Το #metoo ήρθε για να μείνει, μαζί με αυτό καιρός να τελειώνουμε με κάθε μορφή μίσους
Σίγουρα θα έχεις βρεθεί στη θέση να προσπαθείς να πείσεις κάποιον ότι η γη δεν είναι επίπεδη, ότι η βία κατά των πολιτών δεν έχει καμία σχέση με αυτό που λέγεται «δημοκρατία» ή το τι φοράει μία γυναίκα δεν τη κάνει ποτέ ένοχη για το αν θα κινδυνεύσει... Όλοι μας συναντήσαμε κατά καιρούς σε σελίδες που ακολουθούμε στο Facebook, στα σχόλια σε προφίλ γνωστών προσώπων στο Instagram και στα σχόλια που αφήνουν κάτω από YouTubers, λόγια που φανερώνουν αρκετά πράγματα για τη κοινωνία μας, και μόνο ευχάριστα δεν είναι. Αυτό που προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία είναι η περίπτωση που παρακολουθούμε διαδικτυακές αψιμαχίες, κι ενώ είναι ολοφάνερο το ποιός έχει το δίκιο (εκτός αν δεν μπορούμε να πάρουμε ακόμη ξεκάθαρη θέση για το αν φταίνε γνωστοί σκηνοθέτες ηθοποιοί για τον βιασμό ανθρώπων ή άνθρωποι που βιάστηκαν), βλέπουμε παρόλα αυτά ότι η εχθρική στάση είναι διακριτή και από τις δυο πλευρές.
Η ρητορική μίσους δεν είναι κάτι καινούριο στα social media, αν ανατρέξουμε στις πρώτες εβδομάδες που γίναμε κι επισήμως χρήστες σε διάφορα κοινωνικά δίκτυα όπως το Facebook και πέρασαν από μπροστά μας τα πρώτα πικρόχολα, προσβλητικά και ρατσιστικά σχόλια κάτω από φωτογραφίες γυναικών, ανθρώπων που άλλαξαν τη προφίλ τους στα χρώματα του pride ή άλλων με το σύνθημα «δεν είναι αθώοι». Είδαμε υβριστικά σχόλια που μας έκαναν να απορήσουμε αν πραγματικά μπορεί να υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που σκέφτονται τόσο άσχημα ή σωστότερα επικίνδυνα... για άλλους συνανθρώπους τους. Τι κι αν το Facebook πλέον εφαρμόζει μία πιο σαφώς αυστηρή πολιτική κατεβάζοντας προφίλ και μπλοκάροντας χρήστες από σελίδες; Το πρόβλημα δυστυχώς είναι βαθύτερο. Κι ακόμη κι αν το κάθε κοινωνικό δίκτυο βάζει πάγο σ' αυτούς τους χρήστες, οι ίδιοι συνεχίζουν να βρίσκονται σε απέναντι τραπέζια από εμάς, σε επικίνδυνες οργανώσεις για τη κοινωνία και θεσμούς...
Τα κοινωνικά δίκτυα ανέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που μας λείπει περισσότερο, η παιδεία.
Γιατί μόνο ως έλλειψη παιδείας μπορεί να θεωρηθεί το αίσθημα ανωτερότητας κάποιου όταν επεμβαίνει ειρωνικά και κουνάει το δάχτυλο κάτω από post σε κάποιον που έχει έλλειψη γραμματικών γνώσεων. Ή τα ρατσιστικά, ομοφοβικά και σεξιστικά σχόλια που μαρτυρούν μόνο μισανθρωπιά. Ή τα μακρόσυρτα σχόλια ψηφοφόρων και υποστηρικτών των ακροδεξιών και φασιστικών πολιτικών κομμάτων που αποδεικνύουν πως τα κενά των ιστορικών γνώσεων και της έλλειψης ενσυναίσθησης και συναισθημάτων αλληλεγγύης, είναι αφορμή για όλα αυτά τα ακραία γεγονότα βίας που συμβαίνουν τόσα χρόνια με αποκορύφωμα τον τελευταίο χρόνο. Ή οι συζητήσεις με τη σφραγίδα του μισογυνισμού που πραγματοποιούνται κάτω από post, βίντεο YouTuber ή σε φωτογραφίες στο Instagram, προωθώντας τη κουλτούρα του body shaming, του ρατσισμού απέναντι σε μονογονεϊκές οικογένειες, απέναντι σε γκέι ζευγάρια που επιθυμούν να υιοθετήσουν παιδιά, απέναντι σε άντρες makeup tutorial.
Το ερώτημα που προκύπτει δεν είναι μόνο το πόσο απογοητευτική είναι η κοινωνία μας και το κατά πόσο έχει ενθαρρύνει η ανωνυμία που προσφέρουν τα κοινωνικά δίκτυα το να βωμολοχεί κανείς εις βάρος «των άλλων» τόσο ανεμπόδιστα, αλλά και το κατά πόσο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να χωρέσουμε ανάμεσα σε ανθρώπους που αρνούνται να σεβαστούν το δικαίωμα που έχει ο καθένας από εμάς, να ζει όπως θέλει. Σε μία χρονική περίοδο που το #metoo ήρθε για να μείνει και ήδη καλλιτέχνες, άνθρωποι από διάφορους άλλους κλάδους και απλοί πολίτες κάνουν τα πάντα για την εγκαθίδρυσή του, είναι καιρός να τελειώνουμε με κάθε μορφή μίσους. Και όπως έχει δείξει η ιστορία η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
