Το δεύτερο μέρος της συνέντευξης με τον διευθυντή του Athens Video Art Festival
Το Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακών Τεχνών και Νέων Μέσων, Athens Video Art Festival, γιόρτασε την δεκαετή πιστή πορεία του στην ελεύθερη έκφραση των τεχνών και των νέων τεχνολογιών στα γνώριμα μονοπάτια της «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων από τις 2 έως τις 5 Οκτωβρίου. Στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης ο διευθυντής του φεστιβάλ Ηλία Χατζηχριστοδούλου μας μιλάει για τις αγαπήμενες του ταινίες, το ερέθισμα που είχε για να ξεκινήσει την πορεία του καθώς και μια ιδέα που έχει για την προώθηση της πόλης της Αθήνας στο εξωτερικό.
Το πρώτο μέρος της συνέντευξης μπορείτε να το διαβάσετε εδώ
Κατά τη διάρκεια του φετινού καλέσματος συμμετοχής –call for entries- , μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ένας καλλιτέχνης που ήθελε πληροφορίες σχετικά με τις διαδικασίες για τη συμμετοχή του στο φεστιβάλ. Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης ενδιαφερόταν για την κατηγορία video art, ήταν άνω των 60 ετών και μας έφερε τη συμμετοχή αυτοπροσώπως στο χώρο του γραφείου! Ήταν όχι μόνο μεγάλη μας τιμή, αλλά και ακόμα μεγαλύτερη χαρά να έχουμε αυτή τη συμμετοχή στο φεστιβάλ, δηλώνοντας ξεκάθαρα πως το πιο σημαντικό μέσο για τη δημιουργία είναι η δύναμη της θέλησης, η ελευθερία και ο πειραματισμός στα μέσα και η αγάπη για αυτό που κάνεις.
Βέβαια για να δώσω και ένα άλλο παράδειγμα φέτος είχαμε και την πιο μικρή ηλικιακά συμμετοχή από ένα κορίτσι ηλικίας 11 ετών.
Σίγουρα τα νέα μέσα και οι τεχνολογίες βοηθούν και αναπτύσσουν τις γνώσεις γύρω από ζητήματα πραγματοποίησης και κατασκευής της τεχνικής του video art, όμως τίποτα δεν μπορεί να ζωντανέψει περισσότερο μια εικόνα από την εσωτερική ανάγκη και διάθεση για δημιουργικότητα.
Η Αθήνα είναι η πόλη που μ αρέσει. Επίσης χωρίς να έχω φτιάξει κάποιο video clip αισθάνομαι μετά από τόσα ταξίδια και συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ, συνέδρια και ποικίλα προτζεκτ με την ομπρέλα του Athens Video Art Festival πως έχουμε δώσει ένα δυνατό σημείο της πόλης μας στον διεθνή χάρτη του σύγχρονου πολιτισμού και άξια παρουσιάζουμε την πόλη μας σαν μια πόλη που μπορεί να γεννήσει ιδέες και περιεχόμενο.
Εάν λοιπόν γυρνούσα ένα clip για την προώθηση της Αθήνας, θα εκμεταλλευόμουν τις απεριόριστες δυνατότητες της video art και θα ετοίμαζα ένα story στο οποίο θα άφηνα να παρουσιαστούν πολλές περσόνες της πόλης μας δίνοντας έμφαση στο πως αυτοί οι χαρακτήρες δίνουν χρώμα και ζωή στα μέρη τα οποία λειτουργούν συχνάζουν και αναπνέουν. Γενικά θα έδενα ανθρώπους με μέρη, κάτι το οποίο αν σκεφτείς συμβαίνει από πάντα αλλά με έναν πιο ξεχωριστό και πολυμεσικό τρόπο.
Αυτή άλλωστε είναι και η Αθήνα μια πολύχρωμη πόλη που μπορεί να δεχτεί και να αφομοιώσει κάτω από τις κεραίες που πλέον στέκουν αγέροχες πάνω από τις σκεπές μας μόνο για άποψη κάθε τι που μπορεί να την κάνει να λάμψει έστω και για μια βραδιά.
Τέλος, επειδή η Αθήνα είναι μια πόλη που σε καλεί να κινηθείς με κάθε τρόπο, εστιάζοντας στο θέμα της «κίνησης» αλλά και της στρέβλωσης της εικόνας, τα πιο «παρεξηγημένα» αλλά και σινάμα πιο γοητευτικά σημεία της πόλης θα προβληθούν με την τεχνική της Glitch Art ώστε να φανερωθεί μέσα από μια κινούμενη εικόνα πως όπως και στη τέχνη έτσι και στη ζωή ακόμα και οι πιο φαινομενικά «χαλασμένες» πτυχές κρύβουν κάτι το φαντασιακά δημιουργικό!
Τις υπόλοιπες λεπτομέρειες θα τις ανακαλύψω στην πορεία μέσα από το ίδιο το video clip!
Βλέπω και αισθάνομαι γύρω μου τις κοινωνικές τάξεις ολοένα και να απομακρύνονται και το χάσμα αυτό με τρομάζει. Και δεν είναι κάτι το οποίο μπορώ να το συνηθίσω και ας έρχομαι αντιμέτωπος με αυτό σε καθημερινή βάση. Είναι τέτοια η φύση της δουλειάς μου στο αντικείμενο της οργάνωσης παραγωγής όπου επισκέπτομαι αρκετές περιοχές αν και δηλώνω παιδί του κέντρου και πραγματικά βλέπω ζωές πολλών ταχυτήτων.
Ένα άλλο δίπολο το οποίο διακρίνω είναι στις διαπροσωπικές σχέσεις και στον τρόπο επικοινωνίας. Πάντα με ενδιέφερε και παρατηρούσα τους κώδικες επικοινωνίας των ανθρώπων και πως αυτοί αλλάζουν η εξελίσσονται. Διακρίνω αυτούς που ζουν όπως παλιά ανεπηρέαστοι από όλο τον συρφετό της τεχνολογίας. Ίσως περίεργα αναρωτώμενοι πως γίνεται να έχεις τόσους εικονικούς φίλους και να μην χτυπάει το τηλέφωνο του σπιτιού σου η το κινητό σου.
Και από την άλλη κόσμο που έχει κάνει το τηλέφωνο του σαν καθρεπτάκι εποχής, μόνο που δεν κοιτάζει τον εαυτό του άλλα έναν κόσμο λίγο πιο γυαλιστερό από εκείνον που υπάρχει εκεί έξω. Η μάλλον πιο επιλεγμένο αφού με τις απαιτούμενες συντμήσεις ξέρει τι θέλει πλέον να δει και θα το δει. Γνωρίζω κόσμο που δεν ξέρω πόσο χρόνο σπαταλάει για να φτιάξει την εικόνα του (προφίλ λέγεται) στα κοινωνικά δίκτυα η να κάνει δικτύωση και socializing δίνοντας αβίαστα κάθε προσωπικό δεδομένο του και πάλι το βράδυ θα είναι μόνος αλλά δεν θα σε πάρει ένα τηλέφωνο για να σε ακούσει εκτός και εάν σε πετύχει online.
Προσπαθώ να έχω ανοικτές τις κεραίες μου και να μην αισθάνομαι περίεργα που ενώ δηλώνω λάτρης της τεχνολογίας δεν θα πω σε κανέναν δημόσια που έφαγα αυτό το καταπληκτικό ριζότο η τουλάχιστον να μην φτάσω και στο άλλο άκρο να αισθανθώ πως εάν δεν το ανεβάσω πάνω πριν το φάω παίζει και να μην το έφαγα ποτέ.
Επίσης κάτι άλλο που πιστεύω ακράδαντα είναι ότι δεν υπάρχει πια το μαύρο και το άσπρο. Όλα επιτρέπονται και όλα συμβαίνουν.
Η κρίση είναι η αλήθεια ότι μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και να επηρεάσει διαφορετικούς τομείς όπως είναι η οικονομία, η πολιτική αλλά και ο πολιτισμός. Αν την προσεγγίσουμε καθαρά επιφανειακά, πιθανότατα να μας γεννά μόνο δυσάρεστα αποτελέσματα, η τύχη όμως ευνοεί τους τολμηρούς και αυτό το συναίσθημα ξυπνά την διάθεση για δημιουργία. Γιατί πέρα από τις λογικές δυσκολίες που μπορεί να προκαλέσει η κρίση σε αυτή την εποχή, δεν είναι ψέμα πως μπορεί να ενισχύσει το φρόνημα για την επανάσταση του καθενός προσωπικά αλλά και συνολικά για την ουσιαστική αποφυγή της κρίσης που θα ήταν η κρίση του πνεύματος.
Οι ευκαιρίες λοιπόν, δημιουργούνται καθημερινά και σε πολλούς χώρους, για εμένα και για το χώρο της τέχνης της τεχνολογίας και του επιχειρήν και μιλώντας με συγκεκριμένο παράδειγμα το Athens Video Art Festival 2014, να δηλώσω πως δεν βρήκα πολλές κλειστές πόρτες και κάποιες που ήσαν κλειστές ξέρω επούθε είναι το κλειδί. Επίσης υπήρχαν πολλά μικρά παράθυρα που άνοιξαν διάπλατα τα φύλλα τους. Ένα από αυτά ήταν και η συμμετοχή ακόμη περισσότερων νέων συνεργατών, εθελοντών, με αληθινή διάθεση να προσφέρουν, να βοηθήσουν και να δώσουν στην κρίση τη δική τους μορφή. Αυτά τα παιδιά λοιπόν, ήταν η δική μου ευκαιρία και το φεστιβάλ η δική τους!
Παρακολουθώντας video clips εγχώρια και εξωτερικά, νομίζω πως θαυμάζω όλο και περισσότερο την τεχνική της video art καθώς και τον τρόπο που χρησιμοποιείται από το κάθε καλλιτέχνη / σκηνοθέτη με αποτέλεσμα να μην μπορώ να διαλέξω! Μπορώ όμως σίγουρα να αναφέρω τον στενό φίλο και συνεργάτη Στέφανο Κοσμίδη , ο οποίος «καλλιτεχνίζει» και δημιουργεί ο ίδιος μία μοναδική αισθητηριακή ατμόσφαιρα σε κάθε video του.
Η χαρά μου για δημιουργία είναι σαν ένα παιδί που φτιάχνει πύργους από lego, με κάθε επιπλέον κομμάτι φτιάχνεις κάτι διαφορετικό και πάντα θες όλο και περισσότερα. Για το λόγο αυτό μπορώ να σκεφτώ πως θα ήταν να δημιουργείς από ένα video clip για τον Hauschka μέσα από την εφαρμοσμένη τεχνική της Glitch Art από τον Phillip Stearns, έως και για τον διαχρονικό καλλιτέχνη της Ελληνικής μουσικής σκηνής, Μιχάλη Ρακιντζή. Με λίγα λόγια είμαι ανοιχτός στις προκλήσεις, γιατί έτσι γεννιούνται και οι μεγάλες προσδοκίες.
To ερέθισμα μου ήταν αρχικά η προσωπική μου επιθυμία να ασχοληθώ με τη δημιουργία έργων τέχνης video art αλλά και να πειραματιστώ με όλα τα οπτικοακουστικά μέσα. Επίσης πάντα μου άρεσε η ανθρώπινη επικοινωνία αλλά και η δημιουργία καταστάσεων που τώρα τα λέμε με ασφάλεια προτζεκτ σε βαθμό που δεν μπορούσα να το ελέγξω. Επίσης ενθουσιάζομαι ακόμη σαν μικρό παιδί και σε κάθε ιδέα έχω ταχυκαρδία και δυσκολία στον ύπνο, όταν λοιπόν το βράδυ στριφογυρίζω σαν να πήγαινα την άλλη μέρα εκδρομή ε τότε ξέρω ότι αξίζει να ξυπνήσω και να το βάλω μπρος.
Όταν λοιπόν είχα το πρώτο μου έργο και σκεφτόμουν που θα το στείλω, και η μόνη διέξοδος ήταν εκτός των συνόρων αφού μέχρι τότε δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο, αποφάσισα πως είναι καιρός για το Athens Video Art Festival. Επίσης ήθελα ο κόσμος να έχει ένα γεγονός για να μπορεί να ταξιδεύει και να ζει μια πολυδιάστατη εμπειρία στον κόσμο του σύγχρονου πολιτισμού και των νέων τεχνολογιών που τόσο πιστεύω επενδύω αλλά και αγαπώ.
Με τα χρόνια και μέσα από την ενίσχυση αυτής της επιθυμίας από τον κόσμο και τις ολοένα και αυξανόμενες συμμετοχές καλλιτέχνων, το ερέθισμα έγινε ανάγκη, η ανάγκη ευθύνη και η ευθύνη ευχάριστο καθήκον!
Πολλές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις το τι σε επηρεάζει «αρτιστικά», αλλά και προσωπικά καθώς η τέχνη είναι αναπόσταστο κομμάτι της ζωής μου. Για αυτό το λόγο μπορώ να μιλήσω για καλλιτέχνες που με επηρεάζουν πρώτα προσωπικά και μετά με εμπνέουν, αφού περιοριστώ σε λιγότερα παραδείγματα. Μία πολύ ιδιαίτερη καλλιτεχνική προσωπικότητα που αποτέλεσε και ολόκληρη ενότητα του Φεστιβάλ το 2010, είναι ο Andy Warhol με το οποίον θα μπορούσα να πω πως έχω ταυτιστεί, ειδικότερα και μέσα από τη φράση του ίδιου «Ι am a deeply superficial», μπορώ να εκδηλώσω την επιφανειακή πλευρά του κ. Χατζηχριστοδούλου αλλά και την βαθειά όψη του Ηλία.
Αναφορικά με τις ταινίες αν και είναι αρκετές έως πολλές, θα επιμείνω στις: «No Budget Story» του Ρένου Χαραλαμπίδη, την «Η ψυχή στο στόμα» του Γιάννη Οικονομίδη, το «Νυχτερινό Τρένο για την Λισαβόνα» οπού είναι βασισμένη στο ομότιτλο μπεστ σέλερ του βραβευμένου Ελβετού συγγραφέα Πασκάλ Μερσιέ, το «Destroy All Brains» του Δημήτρη Εμμανουηλίδη και τέλος το «Πες στην μορφίνη ακόμα την ψάχνω» του Γιάννη Φάγκρα.
Καθώς πολλές φορές αν όχι τις περισσότερες η έμπνευση γεννάτε από πιο απλές καθημερινές στιγμές, αυτό που χρειάζεται είναι ίσως η επανάληψη κάποιων πραγμάτων για να τα δεις πιο καθαρά και να τα κατανοήσεις σε βάθος, όπως και οι χαρακτήρες στις ταινίες του Οικονομίδη επαναλαμβάνουν λέξεις και φράσεις με αποτέλεσμα να ηχούν στα αυτιά σου και την επόμενη ημέρα.
Όσο για τα μουσικά μου ακούσματα, είναι πολύπλοκα και ξεκινούν από πολλούς δίσκους χρόνια πριν. Είναι τραγούδια που τα απολαμβάνεις από τη ρομαντική ατμόσφαιρα του πικ-απ μέχρι και την ρουτινιάρικη ώρα της οδήγησης σε μορφή mp3. Να πω λοιπόν ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κ.Βήτα, στον Θάνο Ανεστόπουλο από τα Διάφανα Κρίνα αλλά και στον Νικήτα Κλίντ (Ρόδες) που γεμίζουν ακόμα και τις πιο ιδιαίτερες στιγμές μου με πολύχρωμες νότες.
Καθόλου νωρίς δεν είναι μιας και το 2015, είναι πιο κοντά από όσο φαίνεται και όταν σε παίρνουν για να μάθουν πότε ξεκινά το επόμενο call for entries, τώρα σίγουρα συνειδητοποιείς πως οι ετοιμασίες έχουν ήδη ξεκινήσει αν όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό από εσένα, από τους ίδιους τους καλλιτέχνες.
Επικαλούμενος για ακόμη μια φορά ένα από τα γνωμικά του Andy Warhol, “The idea of waiting for something makes it more exciting”, αλλά και ένα δικό μου “Τι κι αν είσαι κομμάτια, ένα κομμάτι σου μπορεί να κάνει κάτι ακόμη”, η ιδέα του να έχεις την προσμονή και να ανυπομονείς για το κάτι είναι όντως ότι πιο συναρπαστικό και επειδή είμαι ο τύπος που λατρεύει την ένταση σε κάθε της μορφή από το κίτρινο χρώμα μέχρι το δυνατό αίσθημα της έκπληξης για κάτι που θα ακολουθήσει μετά, σας αφήνω να βιώσετε παρέα μας το συναίσθημα της προσμονής για το Athens Video Art Festival 2015, χωρίς να πω κάτι παραπάνω!
Ilias says: Let's start another project!
