Εύκολα επιστρατεύουμε το ένστικτό μας για να προσφέρουμε τη βοήθειά μας , όμως στη δική μας περίπτωση, το mute είναι ο χρυσός κανόνας
Ήταν η πρώτη φορά που έδωσες εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης, ή εκείνη που εξετάστηκες στο τελευταίο σου μάθημα για πτυχίο, ήταν τότε που έδωσες τη πρώτη σου συνέντευξη για δουλειά, ήταν τότε που συνάντησες κάποιον/κάποια πρώτη φορά. Και είχαν μία κοινή συναισθηματική βάση όλες αυτές οι στιγμές, έναν χείμαρρο ανασφαλειών. Θα ήταν ψέμα αν ισχυριζόμασταν ότι δεν νιώσαμε έστω και λίγο το αίσθημα του άγχους λίγη ώρα προτού βρεθούμε αντιμέτωποι με κάτι σημαντικό. Θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο, αν υποστηρίζαμε μετά από καιρό ανατρέχοντας σ' αυτές τις στιγμές, ότι νιώθουμε την ίδια αγωνία που βιώσαμε τότε. Έχοντας δει σχεδόν όλες τις φορές ότι το άγχος μας δεν ήταν παραγωγικό και αποδείχθηκε καταστροφικό, όταν είχαμε να χειριστούμε ένα πρόβλημα ή να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας σε κάποιον άλλον για οποιονδήποτε λόγο (από δουλειά μέχρι ραντεβού),το ερώτημα που προκύπτει είναι τι μπορούμε να κάνουμε για να αποφεύγουμε όχι μόνο την ανεπιτυχή έκβαση αλλά και το καθαρά τοξικό άγχος.
Το άγχος κάποιες φορές είναι καθαρά δικό μας κι άλλες είναι αποτέλεσμα πιέσεων από τρίτους. Η ανησυχία που νιώθουμε να μας πλημμυρίζει κάθε φορά που ετοιμαζόμαστε να κάνουμε κάτι που για εκείνη τη στιγμή (είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο) κρύβει κάτι πολύ βαθύτερο. Ανασφάλειες που εάν τις αποκτήσαμε μόνοι μας, υπάρχουν ελπίδες να τις αποχωριστούμε. Αν πάλι προέρχονται από όσα χαρακτηριστικά μας φόρτωσαν άλλοι όσο βρισκόμασταν κοντά τους (είτε αυτοί είναι γονείς, είτε σχέση, είτε φίλοι, είτε ευρύτερος περίγυρος), τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Η τάση μας να εμπιστευόμαστε για τα σημαντικά (που προείπαμε) κοντινούς ανθρώπους, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το ένστικτό μας είναι τις περισσότερες φορές η μεγάλη παγίδα, την οποία μόνοι μας στήνουμε και πέφτουμε μέσα σ' αυτή. Πολύ εύκολα επιστρατεύουμε το ένστικτό μας για να προσφέρουμε τη βοήθειά μας σε φίλους που αντιμετωπίζουν εσωτερικά διλήμματα για διάφορα προσωπικά τους θέματα, όμως στη δική μας περίπτωση το mute στην διαίσθησή μας είναι ο χρυσός κανόνας (για κάποιον ανεξήγητο-και μάλλον κακό λόγο).
Ο δρόμος που ακολουθούν οι περισσότεροι άνθρωποι. ο οποίος στηρίζεται αποκλειστικά στη γνώμη των γύρων τους , γιατί «ξέρουν το καλό τους» , «είναι πάντα εκεί για εκείνους», γρήγορα διαγράφει τα πρώτα αποτελέσματα που δεν φαίνεται να προσφέρουν τεράστια ικανοποίηση στους πρώτους. Δεν αμφισβητεί κανείς την ενσυναίσθηση των γύρω μας ούτε τη καθοδήγησή τους, όμως τον τελευταίο λόγο αξίζει να τον έχουμε εμείς. Είναι παράλογο να θεωρούμε ότι όταν στηριζόμαστε σε άλλους γλιτώνουμε αργότερα από ευθύνες για αποφάσεις που εμείς θα είχαμε πάρει, και δεν θα είχαμε το άλλοθι που θέλουμε τώρα, που δεν μας βγήκαν σε καλό. Είναι εντελώς σκόπιμο από την άλλη, εάν θέλουμε να ζούμε όπως εμείς θέλουμε κι όχι όπως θέλουν οι άλλοι, να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τη κρίση μας και τους ανθρώπους μέσα από τα δικά μας μάτια και όχι των άλλων.
