Ένα παράξενο κινηματογραφικό ρεύμα που πολλοί αγαπούν να μισούν και πολλοί μισούν να αγαπούν. 



Υπάρχει ένα clickbait στον τίτλο του άρθρου. Ο Γιώργος Λάνθιμος εδώ και πολλά χρόνια δεν ανήκει στον κύκλο των Ελλήνων δημιουργών που φτιάχνουν ταινίες στην Ελλάδα, για την Ελλάδα και ένα περιορισμένο φεστιβαλικό κοινό, αλλά ένας σκηνοθέτης που έχει επιβάλει το δικό του όραμα στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά στούντιο του πλανήτη και έχει ξεφύγει από το λεγόμενο «Greek Weird Wave», ένα κινηματογραφικό ρεύμα με «νονό» έναν Βρετανό δημοσιογράφο, λίγο μετά την κυκλοφορία του «Κυνόδοντα» (2009) του Γιώργου Λάνθιμου και του «Attenberg» (2010) της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη. 

Η νέα του ταινία με τίτλο «Ιστορίες Καλοσύνης» προβάλλεται αυτές τις ημέρες στην Ελλάδα, λίγους μήνες μετά το θριαμβευτικό «Poor Things», και μας πηγαίνει πάλι πίσω σε αυτό το παράξενο, αλλόκοτο και αταξινόμητο με το οποίο γνωρίσαμε τον Λάνθιμο μέσα από ταινίες όπως «Κινέττα», «Κυνόδοντας» και «Άλπεις». Είναι μία σπονδυλωτή ταινία με τρεις διαφορετικές ιστορίες και πρωταγωνιστές τους Έμμα Στόουν, Τζέσι Πλέμονς και Γουίλεμ Νταφόου.

Μπορεί ο όρος «Greek Weird Wave» να έχει αρχίσει να ξεφτίζει και να χάνεται, ίσως για καλό όλων, ας κάνουμε μία μικρή αναδρομή σε ταινίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου και δημιουργούς που τόλμησαν – πολλές από αυτές με περιορισμένο budget - να «μιλήσουν» με μία τολμηρή νέα γλώσσα.

Attenberg (2010)
Ένα χρόνο μετά τον “Κυνόδοντα”, «έσκασε» σαν μετεωρίτης το “Attenberg” της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, οι δύο ταινίες που όρισαν το Greek Weird Wave. Η Μαρίνα (Αριάν Λαμπέντ) ζει σε μία παραθαλάσσια πόλη, φροντίζει τον ετοιμοθάνατο αρχιτέκτονα πατέρα της και βλέπει ντοκιμαντέρ για τη ζωή των θηλαστικών. Τίποτα δεν αλλάζει στη ζωή της, απόμακρη από τους άλλους ανθρώπους, μόνη της φίλη η πιο εξωστρεφής Μπέλλα (Ευαγγελία Ράντου) που την προκαλεί σε μία σειρά από αλλόκοτους χορούς και τελετουργίες. Ένας ξένος φτάνει στην πόλη και τραβάει το βλέμμα της Μαρίνας. Το “Attenberg” είναι μία διαφορετική και αταξινόμητη coming-of-age ταινία που κάποιοι θα λατρέψουν και κάποιοι θα μισήσουν. Μετά από χρόνια, θα θέλαμε να δούμε μία νέα ταινία από την Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη. 

Miss Violence (2013)
Το “Miss Violence” του Αλέξανδρου Αβρανά παραμένει τρομακτικά επίκαιρο μέχρι σήμερα. Δεν είναι πολλά τα 11 χρόνια από την ημερομηνία που κυκλοφόρησε αλλά η ενδοοικογενειακή βία μαζί με την ανέχεια και την πίεση να είσαι πάντα «νικητής» και «καλός» σε κάτι έχουν επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο στις ημέρες μας. 11 χρονών είναι και το κορίτσι στην ταινία που την ημέρα των γενεθλίων του πηδάει από το μπαλκόνι και αυτοκτονεί. Μία τυπική ελληνική οικογένεια σε ένα τυπικό ελληνικό διαμέρισμα. Τι μπορεί να πάει στραβά; Τι δεν βλέπουμε πίσω από τις κλειστές πόρτες;

Chevalier (2015)
Καυστική σάτιρα από την Αθήνα Ραχήλ Τσαγγάρη (δες “Attenberg”) που θα έκανε τον Ρούμπεν Όστλουντ (“Το Τρίγωνο της Θλίψης”, “Το Τετράγωνο”) να ζηλέψει. Μπορεί και όχι. Έξι άνδρες ψαρεύουν σε ένα πολυτελές σκάφος και αυτό τους αφήνει κάπου στον Σαρωνικό από βλάβη. Τι άλλο να κάνουν οι έξι άνδρες από το να παίξουν ένα παιχνίδι με νικητή τον «καλύτερο γενικώς», με έπαθλο ένα δαχτυλίδι Chevalier; Στο καστ πρωταγωνιστών οι Γιώργος Κέντρος, Πάνος Κορώνης, Βαγγέλης Μουρίκης, Μάκης Παπαδημητρίου, Γιώργος Πυρπασόπουλος και ο… Σάκης Ρουβάς.

Οίκτος (2018)
O Μπάμπης Μακρίδης (πολύ ενδιαφέρουσα η πρώτη του ταινία “L”  με τον Άρη Σερβετάλη και Μάκη Παπαδημητρίου) σκηνοθετεί αυτή τη μαύρη κωμωδία, σε σενάριο του στενού συνεργάτη του Γιώργου Λάνθιμου, Ευθύμη Φιλίππου, και μας συστήνει έναν άνθρωπο που νιώθει ικανοποίηση μόνο από τη δική του δυστυχία και οίκτο των άλλων. Είναι δυστυχισμένος όταν είναι χαρούμενος και χαρούμενος όταν είναι δυστυχισμένος. Μοναδική ερμηνεία από τον Γιάννη Δρακόπουλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο. 

Suntan (2016)
Αν το παρατηρήσει κάποιος, δεν λείπει ο Μάκης Παπαδημητρίου από πολλές ταινίες του λεγόμενου Greek Weird Wave. Και δεν του φαινόταν. Ανήκει το «Suntan» ανάμεσα στις ταινίες αυτού του άτυπου ρεύματος; Κάποιοι θα πουν ναι, κάποιοι όχι. Όπως και να έχει, η ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου είναι ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Αυτός μας αρκεί. Ο Μάκης Παπαδημητρίου παίζει τον Κωστή, έναν 40χρονο γιατρό που αναλαμβάνει την κλινική στην Αντίπαρο και γνωρίζει την ηδονή και τον έρωτα στο πρόσωπο μίας νεαρής τουρίστριας (Έλλη Τρίγγου). 

Πολύδροσο (2023)
Πρέπει να το παραδεχτούμε. Οι ταινίες του Αλέξανδρη Βούλγαρη, δύσκολες ή όχι, από το “Ροζ” μέχρι το “Winona”, ανήκουν σε ένα δικό του προσωπικό σύμπαν. Tο “Πολύδροσο” που παίζεται τώρα στους θερινούς κινηματογράφους, είναι η πιο μεστή και τρυφερή ταινία του Βούλγαρη, μία ιδιαίτερη ματιά στις σχέσεις μάνας και κόρης που συναντιούνται ξανά. Η κόρη Σοφία επιστρέφει για να φροντίσει τη μητέρα Σοφία. Υπέροχες οι  ερμηνείες των πρωταγωνιστριών, Σοφίας Κόκκαλη και Βίκυς Καγιά. 

Μπάσταρδα (2022)
Τα “Μπάσταρδα” είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Νίκου Πάστρα και είναι από αυτούς τους τίτλους που πρέπει να ψάξεις καλά για να τους ανακαλύψεις. Δεν θα σου χτυπήσουν την πόρτα. Δεν είναι εύκολο το σινεμά του Πάστρα, πέντε κορίτσια και πέντε αγόρια, τα μπάσταρδα παιδιά, απομονώνονται μέσα σε ένα σπίτι στην εξοχή και ζούνε το τώρα, με τους δικούς τους κανόνες ή χωρίς κανόνες. Μέχρι που φτάνουν οι «ενήλικες» και οι οικογένειες των νέων για να γκρεμίσουν την «ουτοπία». Ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου.