Πώς το κομμάτι αυτό συνδέεται με την διαμόρφωση τον γυναικείων στερεοτύπων ομορφιάς;
Το ψηλόμεσο, κατακόκκινο μαγιό με το βαθύ στρογγυλεμένο ντεκολτέ, λες και είχε σχεδιαστεί για τις σκηνές με αργή κίνηση, έγινε ένα από τα πιο εμβληματικά κοστούμια της δεκαετίας του ’90. Το φορούσε η Pamela Anderson κατά τη διάρκεια της θητείας της στη διάσημη αμερικανική τηλεοπτική σειρά Baywatch (1992-1997), χαρίζοντάς του μια σχεδόν μυθική φήμη.
Τώρα, αυτό το θρυλικό μαγιό εκτίθεται στη νέα έκθεση του Design Museum στο Λονδίνο, "Splash! A Century of Swimming and Style", η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 17 Αυγούστου. Το εμβληματικό κόκκινο κομμάτι βρίσκεται κρεμασμένο σε μια γυάλινη προθήκη, τοποθετημένο σε ένα αόρατο μανεκέν — με εμφανείς τις θηλές, όπως και στην πρωτότυπη εμφάνισή του στη σειρά.
«Αυτό το μαγιό με στοίχειωνε», λέει η επιμελήτρια και ιστορικός μόδας Amber Butchart, επισημαίνοντας ότι ήταν ένα από τα ακριβότερα κομμάτια της έκθεσης όσον αφορά την ασφάλιση. «Ήταν απόλυτα συνδεδεμένο με την κουλτούρα των ’90s, η οποία υπαγόρευε: "Έτσι πρέπει να δείχνεις".»
Η Butchart σχολίασε πώς το ανδρικό βλέμμα διαμόρφωσε τη δημόσια εικόνα των γυναικών διασημοτήτων εκείνη την εποχή. «Πιστεύω ότι η Pamela Anderson έχει κάνει φανταστική δουλειά στο να ανατρέψει αυτό το αφήγημα και να διεκδικήσει ξανά την εικόνα της.»
Ήταν η εικόνα της Pamela Anderson των 90's προϊόν του male gazing;
Η Pamela Anderson ξεκίνησε την υποκριτική της καριέρα στο Baywatch ως C. J. Parker – μια ναυαγοσώστρια, προπονήτρια βόλεϊ και ιδιοκτήτρια καφέ στην Καλιφόρνια – η οποία σπάνια εμφανιζόταν με κάτι περισσότερο από το μικροσκοπικό κόκκινο ολόσωμο και ένα πορτοκαλί σωσίβιο κάτω από το μπράτσο της.
Έκτοτε, η Anderson έχει προσπαθήσει να αποτινάξει την παλιά δημόσια εικόνα της, ασχολούμενη με διάφορα πρότζεκτ: έχει γράψει ένα βιβλίο μαγειρικής με φυτικές συνταγές, έχει κάνει εμφανίσεις στο κόκκινο χαλί χωρίς μακιγιάζ και φέτος έκανε το ντεμπούτο της στον ανεξάρτητο κινηματογράφο με πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία της Gia Coppola, The Last Showgirl (2025).
Το 2019, για την 30ή επέτειο του Baywatch, η Pantone δημιούργησε μια νέα απόχρωση, την "Baywatch Red", προς τιμήν της σειράς.
Η κοινωνική δύναμη του μαγιό
Η έκθεση κάνει ένα ταξίδι στην ιστορία των μαγιό, ξεκινώντας από τα βαριά, πλεκτά ολόσωμα των ‘20s, περνώντας από το πρώτο σύγχρονο μπικίνι του 1946 (το οποίο πήρε το όνομά του από την τοποθεσία των πυρηνικών δοκιμών Μπικίνι Ατόλλ λόγω της «εκρηκτικής» του επίδρασης), φτάνοντας στα Speedo και τις couture δημιουργίες των Viktor & Rolf. Ωστόσο, δεν πρόκειται απλώς για την εξέλιξη των σιλουετών των μαγιό. Η Butchart εστιάζει και στην κοινωνική σημασία τους.
Σε μια προθήκη, εκτίθεται ένα παλιό δημοτικό μαγιό με την επιγραφή "Margate Corporation", το οποίο κάποτε διέθετε η τοπική αυτοδιοίκηση της Αγγλίας σε όσους δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν το δικό τους.
Το μαγιό της Anderson και τα πρότυπα ομορφιάς
Η έκθεση εξετάζει επίσης την πίεση που ασκούν τα πρότυπα ομορφιάς. Σε μια γωνιά της, υπάρχουν παλιές διαφημίσεις που επιβάλλουν αυστηρούς κανόνες ομορφιάς: Μια διαφήμιση του 1925 για την κρέμα αποτρίχωσης Zip Depilatory, που υπόσχεται «ελευθερία από την ανεπιθύμητη τριχοφυΐα» και «απαλό, ακαταμάχητο δέρμα». Ένα άρθρο της Vogue λίγα χρόνια αργότερα που δηλώνει: «Όποια αποφασίζει να μη φορά καλσόν, πρέπει επίσης να αποφασίσει ότι τα πόδια της θα είναι εντελώς αποτριχωμένα ανά πάσα στιγμή.»
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι γραμμές των μαγιό γίνονταν όλο και πιο αποκαλυπτικές. Αυτό που έκανε το μαγιό της Anderson στο Baywatch τόσο εμβληματικό ήταν το ψηλόμεσο κόψιμό του, ένα χαρακτηριστικό των σχεδίων των ‘80s και ‘90s. «Για πολύ καιρό, η μόδα των μαγιό κυριαρχούνταν από τα μπικίνι», λέει η Butchart. «Και ξαφνικά, το ολόσωμο έγινε ξανά τάση.» Αυτό, σε συνδυασμό με τη "μαγεία της Pamela", όπως λέει η Butchart, εξηγεί την ακαταμάχητη γοητεία αυτού του look.
