Ο Fatih Akin επιστρέφει με μια βιογραφική ταινία για τον δημοφιλή στη Γερμανία rapper Xatar, μα δεν επιλέγει σαφή προσέγγιση για την παρουσίαση της ιστορίας του.
Ο Fatih Akin επιστρέφει με μια βιογραφική ταινία για τον δημοφιλή στη Γερμανία rapper Xatar, μα δεν επιλέγει σαφή προσέγγιση για την παρουσίαση της ιστορίας του. Της Ναταλίας Πετρίτη.
Τρία χρόνια μετά το Χρυσό Γάντι, ο αγαπημένος του ελληνικού και όχι μόνο κοινού, Fatih Akin, επιστρέφει για ακόμη μια φορά με μια ταινία μακριά από την κινηματογραφική του παράδοση, επιλέγοντας αυτή τη φορά τη διασκευή της αυτοβιογραφίας του δημοφιλούς στη Γερμανία rapper, Xatar. Και μπορεί το γεγονός αυτό να μας κάνει να περιμένουμε ένα φιλμ γεμάτο από τη μουσική του κατά κόσμον Giwar Hajabi, που σήμερα είναι πέρα από μουσικός και ένας λαμπρός παραγωγός και entrepreneur στο μουσικό στερέωμα της χώρας του, στην πραγματικότητα όμως, το Χρυσάφι του Ρήνου παρουσιάζεται ως μια γκαγκστερικής κοπής ταινία, που ενδεχομένως να επιθυμούσε τη σοβαρότητα της σχολής του Scorsese, αλλά τελικά καταλήγει πιο κοντά σε αυτή του συμπαθούς μεν, αλλά ομολογουμένως ελαφρύ Guy Richie. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Το Χρυσάφι του Ρήνου ξεκινά από τα παιδικά χρόνια του Xatar, με τις πρώτες του μνήμες να μας γυρνούν πίσω στην εποχή που η εγκατεστημένη στην Τεχεράνη και κουρδικής καταγωγής οικογένειά του φυλακίστηκε και βασανίστηκε από το θεοκρατικό καθεστώς του Khomeini. Στα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας, οι θεατές έρχονται αντιμέτωποι με άκρως σκληρές σκηνές που αποτυπώνουν τη βαναυσότητα του πολυετούς πολέμου στην περιοχή, με τον μέχρι τότε επιφανή πατέρα του Xatar, που υπήρξε διακεκριμένος συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας κλασικής μουσικής, αλλά και την επίσης μουσικό μητέρα του, να χάνουν σε μια νύχτα τα πάντα, περνώντας μάλιστα ένα μεγάλο διάστημα αιχμαλωσίας μαζί με τον γιο τους που τότε ήταν βρέφος.
Παρά το άκρως σοβαρό και σίγουρα βαρύ ξεκίνημα της ταινίας, σύντομα μεταφερόμαστε στη Βόννη προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όπου η οικογένεια του Xatar καταφέρνει τελικά να εγκατασταθεί με τη βοήθεια της Διεθνούς Αμνηστίας. Ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο ένα εντελώς διαφορετικού ύφους κεφάλαιο στην ταινία, παρακολουθούμε πλέον το πώς ο πατέρας του Xatar καταφέρνει να βρει δουλειά στην Όπερα της πόλης, ενώ η μητέρα του καταλήγει -παρά τη μόρφωσή της και το γεγονός ότι υπήρξε ηρωίδα πολέμου (προηγουμένως έχουμε δει ότι ο Xatar κυριολεκτικά γεννήθηκε εν μέσω βομβαρδισμών στην Τεχεράνη, αλλά και το ότι η μητέρα του βασανίστηκε σφοδρά από το καθεστώς, χωρίς να προδώσει τους ανθρώπους της)- να εργάζεται ως καθαρίστρια για να παρέχει τα απαραίτητα στην οικογένειά της που έχει πλέον υποδεχθεί και μια κόρη. Λίγα χρόνια μετά και όταν ο πατέρας του Xatar γνωρίσει την πρώτη μεγάλη επαγγελματική του αναγνώριση στη Γερμανία, θα εγκαταλείψει τελικά την οικογένειά του για μια άλλη γυναίκα, αφήνοντάς την στο έλεος της φτώχειας και της ανέχειας. Και σε αυτό το σημείο είναι που ξεκινά το τρίτο θεωρητικά κεφάλαιο της ταινίας – και μεγαλύτερο σε διάρκεια –, όπου από την εφηβεία του κιόλας ο Xatar θα μπλεχτεί στο μικροέγκλημα και τις συμμορίες, αναζητώντας σε πρώτη φάση τρόπους να ενισχύσει οικονομικά την μητέρα και τη μικρή του αδερφή.
Εκεί ακριβώς είναι που χάνεται η μπάλα στο Χρυσάφι του Ρήνου, αφού ο Fatih Akin – αναποφάσιστος ως προς την προσέγγιση που θα ήθελε να έχει στην ιστορία του Xatar – συνεχίζει το φιλμ με μια κατεύθυνση που προσιδιάζει περισσότερο σε gangster films των early και mid 00s, όπου το ύφος λαμβάνει μοιραία μια πιο κωμική χροιά, μάλλον αταίριαστη με την πραγματικότητα του πρωταγωνιστή. Έτσι, παρακολουθούμε τον Xatar να μπλέκει σε γερές business στον υπόκοσμο, σπρώχνοντας ναρκωτικά, πουλώντας προστασία σε clubs στο Amsterdam (μιας που στη Γερμανία είναι πια καταζητούμενος) και καταλήγοντας τελικά να διαπράττει μια θρυλική ληστεία χρυσού που θα τον οδηγήσει στη φυλακή.
Μόλις στα τελευταία 20-25 λεπτά της ταινίας και όσο ο Xatar περνά τον χρόνο του φυλακισμένος, ο Fatih Akin θα θυμηθεί τελικά να ασχοληθεί με το προφανές, που δεν είναι άλλο από τη μουσική ιδιοφυία του δημοφιλούς rapper, ο οποίος και γράφει τον πρώτο του και άκρως επιτυχημένο δίσκο πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, με την πλέον DIY προσέγγιση και παρά τις προφανείς δυσκολίες. Είναι όμως πολύ αργά, μιας που ο κατά τα άλλα εξαιρετικός τουρκογερμανικής καταγωγής σκηνοθέτης, έχει πια «κάψει» εντελώς το κομμάτι της μουσικής στη ζωή του Xatar, διαλέγοντας να δώσει φως σε ένα κομμάτι της ιστορίας του που σήμερα θα ήθελε αν όχι να ξεχάσει, έστω να αφήσει πίσω του.
Εν τέλει, το Χρυσάφι του Ρήνου είναι μια βιογραφική ταινία που δεν έχει αποφασίσει αν τα βιώματα του πρωταγωνιστή της πρέπει να παρουσιαστούν με σοβαρούς όρους ή με μια πιο fun γκαγκστερική προσέγγιση, κουράζει αρκετά με τη διάρκειά της, ενώ θέτει στο επίκεντρό της την heist φύση της, ξεχνώντας τελικά ότι πλασάρεται ως η ιστορία ενός επιτυχημένου και αυτοδημιούργητου μουσικού. Όχι ακριβώς κακός, αλλά σίγουρα όχι ο Fatih Akin που έχουμε αγαπήσει.
