Και για ποια ακριβώς κανονικότητα μιλάμε.
Και για ποια ακριβώς κανονικότητα μιλάμε...
Με συγκρατημένη αμηχανία και λίγο λιγότερη συγκρατημένη αισιοδοξία κύλησε το πρώτο πενθήμερο της επιστροφής.
Η αυξημένη κίνηση στους δρόμους, τόσο των πεζών όσο και των αυτοκινήτων άρχισε να θυμίζει την pro-covid 19 καθημερινότητα.
Τα δρομολόγια των ΜΜΜ αρχίζουν σιγά σιγά να ομαλοποιούνται κι αυτά.
Τα μαγαζιά ελεγχόμενα ξεκινάνε να επαναλειτουργούν.
Μέχρι και τα σχολεία σε ένα βαθμό ετοιμάζονται να ανοίξουν ξανά.
Με τη σταδιακή λήξη της καραντίνας αναδεικνύεται η ανάγκη για επιστροφή στην κανονικότητα, μια λέξη που είχε αρχίσει να γίνεται «καραμέλα» ήδη πριν την εμφάνιση της πανδημίας του κορωνοϊού.
Πόσο εφικτό ωστόσο μετά το πέρασμα του ιού είναι το να επιστρέψουμε στην κανονικότητα και για ποια κανονικότητα μιλάμε.
Το σίγουρο είναι πως για το διάστημα του γενικού lockdown η κανονικότητα των περισσοτέρων (σχεδόν όλων) έμοιαζε να μη διαφέρει και πολύ – με εξαίρεση το ιατρικό προσωπικό κι όλων ίσως των επαγγελματιών που έπρεπε αναγκαστικά να συνεχίσουν να βρίσκονται στις επάλξεις.
Η κοινωνική απομόνωση, το «μένουμε σπίτι», η μάσκα, το αντισηπτικό, η απολύμανση και μια σειρά νέες συνήθειες ήρθαν να δημιουργήσουν μια νέα κανονικότητα. Για ένα ακαθόριστο διάστημα παρά τη λήξη της καραντίνας πολλές από τις νέες συνήθειες –είτε σου αρέσουν είτε όχι– θα εξακολουθούν να ισχύουν και θα πρέπει να συνεχίσεις να τις τηρείς.
Προς το παρόν σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να είναι ακόμα όπως ήταν πριν.
Όλες οι μετακινήσεις στα μέσα μεταφοράς πρέπει να γίνονται με το κοινό να φοράει μάσκα και να κρατάει μεταξύ του αποστάσεις.
Η είσοδος στα καταστήματα θα γίνεται ανά δυάδες…
Οι τάξεις των σχολείων θα «απλωθούν» και οι μαθητές πρέπει να εκπαιδευτούν σε ένα σύστημα κατά το οποίο δεν θα έρχονται σε επαφή μεταξύ τους.
Οι συνάδελφοι δεν θα μπορούν να έρχονται κοντά.
Κι η πιο κοντινή πλέον απόσταση κυμαίνεται ανάμεσα στο ενάμιση μέτρο ή στα δύο…
Με μελλοντικές ανακοινώσεις να ακούγονται από «φανταστικά» μεγάφωνα που θα λένε «please mind the gap» αλλά θα εννοούν το κενό ανάμεσα σε σένα και τον «άλλον» –τους άλλους– τον οποιονδήποτε άλλον…
The space between – το διάστημα/ο χώρος/το κενό ανάμεσα…
Πόσο θα διαμορφώσουν τα δύο μέτρα απόσταση τη μεταξύ επαφή κι επικοινωνία. Η έννοια του προσωπικού σου χώρου πόσο θα αλλάξει; Όταν θα λες χρειάζομαι χώρο, πόσο κυριολεκτικά και πόσο μεταφορικά θα το ξεστομίζεις;
Πόσο ανεπανόρθωτα έχει πληγεί η ανθρώπινη επαφή; Τα αγγίγματα, σε έναν λαό κατεξοχήν της χειρονομίας, της αγκαλιάς, της χειραψίας, του «κόλλα 5» (στις πιο μικρές ηλικίες) για πόσο μπορούν να απαγορευτούν και τι ψυχικές επιπτώσεις, τι ψυχικό κενό μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα όλο αυτό;
Όταν καλείσαι πλέον να συνομιλείς με τον άλλον φορώντας μάσκα, ένα μεγάλο κομμάτι της επαφής χάνεται στη μετάφραση. Το χαμόγελο θα είναι εσωτερικό… Θα μάθεις να επικοινωνείς με τα μάτια… Αλλά πόσα να πεις και να καταλάβεις με το βλέμμα όταν θα σας χωρίζει η απόσταση ασφαλείας…
Από την άλλη, όταν στη lockdown κανονικότητα επανεκτίμησες τις αρετές της απραξίας, της χαλάρωσης, του less is more… Όταν αφέθηκες στο να χαίρεσαι την ησυχία. Όταν κατάφερες να επανασυνδεθείς με τον εαυτό σου και την εσωτερική σου φωνή. Όταν θυμήθηκες πώς είναι να μην τρέχεις ασταμάτητα. Όταν άρχισες να απολαμβάνεις το να μην είναι υποχρεωτικό να πηγαίνεις από εκδήλωση σε εκδήλωση κι από κοινωνική συναναστροφή σε πάρτι, συναντήσεις, meetings και λοιπά. Όταν επανερμήνευσες τις έννοιες της μοναξιάς και της μοναχικότητας, κι εμπέδωσες τις διαφορετικές αποχρώσεις τους. Όταν άρχισες να νιώθεις καλά στο δέρμα σου, στο σώμα σου, στον ήχο και την ηχώ της φωνής και της σιωπής σου. Όταν έμαθες από την αρχή το τι σημαίνει σπίτι και πέτυχες να του δώσεις νέο και πιο ουσιαστικό νόημα. Πόσο σίγουρη είσαι ότι θες να γυρίσεις στην προ κορωνοϊού «κανονική» καθημερινότητα;
Το καλό είναι ότι χρειάζονται ακόμα αρκετά βήματα για να γίνουν. Κι όσο κι αν τα κλειστά καφέ, το ότι δεν μπορείς ακόμα να βρεθείς στο μπαρ για ποτό με τις φίλες σου, ή να πας ραντεβού σε εστιατόριο με τον καλό σου… Όσο τα σινεμά και τα θέατρα παραμένουν χωρίς πρόσβαση. Όταν οι πρώτες συναυλίες προγραμματίζονται για τα μέσα Ιουλίου. Όταν αλλάζουν προς το παρόν ακόμα πολλά σε ό,τι αφορά τα ταξίδια και τις μετακινήσεις. Όταν ακόμα επιτρέπεται σε μεγάλο βαθμό η τηλεργασία και η δουλειά από το σπίτι… Πάρε το χρόνο σου και τα δύο μέτρα απόσταση και φτιάξε μια δική σου κανονικότητα.
Κράτησε τα «δώρα» του κορωνοϊού. Φύλαξε τις νέες αρχές και τις νέες αξίες που σου εμφύσησε. Και κυρίως συνέχισε να προστατεύεις τον εαυτό και την υγεία σου, σεβόμενη παράλληλα τα όρια, τις ανάγκες και την υγεία των άλλων…
Ίσως έχεις μια ακόμα ευκαιρία να δημιουργήσεις μια νέα, πιο ουσιαστική και πιο υγιή κανονικότητα, διατηρώντας πραγματικά επαφή με τον εαυτό σου και ό,τι σου είναι αληθινά σημαντικό κι αναγκαίο.
