Δίσκος νο. 13 για το μουσικό όχημα του Stuart A.
Δίσκος νο. 13 για το μουσικό όχημα του Stuart A. Staples, κόντρα στον τίτλο και την αριθμητική του κατάταξη.
To 13o άλμπουμ των Tindersticks, το οποίο εν πολλοίς χρωστάει τη δημιουργία του στην παρατεταμένη καραντίνα που διέκοψε την περιοδεία για τον προκάτοχό του No Treasure But Hope (2019), έχει ένα καθόλα αίσιο και καλοζυγισμένο αποτέλεσμα, κόντρα στη γραμματική ερμηνεία του τίτλου του και στην αριθμητική του κατάταξη στη δισκογραφία της μπάντας. Τα δημιουργικά αποθέματα του Stuart A. Staples και η αξιοθαύμαστη δυνατότητα των Tindersticks να ανασυντάσσουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα τις καλύτερες ποιότητές τους και να τις διοχετεύουν σε έναν πραγματικά καλό δίσκο υπογράφουν μία (ακόμα) τρανταχτή απόδειξη της διαχρονικής στάθμης της βρετανικής μπάντας με τέσσερις νέες συνθέσεις και τρεις διασκευές, που διατάσσονται με απέριττη άνεση σε έναν δίσκο εκπληκτικής οικονομίας.
Κάθε τι στο Distractions έχει κάτι να πει: το εναρκτήριο “Man Alone (Can’t Stop the Fading)” (που θα μπορούσε άνετα να έχει μιξάρει ο Trentemøller) δηλώνει με το καλημέρα την πρόθεση του Staples να την ψάξει λίγο αλλιώς και να διερευνήσει την άλλη πλευρά του νομίσματος της μελαγχολικής του διάστασης, μετερχόμενος αγχωτικά, αλλά άκρως ελκυστικά μινιμαλιστικά μοτίβα και ηλεκτρονικά τεχνικά μέσα, με αποτέλεσμα ένα αδιαμφισβήτητο highlight όχι μόνο του δίσκου αλλά και της πρόσφατης δισκογραφίας του γενικότερα. Η εξαιρετική εκδοχή του “A Man Needs a Maid” του Neil Young, η λιγότερη καλή αν όχι αδύναμη, πλην παιχνιδιάρικη version του “Lady with the Braid” της Dory Pervin και το εμπνευσμένο funk groove που κάνει το “You ‘ll Have to Scream Louder” των Television Personalities αγνώριστο, εξυπηρετούν μια αρκετά ενδιαφέρουσα αναβιωτική έξαρση της διασκευαστικής δυναμικής των Tindersticks. Από την άλλη, τα συναισθηματικά αντίβαρα του ¨Tue Moi” (ενός γαλλόφωνου αναθήματος στη μνήμη των νεκρών του Bataclan) και του μονολόγου του “The Bough Bends” (το οποίο ενσωματώνει με άριστη θεατρικότητα catchy spoken words τεχνικές με τρόπο που θα ζήλευε και ο Nick Cave) λειτουργούν άριστα ως σημειολογική κορύφωση του δίσκου, εκβάλλοντας στον απόηχο των κιθαριστικών εφέ του Neil Fraser.
Μπορεί το 2021 οι πειραματισμοί του indie εστετισμού των Tindersticks να μην κομίζουν κάτι το νέο, ηχώντας μάλιστα σε στιγμές σαν ένα late to the party δημιουργικό αποκύημα. Με το Distractions, ωστόσο, οι Tindersticks καταφέρνουν να βρουν αβίαστα κάτι από την παλιά τους φόρμα και αίγλη και να την προσαρμόσουν απαλά αλλά στιβαρά και πετυχημένα στις ανάγκες του σήμερα. Ακούγονται δηλαδή πιο ζεστοί, ανθρώπινοι και οικείοι από ποτέ.
