Όταν είσαι μαθημένος/η να διαμαρτύρεσαι μονίμως για όλα όσα σου συμβαίνουν καθημερινά, εν τέλει χαραμίζεις εσύ ο ίδιος κάτι, που όσο γραφικό κι αν ακούγεται, μια φορά σου δίνεται...
Το τελευταίο που θα ήλπιζε κανείς λίγα λεπτά προτού κλειδώσει τη πόρτα για να κατευθυνθεί προς το «σημείο συνάντησης», θα ήταν να περάσει το επόμενο τρίωρο με γκρίνια. Είμαστε όλοι συνηθισμένοι σε αυτή τη κατάσταση κυρίως όσον αφορά στους χώρους: γραφείο, επίσκεψη στους γονείς, τηλέφωνα από συμφοιητητές σε περιόδους εξεταστικής. Όχι όμως και στα ραντεβού μας. Ή τέλος πάντων δεν θα έπρεπε να περιλαμβάνεται αυτό το συστατικό σ' αυτές τις συναντήσεις. Δεν αντιλέγει κανείς ότι μετά τα πρώτα ραντεβού η επόμενη πίστα είναι (εκτός από το να καταφέρεις να φας μπέργκερ μπροστά του/της σαν άνθρωπος, και όχι όπως συνηθίζεις με τη παρέα) να γνωρίσεις τον άλλον σε πιο βαθιά επίπεδα. Τι γίνεται λοιπόν όταν ο άνθρωπος που έχουμε απέναντί μας γκρινιάζει για όλα;
Θα περίμενε κανείς ο ''πρώτος καιρός'' να θυμίζει κινηματογραφικές σκηνές, να μη τρώμε το χρόνο μας μιλώντας για το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο, ούτε για το πόσο πολύ έχει καταστραφεί το κλίμα μας. Αυτά θεωρείς ότι θα έχεις όλο το χρόνο να τα συζητήσεις εάν τελικά πάει καλά και καταλήξετε σε cosy διαμέρισμα σε δεύτερο χρόνο. Όλοι τεστάρουμε τους άλλους με τον τρόπο μας και για δικούς μας σκοπούς. Τα δύσκολα δεν αρχίζουν όταν ανακαλύπτεις ότι ο απέναντί σου βγαίνει ταυτόχρονα με άλλες πέντε συνομιλίες (εκεί είναι μάλλον αρκετά ξεκάθαρη η κατάσταση). Τα σκούρα αχνοφαίνονται όταν τα ραντεβού σας σε στέλνουν σπίτι όπως θα επέστρεφες εάν γυρνούσες από τη πρεμιέρα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.
Η γκρίνια δεν είναι μικρό κεφάλαιο στις σχέσεις αλλά αιτία για οριστική διακοπή τους. Ίσως να αποτελεί ένα από τα λιγότερο θελκτικά χαρακτηριστικά του άλλου σε σχέση με τη ζήλεια ή τον εγωισμό. Μπορεί αρχικά να φαίνεται χαριτωμένη ως ένα βαθμό όμως είναι σχεδόν αναπόφευκτο ότι θα σε κουράσει. Αναγνωρίζουμε ότι η επιστήμη της θετικής ψυχολογίας καταλήγει η ίδια κουραστική και εκτός πραγματικότητας σε κάποιες περιπτώσεις, όμως σε καμία περίπτωση δεν αποδεικνύεται τις περισσότερες από αυτές άτοπη. Αντίθετα, όταν είσαι μαθημένος/η να διαμαρτύρεσαι μονίμως για όλα όσα σου συμβαίνουν καθημερινά (δηλαδή για την καθημερινότητά σου), άσχετα από το πόσο απωθείς χωρίς να το καταλαβαίνεις τους άλλους, εν τέλει χαραμίζεις εσύ ο ίδιος κάτι, που όσο γραφικό κι αν ακούγεται, μια φορά σου δίνεται...
