O αξέχαστος μουντρούχος του Χόλιγουντ ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του '60, μετρώντας εκατοντάδες ρόλους σε κινηματογράφο και τηλεόραση.
Το πρωί του Σαββάτου έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους και πολυαγαπημένους ηθοποιούς του αμερικάνικου σινεμά: Ο Alan Arkin, γνωστός περισσότερο για τους αξέχαστους Β' ρόλους του παρά για το πρωταγωνιστικό του status, ήταν μία ακλόνητη παρουσία του αμερικανικού κινηματογράφου για πάνω από μισό αιώνα -κλέβοντας την παράσταση σε όποια ταινία και αν συμμετείχε.
Ο θάνατός του σε ηλικία 89 ετών πονάει ιδιαιτέρως τους απανταχού σινεφίλ, μιας και η καριέρα του «γερό-γκρινιάρη» Arkin ήταν, 5 δεκαετίες μετά το ντεμπούτο του, πιο ενεργή από ποτέ: Μπορεί ο Arkin να θεμελίωσε την παρουσία του στα μέσα του 20ου αιώνα με αξέχαστους κωμικοτραγικούς ρόλους, με τον ερχομό της νέας χιλιετίας ωστόσο, ο τετραπέρατος ερμηνευτής δημιούργησε μία αξιαγάπητη «γκρινιάρικη» γερο-περσόνα, που τον έκανε γνωστό σε μια νέα γενιά θεατών.
Ενσαρκώνοντας τον «γερό-ξεκούτη» παππού που τα έχει τετρακόσια και μιλάει πάντοτε σταράτα, ο Arkin εξύψωσε κάθε πρότζεκτ στο οποίο συμμετείχε, αναμειγνύοντας άψογα την σπιρτόζα κωμωδία με το βαθιά ανθρώπινο δράμα -συμπληρώνοντας έτσι ιδανικά μια καριέρα που ξεκίνησε με στρατιωτικές δραμεντί και μεταπολεμικά δράματα.
Με την πρώτη του κιόλας εμφάνιση, ο Arkin έκανε αισθητή την παρουσία του στο Χολιγουντιανό στερέωμα: Ο παρθενικός του ρόλος στην ψυχροπολεμική κωμωδία «The Russians Are Coming» του 1967 του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ, ενώ μόλις τρία χρόνια αργότερα, ο ερμηνευτής από το Μπρούκλιν έμελλε να αφήσει ιστορία στο «Catch-22» του Mike Nichols, στο οποίο είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η συνέχεια είναι γνωστή: Ο Arkin εγκατέλειψε σιγά-σιγά την πρωταγωνιστική καρέκλα, προτιμώντας αντιθέτως να κλέβει την παράσταση σε μια σειρά από αξέχαστους Β' ρόλους. Για τους παλιούς, ο Arkin ήταν ο φρικαλέος δολοφόνος του «Wait Until Dark» και ο αγχωμένος κτηματομεσίτης του «Glengarry Glenn Ross». Για τους καινούριους, ήταν ο γκρινιάρης μεγαλοπαραγωγός του «Argo» και o καθηγητής υποκριτικής του «City Island». Με ρόλους στα «The Heart Is a Lonely Hunter», «Edward Scissorhands» και «Inspector Clouseau», ο Arkin ήταν πάντοτε εκεί, αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι του σε μερικούς από τις σημαντικότερους σταθμούς του αμερικάνικου σινεμά.
Τελικά, το 2007, ο Arkin βραβεύτηκε επιτέλους για την αδιάκοπη παρουσία του, συμμετέχοντας στη ναυαρχίδα της edgy indie σκηνής του 2000: Στο «Little Miss Sunshine» του 2007, ο Arkin ενσαρκωσε έναν ναρκομανή, αθεόφοβο παππού, ο οποίος προπονεί την 11χρονη εγγονή του για έναν διαγωνισμό ...στριπτίζ -αποσπώντας έτσι δίκαια, το Όσκαρ Β' Aνδρικού Ρόλου.
Αβίαστα ξεκαρδιστικός, αξέχαστα σαρκαστικός, αμείωτα οξυδερκής, ο Alan Arkin χαράχτηκε ανιξίτηλα στις καρδιές 5 γενιών σινεφίλ με τις ερμηνείες του -και μπορεί να έφυγε από τη ζωή, ο καυστικός «παππούς» της οθόνης ωστόσο, θα μείνει για πάντα ολοζώντανος στις καρδιές μας.
