Κανένας δεν αξίζει να χύσεις έναν ποταμό δακρύων για χάρη του.
Το συναίσθημα για το οποίο έχουν γραφτεί τα πιο σπαραξικάρδια ποιήματα και τραγούδια όταν δεν βρίσκει ανταπόκριση μπορεί να μας βυθίσει από την υπέρτατη χαρά στην απόλυτη απελπισία. Γιατί δείχνει τόσο ανίκητο, όταν είμαστε βυθισμένοι σε αυτό; Επειδή ο έρωτας είναι κυριολεκτικά εθιστικός: Όταν αντικρίζουμε, ή ακόμα και σκεφτόμαστε, το αντικείμενο του πόθου μας, προκαλείται μια έκρηξη στον οργανισμό μας από ορμόνες όπως η ντοπαμίνη, η ωκυτοκίνη και η σεροτονίνη, που με τη σειρά τους μπορεί να μας προκαλέσουν, ανάλογα με την ορμόνη και την περίσταση, θετικά συναισθήματα όπως ενθουσιασμό, εμπιστοσύνη, ηρεμία. Όταν λοιπόν καλούμαστε να αποχαιρετήσουμε μια σχέση, ή ακόμα και μια απλή γνωριμία, πρέπει να απαρνηθούμε και τα συναισθήματα με τα οποία την έχουμε συνδέσει και ταυτόχρονα να αγκαλιάσουμε το φόβο της μοναξιάς. Δεν ακούγεται εύκολο – και δεν είναι. Αλλά είναι εφικτό. Πώς, όμως;
Είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας: Η αλήθεια πονάει, ταυτόχρονα όμως απελευθερώνει. Αν το αντικείμενο του πόθου μας έχει για εμάς περισσότερα μειονεκτήματα ή αν δεν ανταποδίδει (πλέον) τα συναισθήματά μας, θα χρειαστεί καταρχήν να αποδεχτούμε την πραγματικότητα και να προσπαθούμε να αποστασιοποιηθούμε συναισθηματικά από μια σχέση που έγινε βλαβερή σαν εθισμός. Αν υιοθετήσουμε μια νέα οπτική, σιγά σιγά τα έντονα συναισθήματα θα ξεθυμάνουν.
Νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε: Προσπαθούμε να εκτιμήσουμε τις εμπειρίες που μοιραστήκαμε και τα μαθήματα που αποκομίσαμε από τη σχέση μας, ευχάριστα ή δυσάρεστα. Έτσι, θα αρχίσουμε να αντλούμε δύναμη για να δούμε τη σχέση πιο νηφάλια και να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ξεκάθαρα ότι δεν μας καλύπτει πλέον.
Μοιραζόμαστε την εμπειρία μας: Μπορεί στις πιο σκοτεινές στιγμές μας να θέλουμε να απομονωθούμε, όμως ίσως αυτή να μην είναι η καλύτερη επιλογή. Θα εκπλαγούμε από το πόσο λυτρωτική μπορεί να είναι η συζήτηση με αγαπημένους φίλους και συγγενείς. Ακόμα και αν δεν μας δώσουν διαφωτιστικές συμβουλές, αρκεί να μας ακούσουν προσεκτικά για να μας ανακουφίσουν από το φορτίο. Αν δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε την κατάσταση, ας μη διστάσουμε να απευθυνθούμε σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας.
Κατανοούμε ότι χρειαζόμαστε χρόνο: Δεν αρκεί να κατεβάσουμε έναν διακόπτη για να ξε-ερωτευτούμε. Απαιτείται χρόνος για να καταλάβουμε σε βάθος τα συναισθήματά μας, να τα επεξεργαστούμε και να τα επαναπροσδιορίσουμε. Ας μην είμαστε λοιπόν αυστηροί με τον εαυτό μας αν αισθανόμαστε ότι «αργούμε» να ξεπεράσουμε έναν έρωτα.
Σκεφτόμαστε όλα τα ωραία που μας περιμένουν στο μέλλον: Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός για μια σχέση που τελειώνει. Είναι γεγονός. Αργά ή γρήγορα θα έρθουν καλύτερες μέρες και όλα όσα ζούμε τώρα δεν θα μοιάζουν με τίποτα περισσότερο από μια μακρινή ανάμνηση.
Photo: Grzegorz Rakowski / Unsplash
