Κι αναρωτιόμαστε αν αποτελούν κλασικά φεμινιστικά έργα
Ετοιμάσου για ένα κινηματογραφικό throwback, με δυο ταινίες που ό,τι ηλικία κι αν έχεις σήμερα, σίγουρα έχεις δει πάνω από μία φορά - είτε ήταν στην εποχή σου όταν κυκλοφόρησαν είτε τις ανακάλυψες πρόσφατα καθώς αποτελούν διαχρονικά κομμάτια. Κάποιες από τις κασικές σκηνές δεν αφήνουν καμιά μας αδιάφορη, σίγουρα έχεις βρεθεί κάπου κάπως κάποτε ντυμένη λάθος στο πιο λάθος μέρος, σίγουρα έχει γράψει τους στόχους σου και τους έχεις όλους αναιρέσει για χάρη ενός άντρα, σίγουρα έχεις ερωτοχτυπηθεί και υποφέρεις για κάποιον που δεν του αξίζεις και σίγουρα έχεις ξεσπάσει στο παγωτό ή στη σοκολάτα για να πνίξεις τον πόνο σου.
Πριν από είκοσι χρόνια, δύο ταινίες κυκλοφόρησαν μέσα σε μήνες μεταξύ τους, και οι δύο παρουσιάζουν σχεδόν πανομοιότυπες σκηνές στις οποίες η ηρωίδα της ταινίας ντύνεται ως λαγουδάκι Playboy για να παρευρεθεί σε ένα πάρτι μεταμφιεσμένων μόνο για να φτάσει και να ανακαλύψει -με τρόμο!- ότι τελικά δεν ήταν πάρτι μασκέ.
Οι δύο ταινίες που σου θυμίζω είναι, φυσικά, το ημερολόγιο του Bridget Jones και το Legally Blonde, δύο αριστουργήματα rom-com των αρχών της δεκαετίας του '00 που μοιράζονται περισσότερα κοινά απ’ ό,τι αυτής της πανομοιότυπης θλιβερής σκηνής με το λαγουδάκι του Playboy. Και οι δύο επικεντρώνονται σε μια γυναίκα που πρέπει να αποφασίσει να απορρίψει έναν κακό άνδρα, ακόμα κι αν ήταν κάποτε το αντικείμενο των επιθυμιών της. Και οι δύο ηρωίδες αποφασίζουν μέσω του σεναρίου τους να αφιερωθούν στη δημιουργία και υποστήριξη μιας νέας καριέρας και οι δύο ηρωίδες αντιμετωπίζουν την τρομερή στιγμή να ανακαλύψουν δημόσια ότι ένα αγόρι που αγαπούν είναι αρραβωνιασμένο με κάποιαν άλλη. Και οι δύο ξανθιές έχουν άγρια υποστηρικτικές ομάδες φίλων, και παρόλο που η Έλε Γουντς έχει περισσότερη αυτοπεποίθηση από την φτωχή Μπρίτζετ, και οι δύο βρίσκονται υποτιμημένες και αποφασισμένες να βγάλουν λάθος τους επικριτές τους.
Αλλά υπάρχει μια βασική διαφορά, τουλάχιστον όσον αφορά την κληρονομιά τους και τον λόγο που τους περιβάλλει: την προσβασιμότητα του φεμινισμού τους.
https://www.instagram.com/p/BuNEgHdHsu5/
Πολλές θα θέλαμε να είμαστε η Elle Woods, αλλά ίσως να περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της νεαρής μας ενήλικης ζωής ως Bridget Jones.
Είναι εύκολο να εξηγήσουμε γιατί το Legally Blonde είναι ένα υποτιμημένο φεμινιστικό κείμενο - μια μικρότερη ταινία θα μπορούσε να έχει μετατρέψει τη θηλυκότητα ή το ενδιαφέρον για τη μόδα της Elle σε μανιφέστο. Αντί για αυτό, η Elle φημίζεται για το ότι είναι έξυπνη και όμορφη, και κερδίζει απορρίπτοντας τα στερεοτυπικά ανδρικά χαρακτηριστικά του ανταγωνισμού και της επιθετικότητας υπέρ της επικοινωνίας, της εμπιστοσύνης και της υποστήριξης της κοινότητας.
Αλλά η Bridget Jones, που έχω ανακαλύψει μέσω συνομιλιών με φίλους και γνωστούς, είναι λίγο, πολύ πιο αδιάφορη. Προσωπικά, είναι μια από τις αγαπημένες μου ρομαντικές κωμωδίες, μια που ξεχωρίζω για το βάναυσο και μαύρο χιούμορ της, ενώ εξακολουθεί να προσφέρει την αίσθηση της ποιοτικής «αφέλειας» που πρέπει να κάνει κάθε καλό rom-com, αλλά καταλαβαίνω γιατί μερικοί μπορεί να αποκλείσουν να το χαρακτηρίσουν ως φεμινιστικό. Σε τελική ανάλυση, η ηρωίδα έχει εμμονή με την απώλεια βάρους και την εύρεση ενός συζύγου, δύο από τα πιο στερεοτυπικά «αγκάθια» της γυναικείας ιδιοσυγκρασίας. Και για να επιδεινωθούν τα πράγματα, η αμελητέα αύξηση βάρους της Renee Zellweger - από την ηθοποιό του Χόλιγουντ έως την κανονική ανθρώπινη γυναίκα - έγινε μια σημαντική ιστορία στον κύκλο ειδήσεων.
Σε σύγκριση με την Elle Woods, η Bridget είναι σκληροτράχυλη. Είναι σκληρότερη από την Elle Woods, τόσο για τον εαυτό της όσο και για τους άλλους, και αυτή η αποστροφή εκδηλώνεται σε ενεργά ανθυγιεινές αποφάσεις. Μακάρι να μπορούσαμε οι περισσότερες ή όλες να είμαστε σαν την Elle Woods, ένα κορίτσι που πάντα φαινόταν τέλειο και το γνώριζε, αλλά εξακολουθούσε να φέρεται σε όλους γύρω της με καλοσύνη και αποδοχή, που έκανε στενές φίλες σε κάθε στροφή του εαυτού της και θεωρούσε τον εαυτό της ικανό να επιτύχει οτιδήποτε. Αλλά πολλά κορίτσια περνάνε το μεγαλύτερο μέρος της νεαρής τους ενήλικης ζωής, ως άλλες Μπρίτζετ Τζόουνς: με λαχτάρα για τους λάθος άντρες και παρηγοριά σε ανθυγιεινές διατροφικές επιλογές.
Το να βλέπεις κάποιον ατελή αλλά ακόμα ικανό να υψωθεί, ήταν, για μένα, πάντα εξίσου εμπνευσμένο με τη νίκη της Έλε Γουντς στην αίθουσα στο τέλος του Legally Blonde.
https://www.instagram.com/p/CNmB5lrlCP4/
Ζούμε σε έναν πατριαρχικό κόσμο στον οποίο οι γυναίκες λένε ότι το βάρος τους αντικατοπτρίζει κάτι για την προσωπικότητά τους και ότι η αποτυχία του να έχεις έναν ρομαντικό σύντροφο θα σε μετατρέψει σε νευρωτικό άτομο – χωρίς αγκαλιά. Αυτές είναι πραγματικές ανησυχίες και φόβοι που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στον πραγματικό κόσμο. Είναι λοιπόν μια ταινία αντι-φεμινιστική για την ακριβή αναπαράσταση της σεξιστικής πραγματικότητας που υπάρχει; (Αξίζει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι η Μπρίτζετ Τζόουνς είναι μια από τις λίγες επιτυχημένες ταινίες franchise των τελευταίων δύο δεκαετιών που σκηνοθετήθηκε από μια γυναίκα, τη Σαρόν Μαγκουάιρ.)
https://www.instagram.com/p/BnoxZCrnHCy/
Θα έλεγα ότι στον πυρήνας της Μπρίτζετ Τζόουνς βρίσκεται όλο το νόημα της αυτοβελτίωσης και της αυτοπραγμάτωσης. Καθώς τολμά να αποφασίσει ότι θέλει να πάρει καλύτερες αποφάσεις για τον εαυτό της, με τους δικούς της όρους - να ενδυναμώσει τον εαυτό της με μια νέα καριέρα, να υποστηρίξει τον πατέρα της, να επανασυνδεθεί με τους φίλους της - και μόνο τότε ερωτεύεται έναν άντρα που τη δέχεται και την αγαπά ... ακριβώς όπως είναι.
Το να βλέπεις κάποιον ατελή αλλά ακόμα ικανό να υψωθεί, είναι για όλες μας κάτι εξίσου εμπνευσμένο με τη νίκη του Έλε Γουντς στο τέλος του Legally Blonde. Ως φεμινιστικό μήνυμα, μοιάζει λίγο με την Μπρίτζετ: λιγότερο γυαλιστερή, πιο βρώμικη, αλλά εξίσου αξιαγάπητη.
