Οι Dirty Granny Tales επιστρέφουν μετά από 5 χρόνια με την καινούρια τους παράσταση με τίτλο «The Philanthropist» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.


Επηρεασμένη από το κλίμα της εποχής η βρώμικη γριά αυτή τη φορά δεν μας αφηγείται απλά ένα σκοτεινό ατμοσφαιρικό παραμύθι. Επανέρχεται με πιο ειρωνική διάθεση σκορπίζοντας ερωτηματικά, μέσα σε ένα σκηνικό που είναι βγαλμένο από τσίρκο του τρόμου.

Θέλει να μας στοιχειώσει και να μας προβληματίσει με μια σκοτεινή ιστορία όπου η χροιά της συνδυάζει το χαμόγελο-γέλιο του τζόκερ με το ξεκούρδιστο μουσικό κουτί με μεσαιωνικές μελωδίες, γεννημένες σε ένα ρομαντικό κόσμο.

Οι Dirty Granny Tales επιστρέφουν μετά από 5 χρόνια με την καινούρια τους παράσταση «The Philanthropist». Το μουσικοθεατρικό σχήμα του Σταύρου Μητρόπουλου – εδώ στο ρόλο του the journalist και στα φωνητικά, μαντολίνο, μάντολα, τσέλο, κρουστά, φλογέρα και synthesizer - αφηγείται σκοτεινά παραμύθια μέσω της μουσικής, με το κουκλοθέατρο, τον χορό και το animation να ζωντανεύουν ιστορίες πάνω στη σκηνή.
 




Η παράσταση “The Philanthropist” παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) στις 22-27-28 Μαΐου και 3-4 Ιουνίου. Μαζί με τον Σταύρο Μητρόπουλο στο σκοτεινό αυτό παραμύθι θα δούμε την Χριστίνα Συριοπούλου (πιάνο, φωνητικά, synthesizer, θεατρικός ρόλος: The journalist 2), Μιχάλη  Κασβίκη (κρουστά, θεατρικός ρόλος: The citizen), Γιώργο  Σμακ (ακουστική κιθάρα, φωνητικά, φλογέρα, μελόντικα, synthesizer, θεατρικός ρόλος: The citizen 2) και Διονύση Ανδριόπουλο (xορός, κούκλες, θεατρικός ρόλος: Multi roles).


Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα του “Philanthropist”, ο Σταύρος Μητρόπουλος – ένα πρόσωπο στο οποίο τρέφω τεράστιο σεβασμό από την εποχή των Horrified, ένα από τα μεγάλα what if της παγκόσμιας extreme metal σκηνής - μίλησε στο Platform γιατί νέα παράσταση και τι να περιμένουμε να δούμε και να ακούσουμε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

 

-Μετά από πέντε χρόνια, αφού περάσαμε και μία πανδημία, επιστρέφετε με μία νέα παράσταση. Τι σηματοδοτεί ο Φιλάνθρωπος  για εσάς;

 

Η τελευταία φορά που εμφανιστήκαμε στην Αθήνα ήταν το Μάρτιο του 2019. Μετά άρχισα να ετοιμάζω τη νέα μας παράσταση. Θα ήταν ένα έργο με θέμα τον αργό θάνατο μιας θεότητας της θάλασσας. Είχα ετοιμάσει το μουσικό μέρος. Είχαν αρχίσει τα σχέδια κοστουμιών σκηνικών κ.λπ. και όλη η σκηνοθεσία ήταν στο κεφάλι μου έτσι ώστε όλα τα βήματα να έχουν προγραμματιστεί ένα προς ένα.

Είχαμε αρχίσει να βρισκόμαστε για πρόβες και βλέπαμε σιγά σιγά να ζωντανεύει το παραμύθι. Είχαμε πάρει φόρα, ήμασταν δημιουργικά διψασμένοι. Τον Μάρτιο του 2020 αλλάζει η ζωή μας ριζικά. Όχι μόνο δεν μπορούσαμε να βρισκόμαστε για πρόβες, αλλά ακόμα και σαν μονάδες είχαμε περιορισμένο χρόνο εξόδου.

Η ζωή μου περιορίστηκε σπίτι πάρκο-σπίτι-πάρκο. Ευτυχώς έμενα κοντά στο πάρκο της Φιλαδέλφειας. Τραγική ειρωνεία. Κάποια στιγμή μας απαγόρεψαν και την είσοδο στο πάρκο. Σιγά σιγά, είχα αρχίσει να ξεχνάω τις ιστορίες της Βρώμικης Γιαγιάς και επικεντρώθηκα στη μελέτη μουσικών οργάνων και στην τεχνική του looping με σκοπό να συνδυάζω πολλά όργανα. Σκεφτόμουν ως solo και όχι ομαδικά.

 

Όσο όμως και να το έβλεπα αυτό με ενδιαφέρον κάτι με έτρωγε, ένιωθα σα να είχα εγκαταλείψει το παιδί μου. Έπρεπε να γίνει κάτι να ξυπνήσω  την Dirty Granny η οποία ήταν σε λήθαργο. Η ιστορία της θαλάσσιας θεότητας πραγματεύονταν τη θεοφοβία. Δεν μου έβγαζε πια κάτι επίκαιρο. Ζήσαμε καταστάσεις τόσο πρωτόγνωρες που η έμπνευση έχει κάνει ένα restart. Ήθελα ένα σενάριο να μου δώσει κίνητρο. Μέχρι που ο Φιλάνθρωπος σα να με τράβηξε από τη λάσπη που με είχε ρουφήξει.
 

-Τι πραγματεύεται η νέα σας παράσταση και τι θα δούμε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης;


Σε ένα ιδανικό κόσμο όπου η ευφορία και η διασκέδαση είναι δεδομένη, η εισβολή τεράτων θα ταράξει τις ισορροπίες και ο φόβος θα ποτίσει τις ψυχές των ανθρώπων. Ο Φιλάνθρωπος θα ‘ρθει να βρει τη λύση σε αυτή την απειλή. Το μεγάλο ερώτημα είναι πως θα επηρεάσει τον κόσμο η παρουσία του, πόσοι θα τον εμπιστευτούν; Πόσοι θα νιώσουν ασφαλείς.
 

 


-Τι ήταν αυτό που σε «τράβηξε» από νωρίς σε πιο σκοτεινούς ήχους και στο αλλόκοτο;

 Θυμάμαι μικρός να βλέπω στην τηλεόραση την ταινία «Ο Λαβύρινθος» με τον David Bowie. Σα να ένιωσα εκείνη τη μέρα ότι έχω μια στενή σύνδεση με τα παραμύθια. Τα παραμύθια από μόνα τους έχουν κάτι σκοτεινό και  αλλόκοτο για να δώσουν την αίσθηση του ονείρου και μιας άλλης διάστασης.

 
-Πώς θυμάσαι σαν μικρό παιδί τις επισκέψεις σου σε τσίρκο;


Σαν παιδί απλά θυμάμαι να περνάω κάποιες φορές μόνο έξω από τσίρκο. Παρόλο που μου φαινόταν ενδιαφέρον, οι γονείς μου δεν με πήγαν ποτέ. Πρόσφατα είχα την χαρά με μπω σε μια τέτοια τέντα στο Βερολίνο. Ήταν η παράσταση “Corteo” του Cirque de Soleil. Ένα θέαμα που θα το έβαζα σίγουρα στις βασικές μου επιρροές.
 

 Για να επανέλθω στην παιδική μου ηλικία, πιο πολύ έχω ανάμνηση στο πανηγύρι της πρωτομαγιάς στη Φιλαδέλφεια να ακούγεται μια παχιά φωνή. Να λέει “Γορίλα! Γορίλα! Ξύπνα Γορίλα!» Θυμάμαι ένα τσιγγάνικο τσαντίρι τεράστιο, με ένα γορίλα στη ζούγκλα ζωγραφισμένο στην πρόσοψη. Στην είσοδο ήταν ένας τσιγγάνος με ένα μικρόφωνο και φώναζε τον κόσμο να δει μια κοπέλα που μεταμορφώνεται σε γορίλα…  Με τρόμαζε αλλά με γοήτευε επίσης αυτή η ατμόσφαιρα που θύμιζε ταινίες του Jean Pierre Jeunet.

 
-Έβλεπες τους ανθρώπους του τσίρκου σαν κάποια χαρούμενα πρόσωπα ή διέκρινες κάτι το σκοτεινό πίσω τους;
 

Δεν έχω ζήσει τους ανθρώπους του τσίρκου, δεν έχω κάποια άποψη. Αυτό που βλέπω είναι πως πολλές φορές κάνουν πολύ εντυπωσιακά performances και είναι στην αφάνεια. Κανείς δεν ξέρει το όνομά τους , το πρόσωπό τους. Και άμα το συγκρίνω με διάσημους πουθενάδες είναι κωμικοτραγικό. Σαφώς έχω αποδεχτεί πως δεν ζούμε σε αξιοκρατικό κόσμο, δεν είμαι αδαής.
 

 


-Πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική των Dirty Granny Tales; Είναι άρρηκτα δεμένη με την σκηνική παρουσία σαν ένα σύνολο θεατρικού έργου;

Είναι δύσκολο να περιγραφεί με μια λέξη. Δυστυχώς πρέπει να το αναλύσω για να γίνει κατανοητό. Λέω δυστυχώς γιατί αυτό μου δημιουργεί πρόβλημα στο επικοινωνιακό κομμάτι. Θα έλεγα πως η μουσική συνταγή για να βγει η χροιά της Dirty Granny είναι μια δόση από σκοτεινή όπερα, με κάτι από τις μελαγχολικές μελωδίες του Χατζιδάκι σε μίξη με το σκληρό μοχθηρό ήχο του Black Metal, Μια έντονη γεύση από κλασσικά soundtracks και μόλις βγει από το φούρνο μια επάλειψη από ένα ξεκούρδιστο music box.


Όσο είμαστε στη σκηνή η καθημερινή μας ταυτότητα σβήνει. Είμαστε και νιώθουμε οι χαρακτήρες που υποδυόμαστε. Η μουσική είναι πολύ χρήσιμο εργαλεία για να επιτευχθεί αυτό.

 
-Δεν θα σε ρωτήσω για μουσική αλλά για κινηματογράφο: Ποιες είναι οι αγαπημένες σου ταινίες;

 
Πολύ με δυσκολεύουν αυτές οι ερωτήσεις, δεν ξέρω τι να διαλέξω. Ας πούμε το “Pan‘s Labyrinth” για ευνόητους λόγους, “Delicatessen”, σενάριο, φωτογραφία, χαρακτήρες. To “City of God”, μουσική πρωτοτυπία και κυρίως χαρακτήρες, παρόλο που οι περισσότεροι δεν ήταν καν ηθοποιοί. «Once Upon a Time in the West”, γιατί έτσι θα πρέπει να είναι ένα western, μουσικάρα φυσικά.

 
Το “Funny Man”, δεν είναι γνωστή ταινία αλλά πριν χρόνια ήταν μια πινελιά για να μπει και ο τζόκερ στις επιρροές μου. Εννοείται “Nightmare before Christmas” για ευνόητους λόγους. “Death Proof“ μου  αρέσει αυτή η εσκεμμένη βιντατζιά του Ταραντίνο και αυτή η ωμή ροή. «Le Fantome de la liberte», έχει πλάκα ο σουρεαλιστικός τρόπος του Luis Bunuel, το πως σατιρίζει τις καταστάσεις. “Mulholland Drive”, ο David Lynch ξέρει να σε βάζει μέσα σε ένα όνειρο, επίσης μιας και είμαι φαν της Naomi Watts ας πούμε και το “Eastern Promises”… Είναι πολλές που θέλω να αναφέρω ακόμα οπότε σταματάω εδώ.

 
-Τι να περιμένουμε μετά από τις παραστάσεις σας στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης; Θα κυκλοφορήσει η μουσική της παράστασης και σε άλμπουμ;


Υπάρχει ήδη υλικό για DVD με τις παραστάσεις “Rejection“ και “Telion’s Garden”. Ελπίζω να βγει και κάτι με το Φιλάνθρωπο.


Η παράσταση “The Philanthropist” των Dirty Granny Tales παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) στις 22-27-28 Μαΐου και 3-4 Ιουνίου. Προπώληση εισιτηρίων στο Ticketservices.gr