Μας μιλάει για το OMG Stories, το βιβλίο που φέρνει το ‘Educational Entertainment’ στην Ελλάδα.
Κατά κανόνα κάνουμε συνεντεύξεις με Start up. Αλλά έχουμε και τα μάτια μας ανοικτά και σε «νέους» που επιχειρούν με διάφορους τρόπους. Ο Θεόδωρος Καρασάββας γεννήθηκε στην Κόρινθο και είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών. Πριν γίνει συγγραφέας, προσπάθησε ανεπιτυχώς να γίνει επαγγελματίας video gamer, πρωταθλητής του τένις, ροκ σταρ, κριτικός ταινιών πορνό και μεγαλοδικηγόρος του Κολωνακίου. Η οικονομική κρίση όμως τον βοήθησε να συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να βγάζει τα προς το ζην από το σπίτι του, χωρίς καν να φοράει γραβάτες ή ακόμα και παντελόνια. Τον Απρίλιο του 2013 δημοσίευσε το πρώτο άρθρο του για την περίφημη ιστοσελίδα Listverse. Έκτοτε ακολούθησαν πάνω από 1.000 άρθρα και λίστες για κάποια από τα πιο γνωστά websites του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των: Ars Technica, Gizmodo, Ranker, Ancient Origins, Mental Floss, Ozy και List25 στο οποίο εργάζεται ως εσωτερικός συντάκτης από το 2014. Από μικρός διάβαζε περιοδικά και έμενε ανικανοποίητος είτε από την έλλειψη πραγματικής γνώσης και πληροφορίας, είτε επειδή ο αρθογράφος αναλωνόταν στο να κάνει πολιτική ή ιδεολογική προπαγάνδα ο ίδιος. Αποφάσισε λοιπόν να γράψει μια σειρά εξιστόρησης πραγματικά απίστευτων ιστοριών που είναι πέρα για πέρα αληθινές και όπως μας το περιγράφει είναι περίπου σαν την «Μηχανή του Χρόνου» αλλά με πιο χιουμοριστική και ανάλαφρη διάθεση και το πρώτο βιβλίο το OMG Stories είναι γεγονός. Μιλήσαμε με τον Θεόδωρο Καρασάββα για το OMG Stories, για το πώς άλλαξε επαγγελματικό προσανατολισμό, για το πώς κατάφερε να εκδόσει το βιβλίο του κτλ. Διαβάστε τα όσα ενδιαφέροντα είπε στον Παναγιώτη Λουκά.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κόρινθο. Τον Σεπτέμβρη του 1998 μετακόμισα στην Αθήνα για σπουδές, όπου έμελλε να περάσω τα επόμενα 20 χρόνια της ζωής μου (on and off). Στις αρχές του 1999 έφυγα με το πρόγραμμα Erasmus για Πίζα. Υποτίθεται ότι θα έμενα μόνο για 6 μήνες στα ξένα, αλλά τελικά πέρασα σχεδόν τρία χρόνια σε Ιταλία και Νότια Γαλλία κάνοντας διάφορες δουλειές: δημόσιες σχέσεις σε νυχτερινά μαγαζιά, πωλητής σε βιβλιοπωλείο, διαφημιστής γαλακτοκομικών προϊόντων και αντρικών εσωρούχων και pizza boy εννοείται. Κάποια στιγμή αποφάσισα να «επενδύσω» κάποια από τα χρήματα που είχα βγάλει και έκανα τον γύρο της Ευρώπης με το περίφημο Inter Rail. Θυμάμαι ετοιμαζόμουν να γυρίσω στην Ελλάδα να συνεχίσω (ή για την ακρίβεια να αρχίσω ουσιαστικά) τις σπουδές μου και βλέπω μια αφίσα σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο στην Μασσαλία να γράφει: One Pass, 33 Countries. Καταπληκτική εμπειρία...Φαντάσου τώρα, πιτσιρικάς και τελείως μόνος να γυρίζω όλη την Ευρώπη με ένα τρένο.
Κάποια στιγμή και ενώ ένιωθα ότι είχα κάνει την επανάσταση μου, γυρίζω Αθήνα. Αρχές του 2002 νομίζω ήταν. Τα επόμενα 6 χρόνια περιελάμβαναν εκπλήρωση υποχρεώσεων, ενώ παράλληλα έκανα ότι δουλειά του ποδαριού βρισκόταν μπροστά μου. Στην Αθήνα δούλεψα σε αποθήκη πολυκαταστήματος, σερβιτόρος σε καφέ, deliverάς, κράχτης σε κινέζικο εστιατόριο, πωλητής σε τουριστικό μαγαζί στην Πλάκα και πολλά άλλα. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή άλλωστε. Τέλη των 2000’s, απόφοιτος πλέον της Νομική Αθηνών (μετά κόπων και βασάνων) και ενώ είχα εκπληρώσει τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις, άρχισα να δουλεύω σαν δικηγόρος. ΟΚ, δεν ήταν για μένα το συγκεκριμένο αντικείμενο. Το κατάλαβα από την πρώτη μέρα. Τώρα θα μου πεις γιατί το σπούδασες; Πολύ μεγάλη συζήτηση αυτή και χρήζει ανάλυσης που δεν είναι επί του παρόντος. Πάντως πιστεύω ότι πολλά παιδιά ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να σπουδάζουν ότι επέλεξαν οι γονείς τους ή ότι έβγαλε η «κληρωτίδα» του αλλόκοτου εκπαιδευτικού μας συστήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν είμαστε ιδιαίτερα παραγωγικός λαός. Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο θέμα είναι πολύ βαθύτερο από ότι νομίζουμε.
Δεν ήταν καθόλου δύσκολο θα έλεγα να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό, διότι πολύ απλά δεν προσπάθησα να πείσω κανέναν. Ήμουν σε μια ηλικία (γύρω στα 31-32) όταν πήρα την συγκεκριμένη απόφαση που δεν μπορούσε να μου πει κάποιος κάτι. Είχα ήδη παρατήσει την δικηγορία για κάποιο διάστημα, μιας και βρισκόμουν στην Αγγλία για προσωπικούς λόγους όταν πήρα την συγκεκριμένη απόφαση. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, είχα ξεκινήσει ήδη να γράφω σαν freelancer για το Listverse. Πληρωνόμουν κανονικά ανά άρθρο. Δεν είχα κάτι σταθερό όμως. Πάντως ήταν λίγο καλύτερα από τα 300 Ευρώ που έπαιρνα τον μήνα για 50 ώρες δουλειάς την εβδομάδα σε μεγάλο δικηγορικό γραφείο των Αθηνών. Δεν σου κάνω καθόλου πλάκα. Αυτά τα λεφτά έπαιρνα σαν δικηγόρος. Αντιδράσεις υπήρξαν λίγες, κυρίως από πρώην συνάδελφους, που προτιμούν να βάζουν ένα κοστούμι και να λένε ότι είναι δικηγόροι, ενώ ζουν με την σύνταξη των γονιών τους. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία.
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα ποτέ ήταν το «Άγουρα Χρόνια» του Τζόζεφ Άρτσιμπαλντ Κρόνιν. Ήταν καλοκαίρι...το καλοκαίρι της μετάβασης από Δημοτικό σε Γυμνάσιο και αντί για παιχνίδια είπα με τα λεφτά του κουμπαρά να αγοράσω ένα βιβλίο έτσι για αλλαγή. Έπειτα, το εκπαιδευτικό μας σύστημα με «σύστησε» στα Ομηρικά έπη (έκανε και κάποια καλά) που με συνεπήραν και κάπως έτσι κατέληξα θεωρητικός και Τρίτη Δέσμη. Το βιβλίο που με σημάδεψε σε νεαρή ηλικία πάντως ήταν το «Έξω η στενοχώρια» από τον Ντέηλ Κάρνεγκι. Όταν έφυγα για Πίζα είχα αυτό το βιβλίο αυτοβελτίωσης, το παλιό μου Game Boy και 10 ρούχα στην βαλίτσα. Ο τύπος ήταν πολύ μπροστά. Ο Άντονι Ρόμπινς της εποχής του. Από τότε βέβαια έχω διαβάσει πολλά βιβλία που έχουν ασκήσει επιρροή στην προσωπικότητα μου όπως η «Απολογία Σωκράτους» του Πλάτωνος, «Ο Ξένος» του Καμύ, «Ο Μισάνθρωπος» του Μολιέρου, «Τα Ελληνικά» του Λιαντίνη...είναι αρκετά τέλος πάντων.
Μου δίνεις ωραία πάσα να συστηθώ σαν ερευνητής/συγγραφέας στους αναγνώστες. Βασικά το ερέθισμα να ξεκινήσω την δουλειά που κάνω εδώ και 7 χρόνια ήταν η περιέργεια...η δίψα να μάθω ο ίδιος πρώτα. Θυμάμαι τον εαυτό μου από μικρό που διάβαζε περιοδικά να μένει ανικανοποίητος είτε από την έλλειψη πραγματικής γνώσης και πληροφορίας, είτε επειδή ο αρθογράφος αναλωνόταν στο να κάνει πολιτική ή ιδεολογική προπαγάνδα ο ίδιος. Κάποιους τους «καίει» πιο πολύ να προωθήσουν τις δικές τους αντιλήψεις επί ενός θέματος ή να προπαγανδίσουν υπέρ του εκάστοτε αφεντικού τους, παρά να πουν μια ιστορία όπως πραγματικά είναι. Γίνεται παντού αυτό βέβαια, αλλά στην Ελλάδα έχει πάει σε άλλο επίπεδο. Καλά, όχι ότι οι Αμερικάνοι πάνε πίσω. Αυτοί και αν το έχουν παρακάνει. Απλά εκεί υπάρχει μεγάλη αγορά και μπορείς να βρεις θησαυρούς μέσα στα απορρίμματα. Εδώ, πολύ φοβάμαι ότι αυτή η πολυτέλεια δεν υπάρχει. Όπως και να έχει, αυτό το ανικανοποίητο σε συνδυασμό με την περιέργεια με οδήγησε στα μονοπάτια της έρευνας και μετέπειτα εξιστόρησης πραγματικά απίστευτων ιστοριών που είναι πέρα για πέρα αληθινές. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ο καρπός θα έλεγα της δουλειάς που κάνω εδώ και πολλά χρόνια για ξένα websites.
Nομίζω ότι αυτή με τις ντομάτες «δολοφόνους» και εκείνη με την αεροσυνοδό που έπεσε από τα 10,000 μέτρα χωρίς αλεξίπτωτο και επέζησε, είναι σίγουρα δύο από τις αγαπημένες μου. Όσο για το εαν κάποια από τις ιστορίες είναι "προσωπική", να σου πω την αλήθεια δεν το είχα σκεφτεί καν αυτό. Θα έλεγα ότι αυτή με τους Ρώσους και Γερμανούς στρατιώτες που αναγκάστηκαν να συμμαχήσουν ενώ ήταν θανάσιμοι εχθροί κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σίγουρα περιγράφει τον χαρακτήρα μου σε μεγάλο βαθμό. Είναι βαθύτατα αντιπολεμική ιστορία η συγκεκριμένη και σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Πολύ άσχημο πράγμα ο πόλεμος. Η βία γενικότερα.
Δεν είναι καθόλου εύκολο ένας "άγνωστος" συγγραφέας να βρει εκδοτικό οίκο, αν και θεωρώ ότι υπήρξα αρκετά τυχερός στο συγκεκριμένο κομμάτι. Έκανα τρεις προσπάθειες. Ο ένας Εκδοτικός Οίκος δεν μου απάντησε ποτέ. Τους έστειλα ένα αξιοσέβαστο θεωρώ υλικό σε μέγεθος και ποιότητα και δεν μπήκαν καν στον κόπο να απαντήσουν 3 με 6 μήνες εφόσον έλαβαν την δουλειά όπως υπόσχονταν. Τελείως αντιεπαγγελματική προσέγγιση. Δεν τους τιμά και πολύ φοβάμαι ότι θεωρούν αυτή την συμπεριφορά αποδεκτή. Βρίσκουν χρόνο στο Ars Technica, το Gizmodo και το Smithsonian να σου απαντήσουν, αλλά εδώ δεν μπορούν. Αστείο ε; Ο δύο άλλοι Εκδοτικοί ενδιαφέρθηκαν αμέσως. Απάντησαν εντός μιας εβδομάδας στα email που έστειλα. Διάλεξα την Ελληνοεκδοτική καθαρά για συναισθηματικούς λόγους. Εγώ έμενα Ασκληπιού 67 τότε στο κέντρο της Αθήνας, και η Ελληνοεκδοτική βρίσκεται στην Ιπποκράτους 82. Κυριολεκτικά ένα λεπτό με τα πόδια από το σπίτι μου. Επίσης ήταν πολύ δεκτικοί και ανοιχτοί σε προτάσεις στα ραντεβού που κάναμε. Μου έδωσαν to OK σε ότι σχεδόν πρότεινα και το εκτίμησα πολύ αυτό. Επίσης μου υποσχέθηκαν ότι θα έχω ενεργό ρόλο κατά την διαδικασία παραγωγής του βιβλίου όπως και έγινε. Όλα έγιναν όπως έπρεπε.
Γενικά στη ζωή μου από ένα σημείο και μετά έπαψα να έχω πολλές προσδοκίες για να μην απογοητεύομαι (γέλια). Χορτάσαμε χαστούκια (γέλια ξανά)!!! Απλά ελπίζω να το ανακαλύψει ο κόσμος και ειδικότερα οι νεότερες ηλικίες και να περάσουν ωραία ενώ το διαβάζουν. Είναι κάτι διαφορετικό, κάτι αρκετά πρωτότυπο αυτό που επιχείρησα να κάνω με το OMG Stories. Οι Αμερικάνοι το λένε “Educational Entertainment”, δηλαδή «Επιμορφωτική Διασκέδαση» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Για αυτό και η γλώσσα που χρησιμοποίησα είναι καθημερινή, ευκολοκατανόητη, με μεγάλες δόσεις χιούμορ. Οι ιστορίες όπως ανέφερα ήδη δεν εμπεριέχουν προσωπικές απόψεις, πολιτικές θέσεις ή ιδεολογική ατζέντα. Η μόνη προσωπική παρέμβαση στην καταγραφή των γεγονότων είναι το χιούμορ μου.
Αυτή την περίοδο έχει πέσει πολύ δουλειά γενικότερα. Δουλεύω σαν senior editor σε μια Αμερικάνικη εταιρεία που κάνει ghostwriting για διάφορα μεγάλα outlets και εκδοτικούς οίκους, προωθώ το βιβλίο μου και έχω βάλει μπρος ένα άλλο project που έχει σχέση με βιβλίο και αυτό, αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα επί του παρόντος.
Θεωρώ ότι όλα τα οικουμενικά γεγονότα, όπως είναι τώρα η κατάσταση με τον κορονοϊό, ή εθνικά ζητήματα που ταλαιπωρούν έναν ολόκληρο λαό (εκτός ολίγων βέβαια), όπως η οικονομική κρίση που ζήσαμε και ζούμε, καταλήγουν να γίνονται εσωτερικά βιώματα και καταστάσεις. Ναι μεν μπορεί να έχουν σαν αφετηρία έναν γενικό χαρακτήρα αλλά επειδή κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή οντότητα, αλλιώς τα επεξεργάζεται μέσα του ο καθένας και καθεμία από εμάς. Και μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου, κάποιοι γύρισαν σπίτια τους και έγιναν οικογενειάρχες, πολιτικοί, επιχειρηματίες, ενώ άλλοι αυτοκτόνησαν ή τρελάθηκαν. Νομίζω και η οικονομική κρίση έγινε ξεχωριστό βίωμα για τον κάθε άνθρωπο. Εγώ το είδα πραγματικά σαν ευκαιρία να ξεφύγω από τα κοινωνικά και επαγγελματικά δεσμά που είχα βάλει ο ίδιος στον εαυτό μου. Εκμεταλλεύτηκα την καλή γνώση ξένων γλωσσών (Αγγλικά κυρίως) για επαγγελματικούς λόγους, που ως τότε τα χρησιμοποιούσα κυρίως για «δημόσιες σχέσεις» σε Ελληνικά νησιά τα καλοκαίρια (γέλια). Δεν μπορώ να μιλήσω για όλους όμως. Τα θύματα της οικονομικής κρίσης περιλαμβάνουν επίσης πολλούς ηλικιωμένους συνταξιούχους και άτομα με σοβαρά προβλήματα υγείας που βρέθηκαν απέναντι σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Όπως και να’ χει όμως, συμφωνώ με τον Σωκράτη που έλεγε ότι αυτός που αρκείται στα ελάχιστα είναι πλουσιότατος. Στην Ελλάδα κάποιοι είχαν κακομάθει αρκετά, χωρίς να μοχθούν ή να προσπαθούν ιδιαίτερα.
https://www.public.gr/product/omg-stories/prod10630234pp/
