισχύει περισσότερο από ποτέ στη δική μας συνθήκη. Φάνηκε μάλιστα ιδιαίτερα τότε που φτιάχναμε φανουρόπιτα προτού πάμε σούπερ για να βρούμε χαρτιά υγείας και αλεύρι. Τον Μάρτιο όμως φάνηκε και κάτι άλλο, η αιώνια αγάπη των ανθρώπων για τον κινηματογράφο. Τότε που τα σινεμά είχαν κλειδώσει και είχαν κατεβασμένα ρολά, όμως στους τοίχους των απέναντι πολυκατοικιών στις γειτονιές της Ιταλίας συνέβαινε κάτι μαγικό...
Το σινεμά ήταν μία συνήθεια για πολλούς από εμάς που λειτουργούσε στη σκέψη μας όπως οι εκκλησίες για τους πιστούς. Ήταν πάντα εκεί, ανοιχτά για εμάς και μας πρόσφεραν το πέρασμα σε πραγματικότητες που δεν μπορούσες ποτέ να βρεις εκεί έξω παρά μόνο στις μεγάλες οθόνες. Μόνο εκεί μπορούσες να τροφοδοτήσεις το φαντασιακό σου και να βγεις έξω από την αίθουσα νιώθοντας ότι κάτι θα αλλάξει στον κόσμο. Γι' αυτό αγαπάμε τον κινηματογράφο. Δίνει σάρκα και οστά στην ουτοπία που έχει πλάσει ο καθένας. Είναι αυτό το μούδιασμα που νιώθεις μέχρι να γυρίσεις σπίτι ή μέχρι να φτάσεις με τη παρέα σου στη μπυραρία για να αναλύσετε με κάθε λεπτομέρια όσα σας ταρακούνησαν πριν στην αίθουσα και η επαναφορά στην άλλη πραγματικότητα όταν περνάει η επήρεια της ταινίας τις επόμενες ημέρες ώσπου καθαρίζεις και αναζητάς ξανά εισιτήριο.
Κι επειδή τα νέα που φτάνουν στα αυτιά μας σχετικά με τη πληρότητα των σινεμά δεδομένης της επιδημιολογικής κατάστασης όπως διαμορφώνεται με τον καιρό δεν είναι πολύ ευχάριστα, παρακάτω ακολουθούν κάποιες φωτογραφίες που ίσως ανάψουν λίγο τη φαντασία σου ξανά. Αν ήδη διαθέτεις προτζέκτορα υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι ίσως αυτή η Κυριακή σε βρει να βλέπεις μαζί με τους φίλους σου στο σαλόνι το Pulp Fiction για 40η φορά.
Εμείς την ιδέα στη δώσαμε...
