Οι απαντήσεις σε όσα μας βασανίζουν έρχονται από την «άλλη πλευρά»
Θα ήταν ψέμα αν λέγαμε πως έστω κι ένας άνθρωπος πάνω στη γη, δεν έχει προβλήματα να λύσει. Ενοχλητικό όμως είναι όταν βάζουν το πρόβλημά μας στο ζύγι με το δικό τους για να σου «αποδείξουν» ότι δεν έχεις ουσιαστικό λόγο να νιώθεις ανήσυχος ή στενοχωρημένος για κάτι. Ο καθένας αντιμετωπίζει διαφορετικές δυσκολίες στη ζωή του αλλά είναι εντελώς διαφορετικός και ο τρόπος που ερμηνεύει αδιέξοδα και άσχημες φάσεις ο καθένας από εμάς. Το πιο καταστροφικό από όλα, ή αλλιώς ο λάκκος στον οποίο πέφτουμε οι περισσότεροι είναι η υπερανάλυση όσων συμβαίνουν. Θα έχεις δει σίγουρα διάφορα σκίτσα με έναν τεράστιο τίτλο overthinking και ανθρώπους σκεπτικούς και σκυθρωπούς να τα πλαισιώνουν. Υπάρχει λόγος που η υπερανάλυση, μόνο εντείνει τα αδιέξοδά μας, χωρίς να βοηθάει πουθενά!
Η υπερανάλυση έχει και θεματολογία πάντως
Δεν πέφτει κανείς το ίδιο εύκολα στη παγίδα της για να ερμηνεύσει την απότομη συμπεριφορά κάποιου τρίτου, αλλά είτε το λήγει εκεί με αδιαφορία ή στην πιο ακραία περίπτωση κάνοντας νύξη για αυτό με τρία ηχητικά στην ομαδική συζήτηση με τους φίλους. Το overthinking μας χτυπάει όταν πρόκειται για πιο στενά πρόσωπα και κυρίως για συμπεριφορές που μετά από καιρό ακόμη δεν αποκωδικοποιήσαμε, για πρόσωπα που εξαφανίστηκαν χωρίς να δώσουν κάποιο σημάδι οπότε αυτό μας «εκαψε» ακόμη πιο πολύ, ή για παρέες ενδεχομένως που δεν πήγαν τόσο καλά όσο ελπίζαμε.
Πολλές φορές η διαδικασία να αναλύουμε ξανά και ξανά, αναμοχλεύοντας τα παλιά με τους φίλους μας, καθώς ακόμη κάτι μας καίει, είναι αδιέξοδη από μόνη της. Κι αυτό φαίνεται στο τέλος τέτοιων συζητήσεων που πάλι αμφιβολίες χορεύουν στον αέρα. Ενδεχομένως το θάρρος που μας έλειψε όταν συνέβη κάτι και δε πήραμε τη θέση που θέλαμε εκδηλώνοντας συναισθήματα ή ανάγκες, το ότι εθελοτυφλούμε μπροστά σε αυτονόητες αποδείξεις ότι κι η άλλη πλευρά βασανίζει φίλους και γνωστούς συζητώντας ό,τι συζητάμε κι εμείς, η έλλειψη αυτοπεποίθησης από τη πλευρά μας (ενδεχομένως και από την άλλη) να κινητοποιηθούμε διεκδικόντας μία πιο ξεκάθαρη απάντηση ή μία αρχή, να είναι οι πιο σωστές τακτικές από το να επαναπαυόαμστε σε υπεραναλύσεις που μόνο εντείνουν συναισθήματα ανησυχίας και τελικά καταφέρνουν να μας απομακρύνουν από πραγματικές εμπειρίες κρατώντας μας κοντά σε ε ικασίες για το πώς θα μπορούσαν να είχαν κυλήσει τα πράγματα.
Οι απαντήσεις σε όσα μας ταλαιπωρούν δεν θα έρθουν ούτε από κάρτες ταρώ (ναι, υπάρχουν και τόσο ακραίες περιπτώσεις), ούτε από το ένστικτο των φίλων μας ή το δικό μας αλλά μόνο από αυτούς που τις περιμένουμε. Η υπερανάλυση καταφέρνει μόνο άγχος, φόβο και αμφισβήτηση να μας γεμίζει με εξαίρεση τις ελάχιστες φορές που κατά έναν εντελώς δικό μας τρόπο συνδέσαμε πράγματα και νιώσαμε μία αμφίβολη (και πάλι) ανακούφιση. Κάτι που πρέπει να δούμε καθαρά είναι ότι δεν μπορούμε να βασιζόμαστε στη φαντασία μας για να πορευτούμε στη πραγματικότητα μαζί με τα προβλήματά της. Οι δυσκολίες στις σχέσεις μας είναι εδώ και είναι απόδειξη τις περισσότερες φορές ότι έχουμε να κάνουμε με ζωντανές ανθρώπινες συνδέσεις, και όχι με συμβιβασμούς διαθέσεων.
