Ο Ανδρέας Κύρκος είδε το τηλεοπτικό remake της ταινίας του Bong Joon-hoστο Netflixπου μάλλον δεν έχει να δώσει πολλά, πέρα από τα επιβλητικά σκηνικά στα βαγόνια ενός τρένου που λειτουργούν σαν ταξική κατανομή των τελευταίων επιζώντων στη Γη.
Ο Ανδρέας Κύρκος είδε το τηλεοπτικό remake της ταινίας του Bong Joon-hoστο Netflixπου μάλλον δεν έχει να δώσει πολλά, πέρα από τα επιβλητικά σκηνικά στα βαγόνια ενός τρένου που λειτουργούν σαν ταξική κατανομή των τελευταίων επιζώντων στη Γη.
Είναι γνωστή η αδυναμία των αμερικανών δημιουργών να φτιάξουν γνήσιο ταξικό σινεμά και κατά συνέπεια, να δημιουργήσουν τηλεοπτικές σειρές που να πετυχαίνουν κάποιο εύστοχο σχόλιο πάνω στις ταξικές διαφορές του πληθυσμού της όποιας (δυστοπικής ή όχι) κοινωνίας. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που ταινίες όπως τα Παράσιτατου Μπονγκ Τζουν-χο και το πρόσφατο Ισπανικό The Platformστο Netflix, γοητεύουν το μέσο «οσκαρόπληκτο» αμερικανικόκοινό, όταν αυτό αποφασίζει να ξεστρατίσει από επιλογές ανώδυνης ψυχαγωγίας. Τα Παράσιτα(2019) και το Snowpiercer(2013) τουBong Joon-hoαντιμετωπίστηκαν στην Αμερική σαν ταξικές παραβολές με υπότιτλους, σερβιρισμένες μάλιστα με «εξωτικό» περιτύλιγμα και καλλιτεχνικό άλλοθι. Καθόλου τυχαία λοιπόν, τα τηλεοπτικά remakes για τις δυο ταινίες του ευρηματικού κορεάτη κινηματογραφιστή, ήταν μονόδρομος.
Πρώτο από τα δυο remake ήρθε φέτος το Snowpiercer και μόλις ολοκληρώθηκε ο πρώτος κύκλος του. Όπως και στην ομώνυμη ταινία, τα επεισόδια διαδραματίζονται μέσα σε ένα κινούμενο τρένο στο οποίο κατοικούν πλέον οι τελευταίοι επιζώντες του πλανήτη. Η Γη έχει καλυφθεί ολόκληρη από χιόνι και μέσα στα εκατοντάδες βαγόνια του τρένου που τρέχει διαρκώς, έχουν βρει καταφύγιο όσοι δεν πέθαναν στο κρύο. Το Snowpiercer εξαιτίας αυτής της διαρκούς κίνησης σε ράγες, αποφεύγει πολλά δυστοπικά κλισέ που συνήθως συναντάμε σε ταινίες και σειρές που απεικονίζουν τον κόσμο μετά την καταστροφή. Το εύρημα του εγκλεισμού στους διαδρόμους της δυσθεώρητης αμαξοστοιχίας και η κλειστοφοβική μετακίνηση σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους από βαγόνι σε βαγόνι, μας γλιτώνει από πολλά χιλιοειπωμένα κλισέ. Οι τελευταίοι επιζώντες έχουν κάνει μια αυστηρά ταξική κατανομή πληθυσμού στο τρένο, με τα φτωχότερα στρώματα να είναι στοιβαγμένα χωρίς πρόσβαση στα αγαθά των πολυτελών θέσεων, όπου η αριστοκρατία κρατάει τα ηνία. Όσο πιο κοντά βρίσκεσαι στην κεφαλή του τρένου, τόσο πιο καλή είναι η ζωή σου.
Η κοινωνική πυραμίδα των λίγων πλούσιων και της φτωχής μάζας είναι λοιπόν ο διάκοσμος για μια μυστηριώδη υπόθεση φόνου με θύμα κάποιο άτομο από τον κόσμο των εκλεκτών. Η ανάγκη για εξιχνίαση του εγκλήματος χωρίς να προκληθεί σκάνδαλο, θα αναγκάσει τους προύχοντες να απευθυνθούν στις μυστικές υπηρεσίες ενός ικανού ντετέκτιβ και να τον πάρουν από τις τρώγλες των μη εχόντων. Κάπως έτσι, θα ξετυλιχθεί μια συνωμοσία και ο ερευνητής, παράλληλα με τα ίχνη του φόνου, θα ψάξει και για ρωγμές στο σύστημα, προκειμένου να ξεκινήσει η επανάσταση και ο αγώνας των δικών του για τον έλεγχο της μηχανής του τρένου και για τη δίκαιη κατανομή των αγαθών.
Τα συστατικά για μια εμπορική επιτυχία βρίσκονται στη διάθεση των παραγωγών, όμως οι showrunners προκρίνουν τις εύκολες εντυπώσεις και κάνουν μια επίδειξη του τι μπορείς να αγοράσεις όταν ξοδεύεις εύκολα χρήματα σε μια ακριβή διεύθυνση παραγωγής. Παρά τα εντυπωσιακά σκηνικά και την καλή χρήση των περιορισμένων χώρων, πουθενά δεν υπάρχει νουάρ ατμόσφαιρα, το μυστήριο δεν αφορά κανέναν, οι ήρωες είναι μονοφωνικοί και η κοινωνική διαστρωμάτωση περιορίζεται σαν ντεκόρ της εικόνας. Οι απελπισμένοι πληβείοι της ουράς της αμαξοστοιχίας είναι αυτοί που δίνουν κάποιο νεύρο στην αφήγηση αλλά η Jennifer Connelly απλώς περιφέρει το κρύο βλέμμα της σαν να παίζει σε σαπουνόπερα και ο Daveed Diggs δεν μπορεί να δώσει διάσταση στον ήρωά του. Φυσικά απουσιάζει η καθαρή εντιμότητα του Chris Evans και η γνήσια παραξενιά της Tilda Swinton στην ταινία του 2013. Στην τηλεοπτική εκδοχή, οι χαρακτήρες είναι πιο καρτουνίστικοι και υποτάσσονται πλήρως στα επιβλητικά σκηνικά των αμέτρητων βαγονιών.
Οι θεατές που βρήκαν το Westworldμια πανέξυπνη και φιλοσοφημένη σειρά πάνω σε θέματα βιοηθικής, πιθανότατα να βρουν και το Snowpiercer μια πρωτοποριακή αλληγορία για την επανάσταση των μαζών. Πραγματικά, οι δυο σειρές έχουν πολλά κοινά σε θέματα αισθητικής και ύφους και έχουν την ίδια ρηχότητα –σαν να εκπέμπουν στην ίδια συχνότητα χωρίς να τέμνονται πουθενά και χωρίς φυσικά να μοιάζουν. Βέβαια, αν και κανένας βασικός ήρωας στη σειρά δεν έχειαληθινά ανεπτυγμένο ρόλο και το σενάριο δεν είναι αρκετά λεπτομερές ή δουλεμένο με σαφήνεια, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι τα επεισόδια διαθέτουν άκρως συναρπαστικό set design που βγάζει μάτι. Ο σχεδιασμός των σκηνικών είναι τόσο όμορφος που από μόνος του μπορεί να σε παρασύρει να δεις και τα δέκα επεισόδια του κύκλου μονοκοπανιά και να το διασκεδάσεις.
