Και τώρα που τελειώνουμε με τους εγκληματίες, καιρός είναι να ψαχτούμε γύρω μας. Η ελληνική κοινωνία είναι βαθύτατα ρατσιστική.
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που αρκετοί Έλληνες δήλωσαν σε πανευρωπαϊκή έρευνα (του Πανεπιστημίου της Γενεύης) ότι δεν θα ήθελαν δίπλα στο σπίτι τους ακροαριστερούς, ομοφυλόφιλους, φορείς του aids, μουσουλμάνους και μετανάστες εργάτες. Το 13,5% δήλωσε πως δεν θα ήθελε ανθρώπους άλλης φυλής, το 16% δήλωσε πως δεν θα ήθελε ανθρώπους που δεν μιλούν ελληνικά, ενώ το 20% δεν θα ήθελε Εβραίους.
Μιλάμε για ανθρώπους που θα έμεναν στο διπλανό σπίτι.
Άλλη έρευνα, όπως αυτή του Pew Research Center, μας βγάζει πρωταθλητές στην ξενοφοβία, πάνω και από χώρες με πιο έντονο, υποτίθεται, ρατσιστικό προφίλ, όπως η Ουγγαρία ή η Πολωνία, όπως πολύ εύστοχα σημείωσε ο Δημήτρης Πολιτάκης.
Στην πρόσφατη έρευνα της aboutpeople, το 28,2% των Ελλήνων δηλώνει ότι δεν θα ήθελε το παιδί του να παντρευτεί άτομο άλλου χρώματος. Θέλετε κι άλλα;
Σ' αυτή την κοινωνία γιγαντώθηκε το νεοναζιστικό κόμμα.
Με τις ευθύνες του έντυπου και ηλεκτρονικού lifestyle και των σκουπιδιών της τηλεόρασης που τους ξέπλεναν; Ναι. Με τα γλυκά μάτια κάποιων κομματόσκυλων που έκαναν υπολογισμούς για το πού θα κατευθυνθούν όσοι αντιληφθούν κάποια στιγμή τι ψήφισαν; Ναι. Άλλωστε, η ανακωχή μετά την απόφαση κράτησε μόνο 3 μέρες. Μετά από αυτές δούλεψε καλά η προσπάθεια να εκμεταλλευτούν όλες οι πλευρές το αποτέλεσμα. Μπορούμε να τα πούμε όλα αυτά, βγάζοντας έξω το όποιο ξέπλυμα μιας οργής που δήθεν παρέσυρε τον κόσμο, γιατί η αναπαραγωγή του ήδη έδωσε αρκετά δολοφονικά άλλοθι.
Αυτό όμως που είναι ξεκάθαρο, είναι ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Όπως και να το κάνουμε, δεν οριοθετείται ο υπαρκτός κόσμος στον αλγόριθμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, με τις ομάδες "φιλικών" προς εμάς αντιλήψεων.
450.000 ψηφοφόροι που εξακολουθούν και ζουν ανάμεσά μας
Οι 457.893 ψηφοφόροι της ναζιστικής οργάνωσης είναι ένα τρομακτικά μεγάλο νούμερο, αλλά είναι άνθρωποι γύρω μας. Άνθρωποι με τους οποίους ήρθαμε κάποια στιγμή σε αντιπαράθεση. Ακόμα και συγγενείς ή γνωστοί μας, στους οποίους δεν δώσαμε το περιθώριο να κρατηθούν από το άλλοθι μιας ασταμάτητης καθημερινής ξενοφοβικής προπαγάνδας από τα τηλεοπτικά κανάλια. Δυστυχώς, όμως, τα τελευταία διαμορφώνουν για το κοινό αυτό την ατζέντα, ξεπλένοντας και τις ευθύνες μεγάλου μέρους του κομματικού συστήματος.
Και αν δεν ήταν το κομβικό αυτό γεγονός της δολοφονίας του (Έλληνα) Παύλου Φύσσα, ελάχιστα θα είχαν γίνει.
Ούτε καν ίδρωσαν πολλοί όταν επιτέθηκαν σε ένα 14χρονο παιδί αφγανικής καταγωγής και του χαράκωσαν το πρόσωπο με το σπασμένο μπουκάλι της μπύρας. Δεν χρειάζεται να μας το πει κανείς και να μας παραμυθιάσει - το ζήσαμε, το ζούσαμε και με έναν τρόπο το ζούμε και το αντιλαμβανόμαστε. Ακόμα και τις πρώτες μέρες μετά τη δολοφονία, που πολιτικό σύστημα και Τύπος έμοιαζε να μεγαλώνει ακόμα περισσότερο τη σύγχυση. Έπρεπε να γίνει η δολοφονία, δυστυχώς, αυτή είναι η κατάντια μας σαν κοινωνία, αλλά μας πήρε και χρόνια μετά από αυτή για να συνειδητοποιήσουμε τα πολύ βασικά. Και δεν θέλω να αναφέρω και κάποιους -κατά τ' άλλα λαλίστατους- που περίμεναν 7 χρόνια την ετυμηγορία του δικαστηρίου για να ανοίξουν το στόμα τους για το θέμα.
Και μόνο το ότι τις επόμενες μέρες από τη δολοφονία, το 57% των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής απάντησαν ότι έχουν ιδιαίτερα θετική άποψη για το κόμμα, πρέπει να μας λέει πολλά για το πόσο μεγάλο είναι το τέρας.
Θέλει, λοιπόν, πολλή δουλειά, που δεν σταματάει ποτέ. Δεν είναι άλλοθι, δεν είναι συγχωροχάρτι για όσους ψήφισαν και παρέδωσαν τα δικά τους όπλα στους δολοφόνους. Θα είναι μαύρη κηλίδα και ντροπή προσωπική για όποιον κάποια στιγμή πέταξε αυτό το ψηφοδέλτιο θανάτου στην κάλπη. Και ντροπή συνολική για τη γενιά μας. Από την άλλη, δεν θα αλλάξει τίποτα αν τα αφήσουμε όλα στη μοίρα τους και δεν τσακίσουμε με τον λόγο μας κάθε υποψία φασισμού. Αν είχαμε ένα σοβαρό κράτος, αν είχαμε Τύπο που θα απαιτούσε από την κυβέρνηση, αλλά και πιο δομημένη, συγκροτημένη αντιπολίτευση, θα είχε ήδη ξεκινήσει από αυτή τη χρονιά ένα βασικό μάθημα στα παιδιά. Αλλά εδώ διαβάζαμε 8 χρόνια πριν ότι κάνει γκελ η Χρυσή Αυγή στους νέους "που είναι οργισμένοι" και δεν χτύπησε καμπανάκι. Θα είχαν απομακρυνθεί οι ξενοφοβικοί και ρατσιστές υπουργοί και δεν θα τους βλέπαμε να προσπαθούν να επωφεληθούν με τη σειρά τους από το δηλητήριο των εγκληματιών, αντί να το πετάξουν στα σκουπίδια. Θα είχε εδώ και πολλά χρόνια αλλάξει ο φασιστομαγνήτης των αστυνομικών υπηρεσιών που ψήφισαν από 45% έως και 59% τους εγκληματίες. Αλλά όταν ακόμα και αυτά τα βασικά νούμερα διαψεύδεις ως υπουργείο (ναι, το έχει κάνει κι αυτό), αντί να κάτσεις και να λύσεις το πρόβλημα, δεν μπορώ να περιμένω πολλά.
Όταν έπεφτε χειροκρότημα για το ξύλο στους γιατρούς που ζητούσαν φακελάκι...
Όσο μπορούμε, με τον λόγο, με το να συζητάμε τα βασικά και τα αυτονόητα (που σε μια τόσο ρατσιστική κοινωνία, τίποτα δεν είναι αυτονόητο), με τη μηδενική ανοχή σε οτιδήποτε ξεφεύγει από το κράτος δικαίου, ας το κάνουμε. Ακόμα και από τη χειρότερη μορφή του τελευταίου, εκεί που δεν τιμωρείται όπως πρέπει η παραβατικότητα, κανένα "θα τιμωρήσουμε εμείς αυτόν που σε αδίκησε" (από κάποιον που δεν έχει τι να κάνει την τεστοστερόνη του) δεν γίνεται χωρίς ίδιον όφελος.
Σήμερα μπορεί να μοιάζει αυτονόητη η καθολική καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης, αλλά μια χαρά έκλειναν το μάτι πολλοί στις συνήθεις δημοσιογραφικές αναφορές για γιατρούς που οι μαυροφορεμένοι πλάκωναν στο ξύλο όταν ζητούσαν φακελάκι, για μετανάστες που κυνηγούσαν στις γειτονιές "για να τις καθαρίσουν", για "προστασία" σε πολίτες υποβαθμισμένων περιοχών...
