Ναι, αν στη σχέση σου αναζητάς μόνο τo high των πρώτων ραντεβού
Το όνομα του Ρωμαίου θυμίζει σε όλους μας εκείνο τον χαρακτήρα που μπήκε σε μια ταραχώδη παθιασμένη ερωτική ιστορία που οδήγησε δύο ερωτευμένους έφηβους σε ένα τραγικό τέλος. Ο ονειροπαρμένος νεαρός που είχε εξιδανικεύσει στο μυαλό του το ερωτικό πάθος αποδείχθηκε αρκετά απρόσεκτος ώστε να φτάσει στο σημείο να αφαιρέσει ο ίδιος τη ζωή του όταν συνειδητοποίησε ότι ήταν απίθανο να έχει την Ιουλιέτα στο πλευρό του. Ωστόσο υπήρχε μια πιο επικίνδυνη πτυχή της συμπεριφοράς του από το να πεθάνει απλώς για την αγάπη: το να παραμείνει κολλημένος στη φάση του μήνα του μέλιτος.
Το μυαλό του δεν είχε χώρο για τίποτα άλλο, εκτός από την πυρετώδη έκσταση του ερωτευμένου και την ορμονική βιασύνη κι ένταση που την συνοδεύει. Αφού βίωσε μια ερωτική απογοήτευση με τη Rosaline, ο χαρακτήρας του Σαίξπηρ συναντά την Ιουλιέτα και όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη μετά. Η ταλαιπωρία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας είναι η αγάπη που φτάνει στα άκρα ανεξάρτητα από τις συνέπειες. Η «ασθένεια» και η αδυναμία του Ρωμαίου είναι ότι ερωτεύεται την ιδέα του έρωτα.
Οι άνθρωποι που βιώνουν αυτήν την κατάσταση βρίσκονται σε έναν ατελείωτο φαύλο κύκλο που μερικές φορές μπορεί να είναι μικρότερος ή μεγαλύτερος, ανάλογα με την έλξη, αλλά ακολουθεί το ίδιο μοτίβο, το οποίο ξεκινάει και τελειώνει με τον ίδιο τρόπο.
Ο ενθουσιασμός των πρώτων ραντεβού είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορεί ποτέ να επαναληφθεί. Είναι, επίσης, η φάση εκείνη που αναμένεται να ανεβάσει την αυτοεκτίμηση σε αστρονομικά επίπεδα και παράγει ένα είδος ορμονικής αναστάτωσης. Αλλά σε όσους πάσχουν από το σύνδρομο του Ρωμαίου, η επιλογή τους είναι να μην αφήσουν ποτέ αυτό το συναίσθημα να ξεθωριάσει. Απολαμβάνουν την αίσθηση ότι ερωτεύονται και αισθάνονται μια σκληρή απογοήτευση όταν η σχέση αρχίζει να ωριμάζει και να εξελίσσεται σε ένα βαθύτερο είδος αγάπης.
Καθώς τα συναισθήματα μεγαλώνουν και η σχέση φαίνεται να κινείται προς περισσότερη δέσμευση, καθιστούν συνεχώς τα συναισθήματά τους γνωστά σε φίλους, οικογένεια και κοινωνικά μέσα. Όλα μοιάζουν να έχουν βρει τελικά το σωστό άτομο, καθώς το παραμύθι συνεχίζεται για μήνες, μέχρι που κάνει μέσα τους την εμφάνισή του ο «Ρωμαίος».
Όταν αρχίζει να φαίνεται η ανάπτυξη κι άλλων συναισθημάτων, όπως η ύπαρξη βαθιάς αγάπης ή οικειότητας, συναισθήματα που υποδηλώνουν ότι ο ερωτευμένος επιστρέφει στη Γη από την αρχική πρώτη φάση του μήνα του μέλιτος, εκείνοι αρχίζουν να ενοχλούνται. Ενώ άλλοι το βλέπουν ως σταθερότητα και ασφάλεια, όσοι πάσχουν από το σύνδρομο του Ρωμαίου (μπορεί να είναι και γυναίκες) το θεωρούν ως σημάδι απογοήτευσης, της σχέσης που τελειώνει.
Παρά το ότι η σχέση τους αρχίζει να κερδίζει πόντους κι έδαφος σε σχέση με την απαραίτητη για ένα ζευγάρι εμπιστοσύνη και τη σύνδεση καθώς ωριμάζει, η έλλειψη έντασης και ενθουσιασμού των πρώτων μηνών αρχίζει να βαραίνει το στήθος του Ρωμαίου. Μεταφράζει κάθε δράση ως μια σκληρή υπενθύμιση του πώς κατέληξε το αρχικό ζευγάρι του σαιξπηρικού έργου. Μόνο που κυριολεκτικά κι όχι μεταφορικά, σε αυτήν την περίπτωση, ο θάνατος είναι το τέλος της έλξης και η μεταμόρφωση του έρωτα σε αγάπη. Πιστεύουν ότι είναι αδύνατο για τον έρωτα να ευδοκιμήσει μέσω της επικοινωνίας, της αγάπης, της αμοιβαίας κατανόησης και αποδοχής, το να έχεις ερωτικά συναισθήματα για κάποιον, γνωρίζοντας καλά τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του.
Όποιος είναι στιγματισμένος να φέρνει μέσα του τη συναισθηματική ταλαιπωρία του Ρωμαίου θα προσπαθήσει να ξαναζεί και να αναζωπυρώνει το εμπρηστικό πάθος της αρχής της γνωριμίας. Θα κάνουν ό,τι μπορούν στην προσπάθειά τους να καθυστερήσουν αυτό που πιστεύουν ότι είναι η τελική φάση μιας σχέσης. Ακόμα κι αν αυτό που έχουν είναι αληθινή αγάπη, κάθε προσπάθεια θα τους απογοητεύει περισσότερο, καθώς βιώνουν τον έρωτα ως μια φούσκα που αναμένεται να ξεφουσκώσει.
Αφού δοκιμάσει κάποιες φορές, η δυσπιστία θα έχει αρχίσει να κατατρώει τη σχέση. Θα αρχίσει να κατηγορεί τη σύντροφό τους, αναρωτώντας τι έκαναν λάθος. Ενάντια σε αυτήν την καταθλιπτική σκηνή που ξετυλίγεται στο μυαλό του Ρωμαίο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το να χωρίσει, να επισπεύσει τον χωρισμό. Διότι μόνο τότε θα μπορεί να βιώσει για άλλη μια φορά τις οξυμένες αισθήσεις του ερωτευμένου: το πρώτο φιλί και τις επακόλουθες σεξουαλικές παθιασμένες συναντήσεις με μια νέα ερωμένη.
Ο φορέας αυτής της τραγικής ασθένειας κυνηγά το αίσθημα, την ιδέα, το ιδεατό, του έρωτα –τον έρωτα για τον έρωτα, την έξαψη για την έξαψη–, χωρίς να σκέφτεται ή να νοιάζεται για οτιδήποτε άλλο. Αρνείται να κάνει το επόμενο βήμα ή το άλμα προς τη σταθερή αγάπη, θέλοντας να διατηρήσει την ένταση, τη φαντασία και την απώλεια αντικειμενικότητας που υπάρχει σε οποιαδήποτε σχέση όταν το ειδύλλιο μόλις ξεκινάει.
Η κύρια πηγή αυτού του προβλήματος είναι μια προφανής αποσύνδεση από την πραγματικότητα. Οι ανασφάλειες και η συνεχής διάδοση ενός παιδαριώδους εξιδανικισμού της αγάπης δημιουργούν αντιδράσεις, όπως το σύνδρομο του Ρωμαίου. Υπάρχει μόνο μια γνωστή θεραπεία: μια δόση πραγματικότητας που δείχνει ότι η αγάπη είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα που έρχεται με λάθη και ενισχύεται μόνο από την αφοσίωση, την αλληλεγγύη και την αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Η σχέση δεν είναι μόνο οι πρώτοι έξι μήνες. Δεν είναι μόνο το ακόρεστο πάθος και η μανία να θες να φας -κυριολεκτικά και μεταφορικά- τον άλλον. Δεν είναι μόνο το τρελό καρδιοχτύπι των πρώτων ραντεβού. Δεν χρειάζεται να «πεθαίνεις» από έρωτα, να τρελαίνεσαι, για να παραμένεις ερωτευμένος σε μια σχέση. Οι μακροχρόνιες σχέσεις δεν είναι αποτέλεσμα συμβιβασμού, ούτε όσοι τις ζουν έχουν ξενερώσει και απλώς αποδέχονται τη νέα πραγματικότητα. Ο έρωτας, το πάθος, η έξαψη, η ερωτική απόλαυση πέρα από θέμα χημείας και ορμονικών παρεμβολών παραμένουν να εξαρτώνται από την προσπάθεια και τον βαθμό εμπλοκής και των δύο πλευρών μιας σχέσης.
https://www.instagram.com/p/CQXL5GEDXWb/
Οι άνθρωποι δεν είναι όντα που συναντιούνται, βρίσκονται και επιδίδονται σε ζευγάρωμα όποτε απλώς τους πιάσει ο οίστρος. Είναι βαθιά συντροφικά πλάσματα που πέρα από το ένστικτο της αναπαραγωγής θέλουν να κοιμούνται αγκαλιά, να νιώθουν κάποιον να τους περιμένει, να αισθάνονται ασφάλεια.
Κι αν όλες θέλουν να νιώσουμε για μια φορά Ιουλιέτες και να ζήσουμε το απόλυτο πάθος με τον Ρωμαίο μας, έχουμε στην εποχή μας εμπεδώσει ότι ο Σαίξπηρ στα έργα του δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με το happy ending…
Γράψε με τόλμη και συνειδητότητα τα κεφάλαια της δικής σου ερωτικής ιστορίας, και μην έχεις το νου σου στο τέλος, ούτε μόνο στην αρχή… αλλά στη συνέχεια!
To be continued…
This is not Romeo & Juliet l Official Trailer
Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Αργύρης Πανταζάρας
Cover photo byMatthew Bourne’s Romeo and Juliet
