Ήταν όπως τους ξέρουμε τόσα χρόνια. Έκαναν πλάκες μεταξύ τους, απευθύνονταν στο κοινό κι έβγαλαν όλη την απαραίτητη ενέργεια. Αλλά και για τη setlist δεν πρέπει να έχει κάνεις ιδιαίτερο παράπονο...
Σε κλειστό ή ανοικτό χώρο; Πού παίζουν καλύτερα; Οι Gogol Bordello έχουν έρθει αρκετές φορές πια στην Ελλάδα και έχουν παίξει τόσο σε φεστιβάλ, όσο και σε club. Προσωπικά τους είχα δει μόνο σε φεστιβάλ και ήθελα έτσι να δω εάν η ενέργεια που βγάζουν μπορεί να περάσει και σε μια μικρότερη σκηνή.
Φτάνοντας στο Stage Volume 1, η DJ Spery είχε μόλις αρχίσει το σετ της. Όπως η ίδια αναφέρει στο Facebook της, ανακάλυψε σε μια συναυλία του Goran Bregovic πόσο ξεσηκωτική είναι αυτή η μουσική κι άρχισε έτσι να συλλέγει δίσκους από τις καλύτερες μπάντες των Βαλκανίων, θέλοντας κατόπιν να «ντύσει» με εκείνους τα ευρωπαϊκά clubs. Έτσι, για περίπου μία ώρα ακούγαμε βαλκανική μουσική, στο τέλος μάλιστα η Ελληνίδα DJ κατάφερε να χωρέσει στο σετ της ακόμα και το “Και Λέγε-Λέγε” του Στράτου Διονυσίου. Ο κόσμος εντωμεταξύ γινόταν όλο και περισσότερος: ο χώρος κάτω στην αρένα γέμισε, ενώ κάποιοι (λιγότεροι) διακρίνονταν πλέον και στους εξώστες. Για να είμαι βέβαια ειλικρινής περίμενα μεγαλύτερη προσέλευση, αλλά οι λόγοι είναι μάλλον γνωστοί: ημέρα συναυλίας Πέμπτη, «πάλι αυτοί;», εισιτήριο –και όλα τα σχετικά.
Οι Gogol Bordello ανήκουν στα συγκροτήματα για τα οποία δεν δίνεις σημασία εάν ο τελευταίος δίσκος ήταν μέτριος, εάν παίζουν συγκεκριμένα τραγούδια που σου αρέσουν, εάν η φωνή του Eugene Hütz δεν είναι όπως παλιά. Το μόνο που θέλεις από μια συναυλία τους είναι να διασκεδάσεις, να πιείς, να χορέψεις και να γυρίσεις πίσω «γεμάτος». Το μόνο λοιπόν που με προβλημάτιζε λίγο ήταν το πώς θα κατάφερνε το οκταμελές σχήμα να χωρέσει στη (σχετικά) μικρή σκηνή του Stage Volume 1. Όμως τη βρήκαν την άκρη, βάζοντας τους τραγουδιστές των δεύτερων φωνητικών να πηγαινοέρχονται μπροστά και πίσω από αυτήν, ώστε να αφήνουν τον απαραίτητο χώρο στους υπόλοιπους.
Η αρχή μας βρήκε κυρίως με τραγούδια από το περσινό Pura Vida Conspiracy όπως τα “We Rise Again” και “The Other Side Of Rainbow”, τα οποία λειτούργησαν περισσότερο σαν ζέσταμα, τόσο για το κοινό, όσο και για το γκρουπ. Όταν όμως ο Eugene Hütz έβγαλε τη μπλούζα του, καταλάβαμε ότι είχε έρθει η ώρα για το μεγάλο πάρτυ. Ο κόσμος είχε αρχίσει κι αυτός με τη σειρά του να ζεσταίνεται χορεύοντας και δεν ήταν λίγες φορές που θεατές έκαναν ένα μικρό διάλειμμα, πηγαίνοντας προς την έξοδο για να πάρουν μια ανάσα για δύο/τρία λεπτά –και ξανά μετά πίσω στον χορό. Το κοινό χόρευε ακόμα και πάνω στους εξώστες, όπου τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά: μάλιστα για λίγο που πήγα για να κάτσω στους καναπέδες, ήρθε μια άγνωστη παρέα και με σήκωσε για να χορέψω μαζί τους!
Οι Gogol Bordello ήταν όπως τους ξέρουμε τόσα χρόνια. Έκαναν πλάκες μεταξύ τους, απευθύνονταν στους θεατές κι έβγαλαν όλη την απαραίτητη ενέργεια. Αλλά και για τη setlist δεν πρέπει να έχει κάνεις ιδιαίτερο παράπονο. Αν και είχαν έρθει για να προωθήσουν το Pura Vida Conspiracy, τίμησαν και με το παραπάνω τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, παίζοντας μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους. Έκλεισαν το βασικό σετ με τα “Start Wearing Purple” και “Sally”, στο οποίο είχαμε και τις πρώτες αποχωρήσεις, από όσους έφευγαν ανησυχώντας ότι δεν θα προλάβουν τα τελευταία μέσα μεταφοράς. Φυσικά ακολούθησε και encore, στο οποίο παίχτηκε μάλιστα κι ένα παραπάνω τραγούδι από τα προγραμαμτισμένα: το “Undestructable/Baro Foro”. Ίσως το “Alcohol” να το τράβηξαν λίγο παραπάνω, πάντως με το “Ultimate” και με το προαναφερθέν medley μας αποχαιρέτησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Μετά το τέλος της συναυλίας πρέπει να κάθισαν για κανά πεντάλεπτο στη σκηνή για τα χειροκροτήματα, τις ευχαριστίες προς τον κόσμο, για να μοιράσουν πένες και για τις τελευταίες φωτογραφίες. Παρ' όλα αυτά, το λάιβ τελείωσε ακριβώς στην ώρα που έπρεπε ώστε να προλάβεις άνετα το τελευταίο μετρό. Όσο για το αρχικό μου ερώτημα; Δύσκολο να απαντήσω... Ένα ελαφρύ προβάδισμα το έχει ο ανοικτός χώρος, αλλά και σε κλειστό αποδείχθηκαν εξίσου απολαυστικοί. Πότε είπαμε ότι θα ξανάρθουν;
Setlist
We Rise Again
Not A Crime
Wonderlust King
The Other Side Of Rainbow
My Companjera
Dig Deep Enough
Last One Goes The Hope
Trans-Continental Hustle
Immigraniada (We Comin' Rougher)
Mishto!
It Is The Way You Name Your Ship
Pala Tute
Malandrino
Illumination
Start Wearing Purple
Sally
encore
Lost Innocence World
Think Locally, Fuck Globally
Alcohol
Ultimate
Undestructable/Baro Foro
Κείμενο: Παναγιώτης Λουκάς
Photo: Joe Pateraki
Xώρος: Stage Volume 1, Αθήνα
Ημερομηνία: 8/5/2014
