Ο σεναριογράφος από το Σκάρσντειλ είναι γνωστός για τους φλογερούς και σπιρτόζους διαλόγους του.
Σε έναν κόσμο όπου οι σκηνοθέτες, τα στούντιο και οι ηθοποιοί απολαμβάνουν συνήθως τα φώτα της δημοσιότητας, το όνομα του σεναριογράφου σπανίως γίνεται γνωστό στο ευρύ κοινό. Παρ' όλα αυτά, η γραφή του Aaron Sorkin είναι τόσο ασύγκριτα ξεχωριστή, που θα ήταν αδύνατο για τον Νεοϋορκέζο συγγραφέα να παραμείνει στην αφάνεια: Τα σενάρια του Sorkin είναι γεμάτα ένταση και φλογερούς διαλόγους, αμέτρητες ατάκες, αξέχαστες στιχομυθίες και χαρακτήρες που μιλάνε σε ρυθμό πολυβόλου, κορυφώνοντας έτσι τον χαρακτηριστικό «αμερικάνικο» τρόπο γραφής. Οι ιστορίες του εξερευνούν τα άδυτα μερικών από τις πιο περίπλοκες και μυστηριώδεις βιομηχανίες του κόσμου, από τον Λευκό Οίκο μέχρι την Silicon Valley, και πραγματεύονται μερικά εξαιρετικά δυσνόητα αντικείμενα, από τη στατιστική μέχρι τον προγραμματισμό. Χάρη στο ταλέντο του, ο Sorkin έχει συνεργαστεί με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του Hollywood -και συνεπώς, η φιλμογραφία του είναι ένα κορυφαίο ποτ-μπουρί του αμερικάνικου σινεμά!
Moneyball (2011)
Η γραφή του Sorkin είναι τόσο αμετανόητα πληθωρική, που ακόμη και οι μεγαλύτεροι σκηνοθέτες του Hollywood καλούνται να προσαρμόσουν το ύφος τους όταν αναλαμβάνουν τα σενάριά του. Στο «Moneyball» του Bennett Miller («Foxcatcher», «Capote»), ο Sorkin εξερευνά τον κόσμο του μπέιζμπολ, και πως αυτός άλλαξε για πάντα με την εφαρμογή ενός ολοκαίνουριου συστήματος στατιστικής -και παρά το δυσπρόσιτο θέμα του, το φιλμ αποτελεί ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά έργα του δημιουργού του.
Being the Ricardos (2021)
Η τελευταία ταινία του Sorkin δεν έλαβε τις διθυραμβικές κριτικές που χαρακτηρίζουν την υπόλοιπη φιλμογραφία του, αλλά εμείς πιστεύουμε πως αποτελεί μία από τις καλύτερες στιγμές του! Ο πολυμήχανος δημιουργός μας ταξιδεύει αυτή τη φορά στα πλατό του παλιού Χόλιγουντ, και συγκεκριμένα στα παρασκήνια του εμβληματικού «I Love Lucy» του 1951, με τη Nicole Kidman στο ρόλο της αξεπέραστης Lucille Ball. Δυστυχώς, η απόφαση του Sorkin να αναλάβει ο ίδιος τη σκηνοθεσία των πιο πρόσφατων ταινιών του δίνει στο έργο του μία κάπως αδιάφορη χροιά, αδικώντας τα όλο και πιο καλογραμμένα σενάριά του.
The Social Network (2010)
Σκηνοθετημένο σαν αστυνομικό νουάρ από τον ασύγκριτο David Fincher και πασπαλισμένο με τις μελαγχολικές μελωδίες των Nine-Inch Nails, το Social Network είναι το πιο αντισυμβατικό success story όλων των εποχών: Τα αχαλίνωτα πάρτι και ο τρυφηλός τρόπος ζωής της Silicon Valley φαντάζουν εδώ ψυχρά και ανούσια, σε μία ατμοσφαιρική και συναρπαστική ταινία που απέσπασε 3 βραβεία Όσκαρ.
A Few Good Men (1992)
Η πρώτη ταινία του Sorkin αποτελεί μέχρι και σήμερα μία από τις κορυφαίες στιγμές του, με τους Jack Nicholson, Tom Cruise και Demi Moore στο ζενίθ τους να τα δίνουν όλα. Βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό του Sorkin, το A Few Good Men συνδυάζει τα παρασκήνια του Πενταγώνου με τα δικαστικά παρατράγουδα, και αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό έργο του δημιουργού του.
Steve Jobs (2015)
Μία από τις ελάχιστες βιογραφικές ταινίες που ξεφεύγει από το συνηθισμένο καλούπι του «bio-pic», το «Steve Jobs» είναι μία εις βάθος εξερεύνηση της ισχύος, με την αστείρευτη ενέργεια του Danny Boyle και το φλογερό μοντάζ του Elliot Graham να ταιριάζουν γάντι στο ασταμάτητο σενάριο του Sorkin.
