Με αφορμή την κυκλοφορία της νέας της ταινίας, αναπολούμε την πολυτάραχη φιλμογραφία της Natalie Portman.
Ξεκινώντας την καριέρα της σε ηλικία μόλις 12 ετών, η Natalie Portman αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλη ηθοποιό της γενιάς της, η Portman έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της στo αμερικάνικο σινεμά του 21ου αιώνα, αντιπροσωπεύοντας άψογα το Χόλιγουντ της νέας χιλιετίας και μονοπολώντας το προσκήνιο με κάθε της εμφάνιση. Και μπορεί να έχει αναλάβει ένα σωρό ασφαλείς ρόλους (ενσάρκωσε το έτερον ήμισυ του Thor στο Marvel Cinematic Universe και πρωταγωνίστησε σε μία σειρά από γλυκανάλατες κομεντί), η καριέρα της ωστόσο καθορίζεται από τις αμφιλεγόμενες και τολμηρές επιλογές της, ερμηνείες που διχάζουν το κοινό και προκαλούν έντονες αντιδράσεις. Η Portman δείχνει να έλκεται στο καλλιτεχνικό ρίσκο, σε ιστορίες με ριψοκίνδυνες θεματικές και ρόλους που φλερτάρουν με το κοινωνικά απρεπές, πράγμα που της έχει επιτρέψει να βρίσκεται στο επίκεντρο της κινηματογραφικής συζήτησης για πάνω από 30 χρόνια -και με αφορμή την πρεμιέρα του (φυσικά αμφιλεγόμενου) «May December» του Todd Haynes, ρίχνουμε μια ματιά στις πιο εμβληματικές, αλλά και πιο πολυσυζητημένες στιγμές της πολυμήχανης ηθοποιού.
Léon (Ο Επαγγελματίας) - 1994
Σε ηλικία μόλις 12 ετών, η Portman έκανε το ντεμπούτο της στο εκκεντρικό νεο-νουάρ του Luc Besson, και μας απέδειξε δύο πράγματα: Αφενός πως η καριέρα της έμελλε να είναι λαμπρή, και αφετέρου πως οι επιλογές της επρόκειτο να είναι κάθε άλλο παρά συμβατικές. Από τον πρώτο κιόλας ρόλο της, η Portman έκανε αίσθηση ενσαρκώνοντας την Ματίλντα, ένα ορφανό κοριτσάκι που βρίσκει ζεστασιά στο πλευρό ενός πληρωμένου εκτελεστή. Η Ματίλντα γοητεύεται από την μυστηριώδη παρουσία του Λεόν και αποφασίζει να τον σαγηνεύσει, φορώντας προκλητικά ρούχα και υιοθετώντας απρεπή συμπεριφορά -φέρνοντας τον πρωταγωνιστή μας (αλλά και το κοινό) σε πολύ δύσκολη θέση. Ο αμφιλεγόμενος ρόλος της Portman προκάλεσε έντονες συζητήσεις και σημάδεψε την (κατά τα άλλα άρτια) ταινία του Besson, και ποιός ξέρει, ίσως και να θεμελίωσε την αγάπη της ηθοποιού για προβοκατόρικους και ριψοκίνδυνους ρόλους.
Star Wars: The Phantom Menace (Star Wars: Η Aόρατη Απειλή) - 1999
Λίγα μόλις χρόνια μετά το εκρηκτικό της ντεμπούτο, η Portman μπούκαρε ακάθεκτη στον mainstream χολιγουντιανό κινηματογράφο, συμμετέχοντας στο διαγαλαξιακό έπος του George Lucas. Ώντας prequel σε μία από τις πιο επιτυχημένες τριλογίες της ιστορίας, το «Phantom Menace» αποτελούσε τότε την πιο πολυαναμενόμενη ταινία όλων των εποχών -αλλά δυστυχώς, το αποτέλεσμα δεν ικανοποίησε τους θεατές. Μετά από έναν αρχικό ενθουσιασμό, το κοινό αναθεώρησε τις απόψεις του για την ταινία, αναγνωρίζοντας το ανάκατο σενάριο, την ψόφια σκηνοθεσία, το απαράδεκτο μοντάζ και τους αδιάφορους χαρακτήρες, ξεκινώντας μία συζήτηση γύρω από την ποιότητα των αμερικάνικων μπλοκμπάστερ που διαρκεί αμείωτη μέχρι και σήμερα.
Garden State (2004)
Σκηνοθετημένο από τον συμπαθέστατο Zach Braff, το Garden State έκανε θραύση στην indie σκηνή όταν κυκλοφόρησε το 2004, βάζοντας φωτιά στο είδος της ανεξάρτητης ρομαντικής δραμεντί για πάνω από μία δεκαετία. Εκ των υστέρων ωστόσο, κοινό και κριτικοί αναθεώρησαν τις απόψεις τους για το φιλμ, εστιάζοντας στα γλυκανάλατα, ουτοπικά στοιχεία του σεναρίου, καθώς και στο στερεότυπο του «Manic Pixie Dream Girl», στο οποίο εμπίπτει εδώ ο χαρακτήρας της Portman. Αναφερόμενο στους επιφανειακά γραμμένους, αχαλίνωτους γυναικείους χαρακτήρες χωρίς αναστολές που υπάρχουν μόνο για να γοητεύσουν (και να θεραπεύσουν) τον πληγωμένο πρωταγωνιστή, το στερεότυπο του Manic Pixie Dream Girl αποτέλεσε πυλώνα του ρομαντικού σινεμά των 2000s και πολλοί υποστηρίζουν πως η αρχή έγινε με το «Garden State» του 2004.
V for Vendetta (2005)
Όπως κάθε κινηματογραφική προσαρμογή της δουλειάς του Alan Moore, έτσι και το «V for Vendetta» του 2005 προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Βασισμένο στο τολμηρό και έντονα πολιτικό κομικ του Εγγλέζου δημιουργού, το σενάριο των αδελφών Watchowski («The Matrix») αναθεώρησε πολλές από τις αναφορές του πρωτοτύπου στον φασισμό και την αναρχία, προκαλώντας έντονη κριτική από κάθε γωνιά του πολιτικού φάσματος. Φυσικά, ένας από τους μεγαλύτερους επικριτές της ταινίας ήταν και ο ίδιος ο Alan Moore, ο οποίος όχι μόνο αρνήθηκε να παρακολουθήσει το τελικό αποτέλεσμα, αλλά απαίτησε και την αφαίρεση του ονόματός του από τους τίτλους αρχής του φιλμ.
Black Swan (Μαύρος Κύκνος) - 2010
Η ταινία που επανέφερε την Portman στο προσκήνιο και της χάρισε το πρώτο της Όσκαρ, ο «Μαύρος Κύκνος» του γνωστού εικονοκλάστη Darren Aronofsky δεν ελλείπεται αμφιλεγόμενων στοιχείων. Αφενός το σκοτεινό, ανατριχιαστικό σενάριο και η υπερφίαλη σκηνοθεσία δίχασαν κοινό και κριτικούς, αφετέρου η απεικόνηση του κόσμου του μπαλέτου ως μία απάνθρωπα αδυσώπητη βιομηχανία προκάλεσε αντιδράσεις από την καλλιτεχνική κοινότητα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι χορευτικές ικανότητες της Portman (η οποία σύμφωνα με το marketing έμαθε μπαλέτο μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα) προκάλεσαν μία αντιπαράθεση τόσο περίπλοκη, που έχει ολόκληρη δικιά της σελίδα στη Wikipedia!
May December (2023)
Και φτάνουμε επιτέλους στο πολυσυζητημένο «May December» που έκανε πρεμιέρα πριν από λίγες ημέρες στους ελληνικούς κινηματογράφους. Με σενάριο αναμενόμενα προκλητικό, η ταινία του Todd Haynes («Carol») ακολουθεί τη ζωή μίας καθηγήτριας (Juliane Moore) η οποία συνάπτει ερωτική σχέση με τον 13χρονο μαθητή της (Charles Melton). Δεκαετίες αργότερα, οι δύο χαρακτήρες είναι παντρεμένοι με παιδιά, και η άφιξη μίας νεαρής ηθοποιού (Natalie Portman) αναστατώνει τις ζωές τους και φέρνει στο προσκήνιο τα σαθρά θεμέλια του γάμου τους. Με σενάριο αρκούντως προβοκατόρικο και κριτικές που εστιάζουν (άλλες θετικά και άλλες αρνητικά) στο σαπουνοπερίστικο ύφος της σκηνοθεσίας, το «May December» είναι ακόμη μία πολυσυζητημένη προσθήκη στην φιλμογραφία της Portman.
