Τελικά αδικείς όντως τον εαυτό σου που παίρνεις το χρόνο σου και εμμένεις σε μία κατάσταση που περιλαμβάνει νοσταλγία, πολλή έντεχνη ελληνική σκηνή και οικογενειακά παγωτά ή είσαι στο σωστό μέρος;
Το επιτάσσει η εποχή, η ψυχολόγος σου και κυρίως η κολλητή σου. Και ο λόγος της τελευταίας είναι συμβόλαιο, και όχι αδίκως, αφού τις περισσότερες φορές «έχει πάντα δίκιο» (;). Τι κι αν όλοι γύρω σου προσπαθούν να σε πείσουν (μάταια) να προχωρήσεις, να σταματήσεις να παρακολουθείς τις κινήσεις του/της στα social media, να μη ξαναπεράσεις τυχαία από τη δουλειά του/της (για τους πιο oldschool), εσύ συνεχίζεις να αναλύεις σε φίλους και γνωστούς κάθε λεπτομέρια από τις τελευταίες σας (κυριολεκτικά) διακοπές ενώ δεν ξέρεις τι πάει να πει διακόπτης όσον αφορά τις σκέψεις που σε κατακλύζουν για αυτό το «κάποτε». Τελικά αδικείς όντως τον εαυτό σου (σύμφωνα με τα λεγόμενα των γύρω σου) που παίρνεις το χρόνο σου και εμμένεις σε μία κατάσταση που περιλαμβάνει νοσταλγία, πολλή έντεχνη ελληνική σκηνή και οικογενειακά παγωτά ή είσαι στο σωστό μέρος;
Εάν το δούμε αναλογικά, εύκολα θα κάνουμε τους υπολογισμούς μας. Όπως η συχνότητα και η ένταση με την οποία ερωτεύεται ο καθένας από εμάς διαφέρει, ίσως η ίδια αναλογία επικρατεί και στο πόσο εύκολα κανείς ξεπερνά (όπως συνηθίζεται να λέγεται) έναν χωρισμό, μία απόρριψη, μία ιστορία που δεν ολοκληρώθηκε. Κάτι που σίγουρα είναι σίγουρο μέσα σε όλα αυτά και δεν περιμένουμε την επιστήμη για να μας το επιβεβαιώσει, είναι ότι δεν βοηθάνε κάποιον που ακόμη υποφέρει ή στη πιο λάιτ εκδοχή τρώγεται με τα ρούχα του, οι παρακινήσεις φίλων, γνωστών, ειδικών (ναι) και αγνώστων με όλα τα γνωστά και χιλιοειπωμένα «προχώρα παρακάτω», «χάνεις το χρόνο σου», «δεν σου αξίζει». Μπορεί να μην μας ευχαριστεί να βλέπουμε τους φίλους μας, τα αδέρφια μας, συνεργάτες (που συμπαθούμε) να βρίσκονται σε μαύρα πανιά, όμως δεν είναι λιγότερο σημαντικός από την αγάπη μας για αυτούς, και ο λόγος για τον οποίο βρίσκονται σ' αυτή τη κατάσταση. Μπορεί να κρίνουμε, με βάση όσα έχουμε ακούσει για την εκάστοτε ιστορία, ότι η άλλη πλευρά (για εμάς) ίσως δεν ανταποκρίνεται όσον αφορά τη συμπεριφορά του στον/ στην φίλο μας, όμως τον τελευταίο λόγο για το κατά πόσο αξίζει τον έχουν πάντα οι δεύτεροι και όχι εμείς. Ο δικός μας ρόλος είναι αποκλειστικά αυτός του ακροατή και όχι του καθοδηγητή.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούσαμε τις παροτρύνσεις ή τα αποθαρρυντικά λόγια δικών μας και βρεθήκαμε σε δεύτερο χρόνο να μετανιώνουμε που ακολουθήσαμε τις διαδρομές σκέψεων άλλων και όχι τη δική μας εσωτερική φωνή. Ένα άλλο σημείο που οφείλουμε να προσέξουμε, ακόμη κι όταν έχουμε να κάνουμε με πολύ κοντινούς μας ανθρώπους, είναι το πόσο αντικειμενικοί στέκονται απέναντι στα προβλήματά μας ενώ θα πρέπει να εξακριβώσουμε ότι δεν υπάρχει η παρα μικρή περίπτωση χειρισμού εκ μέρους τους. Δεν σημαίνει ότι οι γύρω μας είναι «καλοθελητές» ή ύποπτοι, αλλά πολλές φορές οι άνθρωποι δεν σκέφτονται εντελώς καθαρά και ανεπηρέαστοι από προσωπικούς τους δαίμονες και φραγμούς...
Μπορεί για τους γύρω σου να ακούγεται εντελώς παρανοϊκό ότι στο πεδίο ενδιαφέροντός σου βρίσκεται ακόμη κάποιος που ενδεχομένως δεν έχει ενεργή θέση στη ζωή σου (πρακτικά τουλάχιστον), όμως δεν συμβαίνει το ίδιο στη σκέψη σου. Σε κάθε περίπτωση, είναι απελευθερωτικό για εμάς να ακολουθούμε τα δικά μας σημάδια, το ένστικτό μας. Εμείς γνωρίζουμε καλύτερα από όλους κάθε πτυχή της ιστορίας μας και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει καλύτερα από εμάς κάποιον/κάποια που εμείς συνδεθήκαμε.
