Θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που…

Μήπως ήρθε η ώρα να απολαμβάνεις κυριολεκτικά την κάθε στιγμή;

Συνήθως έχεις μάθει να δίνεις σημασία στις πρωτιές… Δηλαδή στην πρώτη φορά που περπάτησες, στην πρώτη μέρα στο σχολείο, στον πρώτο σου έρωτα, την πρώτη μέρα στη δουλειά και πάει λέγοντας. Αφού κατακτήσεις τις περισσότερες σημαντικές φορές σου και βάλεις τικ στα περισσότερα πράγματα που έχεις γράψει στη λίστα σου με τα προσωπικά must to do/see/visit/taste… και τα λοιπά… αρχίζεις και βιώνεις τη ζωή και την καθημερινότητα σαν μια τηλεοπτική σειρά που όσο αυξάνεται το νούμερο των κύκλων τόσο μειώνεται το σασπένς και το ενδιαφέρον στην πλοκή και το σενάριο.

Κάπως έτσι χάνεις κι εσύ το ενδιαφέρον σου και μαθαίνεις έναν ρόλο απέξω, χωρίς να δίνεις σημασία στις λεπτομέρειες. Ώσπου έρχεται ένα αναπάντεχο γεγονός που ξεπερνάει την πιο άγρια φαντασία του πιο προχωρημένου σεναριογράφου ψαγμένων σειρών της ΗΒΟ ή του Netflix…

Τα δεδομένα της ζωής σου ανατρέπονται και όλα όσα θεωρούσες σίγουρα και ασφαλή μοιάζουν περισσότερο από ποτέ να κρέμονται από μία κλωστή. Ξαφνικά το σίριαλ της καθημερινότητάς σου αποκτά αυτοτελή επεισόδια που τελειώνουν απότομα με την ένδειξη «to be continued»…

Εκεί λοιπόν που αρχίζεις πλέον να παρακολουθείς τη ζωή σου με κομμένη την ανάσα και να ανυπομονείς για τη συνέχεια, ίσως να αρχίσεις ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς πως κάποια πράγματα δεν σου αρέσουν, ούτε στο σενάριο ούτε στον ρόλο σου… και νιώθεις πως είναι η ευκαιρία να αλλάξεις ή να ξαναγράψεις μερικές σκηνές και ατάκες από την αρχή.

Όταν ακόμα και για καλό σκοπό μπαίνεις στη διαδικασία να στερηθείς και την πιο απλή ρουτίνα – όταν καλείσαι να μείνεις σπίτι και να αλλάξεις σε σημαντικό βαθμό την καθημερινότητά σου ακόμα και να αφήσεις/διακόψεις τη δουλειά σου ή να τη φέρεις στο σπίτι (στην καλύτερη περίπτωση) – όταν σου ζητάνε να απομονωθείς και να στερηθείς φίλους/εξόδους ακόμα και μια απλή βόλτα στο πάρκο… καταλαβαίνεις πως και το πιο ασήμαντο ή τετριμμένο πλέον μοιάζει (και είναι) πραγματικά πολύτιμο και ουσιαστικό.

Τότε αντί να μελαγχολήσεις, νευριάσεις, θυμώσεις ή πανικοβληθείς, κάνε μια βαθιά βουτιά στον εαυτό σου και θυμήσου… όλες τις τελευταίες φορές που αξίζουν για σένα…:

Την τελευταία φορά που δάκρυσες από χαρά / που κάποιος σε έσφιξε στην αγκαλιά του κι ένιωσες το σώμα σου να παραλύει από ευτυχία / που χόρεψες ξυπόλυτη στην άμμο / που είδες στην παραλία τον ήλιο να ανατέλλει / που το σκάσατε μια μέρα από το γραφείο με την κολλητή σου για να πάτε για καφέ / που πήρες αυθόρμητα τη μαμά σου τηλέφωνο και της είπες «σ’ αγαπώ» / που χαμογέλασες σε έναν άγνωστο / που άφησες τη βροχή να σε κάνει μούσκεμα και το απόλαυσες σαν μικρό παιδί / που ελάττωσες το βήμα σου για να ακούσεις το κελάηδημα των πουλιών / που έσκυψες να μυρίσεις ένα λουλούδι / που είπες μια ευγενική κουβέντα σε μια συνάδελφο / που έκανες κάποιον να γελάσει / που «ζωγράφισες» μια καρδιά στη σκόνη στο τζάμι του αυτοκινήτου του…

Ίσως τότε ανακαλύψεις ότι δεν έχει σημασία να μετράς ούτε πρωτιές ούτε τελευταίες φορές, αλλά αυτό που αξίζει είναι να ζεις την κάθε στιγμή σαν να είναι η πρώτη φορά αλλά και σαν να είναι η τελευταία… να την απολαμβάνεις στο έπακρο σαν να μην την έζησες ποτέ ξανά και σαν μην πρόκειται να την επαναλάβεις… Ίσως μόνο έτσι αφήσεις το άγχος και την αγωνία για το αύριο, ή τους φόβους και την ανασφάλεια που κουβαλάς από χθες – για να ζήσεις και να χαρείς το εδώ και τώρα!