Οι εμπειρίες μιας Αθηναίας που μετακόμισε στο Λονδίνο λόγω οικονομικής κρίσης
«Με λένε Γιάννα και μέχρι τα 30 μου ήμουν κάτοικος Ιλίου. Γέννημα θρέμμα Αθηναία (με καταγωγή από τη Μεσσηνιακή Μάνη), κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος και με μόνιμη δουλειά σε υπουργείο, δεν είχα σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο μετανάστευσης στο εξωτερικό. Βέβαια, πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια και οι περιπέτειες, αλλά ποτέ δεν είχα βάλει στο μυαλό μου ότι θα φύγω έξω για τα καλά. Είχα το σπίτι μου, τη δουλειά μου, τους φίλους μου, το αμαξάκι μου και το καλό μου το σκυλάκι, δεν ήμουν πλούσια, βέβαια, αλλά είχα αρκετά για να βολτάρω στα μαγαζιά, στις παραλίες και στις καφετέριες. Μια εκδρομή στην επαρχία το Σαββατοκύριακο, μια βόλτα στα outlet και στα τοπικά bazaar, μια εξόρμηση με φίλους για να παρακολουθήσουμε ένα ράλι ή μια έκθεση, ένα πέρασμα στα σοκάκια της παλιάς Αθήνας για έναν καφέ ή παγωτό, αυτή ήταν πάνω κάτω η καθημερινότητά μου και, παρότι απλή, δεν είχα παράπονο. Στην πορεία γνώρισα τον φίλο μου τον Μπεν, Αυστραλό στην εθνικότητα, ο οποίος μετέπειτα έγινε αρραβωνιαστικός και αργότερα σύζυγος. Τότε η ζωή μου άρχισε να αλλάζει. Καθότι μέχρι τότε έμενα με τους γονείς μου, θεωρήσαμε καλό να πάρουμε ένα δάνειο για να χτίσουμε το δικό μας σπίτι. Το έτερον ήμισυ άρχισε τα μαθήματα ελληνικών και ταυτόχρονα ξεκίνησε να στέλνει βιογραφικά.
Και μετά ήρθε η κρίση.
Στην αρχή νομίσαμε ότι δεν ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα, γιατί και οι δυο μας είχαμε μάθει στα λίγα και δεν είχαμε απαιτήσεις. Πληρώναμε τις υποχρεώσεις μας κανονικά και, καθώς δεν κάναμε μεγάλη ζωή, πιστεύαμε ότι η κατάσταση θα μας προσπέρναγε. Λάθος. Οι μήνες περνάγανε και τα πράγματα άρχισαν σιγά αλλά σταθερά να δυσκολεύουν. Ο Μπεν δεν έβρισκε δουλειά - ενώ είχε κάποια τύχη στις συνεντεύξεις οι εταιρίες του έλεγαν ότι δεν ήξεραν αν θα είναι ανοιχτές στο προσεχές μέλλον, στη δουλειά μου άρχισαν οι μειώσεις μισθών κατά εκατοντάδες ευρώ και ταυτόχρονα ξεκίνησε ο χορός τον φόρων και των εκτάκτων εισφορών. Οι βόλτες και τα ταξίδια κόπηκαν, καθώς η βενζίνη μέσα σε δύο χρόνια διπλασιάστηκε. Το ποσό του δανείου που παρακρατιόταν κάθε μήνα από τον κουτσουρεμένο μισθό μου έγινε κάτι παραπάνω από αισθητό. Οι ταβέρνες αποτελούσαν παρελθόν - εδώ παραγγέλναμε σουβλάκια και μετράγαμε τα ψιλά. Κάτι έκτακτο να συνέβαινε το μήνα έπρεπε να βοηθήσουν οι γονείς μου να τα βγάλουμε πέρα.
Κάπως έτσι πήραμε την απόφαση. Με ένα ποσό του στεγαστικού δανείου κλείσαμε δωμάτιο για ένα μήνα και βγάλαμε εισιτήρια για Λονδίνο. Με ένα άλλο ποσό από το δάνειο ξεχρεώσαμε το αυτοκίνητό μου για να μην έχουμε δύο μέτωπα να πληρώνουμε (αυτό θα σήμαινε ότι η οικοδομή μας θα έμενε ατελείωτη). Πήρα άδεια άνευ αποδοχών από τη δουλειά μου, αφήσαμε το σκυλάκι μου στους γονείς μου και φύγαμε. Δεν είχαμε ούτε δουλειά ούτε κάτι υπόψη να κοιτάξουμε. Εγώ δεν είχα μείνει ποτέ στην Αγγλία, ούτε καν σαν φοιτήτρια για να έχω κάποια εμπειρία στη ζωή εκεί και βέβαια οι γονείς μου δεν μπορούσαν να βοηθήσουν οικονομικά σε αυτή την κίνηση. Επίσης δεν είχαμε κάποιο συγγενή, φίλο ή γνωστό να βοηθήσει, μόνο 5.000 ευρώ και τις βαλίτσες μας.
Μετά από ένα χρόνο και κάτι η κατάστασή μας είναι αρκετά διαφορετική. Έχουμε και οι δύο δουλειά που μας επιτρέπει να ζούμε με αξιοπρέπεια και να πληρώνουμε το δάνειό μας. Έχουμε αυτοκίνητο και νοικιάζουμε σπίτι. Οργανώνουμε εκδρομές, εστιατόρια, μαγαζιά, ζούμε άνετα. Ψωνίζουμε στο σούπερ μάρκετ χωρίς να κοιτάζουμε τις τιμές. Έχουμε ξεκινήσει να προσαρμοζόμαστε στον τρόπο ζωής και να σχεδιάζουμε το μέλλον μας με αισιοδοξία.
Δεν έχω μετανιώσει που έφυγα (ακόμη). Μου λείπουν οι γονείς και οι φίλοι, αλλά έχω την οικονομική άνεση να επισκέφτομαι την Ελλάδα για διακοπές. Και χάρη στο Skype, το iPhone κτλ. επικοινωνούμε πολύ συχνά. Εξάλλου εδώ ζω, ενώ στην Αθήνα απλά επιβίωνα.»
•Στο londreza.com θα βρείτε τις εμπειρίες της Γιάννας, τις δυσκολίες που συνάντησε και ό,τι πρέπει κάποιος να ξέρει όταν σκεφτεί να μεταναστεύσει στο Λονδίνο. Περιγράφει τις υπηρεσίες, τις συνήθειες και τη νοοτροπία των ανθρώπων εκεί και λύνει αρκετές απορίες όσων έχουν κατά νου να «μετακομίσουν» εκεί…
Γιατί Λονδίνο;
1. Είναι αγγλόφωνο και τα αγγλικά είναι η γλώσσα με τις περισσότερες πιθανότητες κάποιος από εμάς να γνωρίζει καλά.
2. Είναι η κοντινότερη από τις υπόλοιπες αγγλόφωνες χώρες (3:30 ώρες πτήση) και η μετάβαση είναι οικονομική.
3. Δεν χρειάζεται βίζες και άδειες εργασίας.
4. Οι μισθοί στο Λονδίνο είναι καλοί και γενικά καλύτεροι από τις υπόλοιπες πόλεις της Αγγλίας και ίσως και της Ευρώπης.
5. Δίνονται ευκαιρίες για καριέρα, ειδικά σε ανθρώπους που είναι μορφωμένοι και έχουν τα ανάλογα προσόντα (κακά τα ψέματα, οι εταιρίες στην Ελλάδα υπό το παρόν οικονομικό κλίμα δεν προσλαμβάνουν άτομα με γνώσεις ή προυπηρεσία και εάν συμβεί αυτό δεν θα τους δώσουν καλό μισθό).
6. Βρίσκεις δουλειά βάση της αξίας σου και όχι βάση των γνωριμιών σου.
7. Είναι μια μοντέρνα μητρόπολη με χίλια δυο πράγματα να κάνεις και να δεις.
8. Πολύ βολική πόλη για να κυκλοφορείς χωρίς αυτοκίνητο.
9. Όταν ο καιρός είναι καλός, είναι μια φανταστική πόλη για να ζεις.
10. Με την πολυπολιτισμικότητα του Λονδίνου υπάρχει παντού άφθονο ευρωπαϊκό αλλά και ελληνικό στοιχείο. Δεν θα αισθανθείς μετανάστης και ούτε θα κάνει ποτέ κανείς διακρίσεις εξαιτίας της καταγωγής σου.
