Το «Μινόρε» κυκλοφορεί στις κινηματογραφικές αίθουσες και υπόσχεται τρόμο, επιστημονική φαντασία και ρεμπέτικο. Υπάρχει σινεμά του φανταστικού στην Ελλάδα;
“Μια καυτή, καλοκαιρινή νύχτα, σε μια παραλία της Ελλάδας που είναι γεμάτη κόσμο που απολαμβάνει μουσική, φαγητό και χορούς, μια ομίχλη καλύπτει την περιοχή και παράξενα όντα πολιορκούν την πόλη, επιτίθενται σε ανθρώπους, ενώ άλλους τους παρασύρουν στην θάλασσα μετά από φρικτά όνειρα. Μια παρέα μουσικών ενώνει τις δυνάμεις της με έναν χαμένο ναύτη που αναζητά τον αλλοπρόσαλλο Έλληνα πατέρα του, μια σερβιτόρα, έναν bodybuilder, τη γιαγιά τους, μερικούς ντόπιους εγκληματίες και έναν απέθαντο ιερέα και όλοι μαζί αντιστέκονται στους εισβολείς”.
Κάπως έτσι μας παρουσιάζεται το «Μινόρε» του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα, μία ελληνική ταινία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας - με μπόλικο μαύρο χιούμορ και… ρεμπέτικο - που παίζεται αυτή τη στιγμή στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες.
Ελληνικές ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας; Δεν υπάρχει σινεμά του φανταστικού στην Ελλάδα, μόνο κάποια απειροελάχιστα ψήγματα, πολλές φορές στα όρια του cult. Δεν μπορούμε να θυμηθούμε κάποια ταινία του είδους που γνώρισε εμπορική επιτυχία. Θα μπορούσε κάποιος να κατατάξει τις ταινίες του Νίκου Νικολαΐδη, του Νίκου Μαστοράκη ή του Δημήτρη Παναγιωτάτου, στο είδος του φανταστικού; Ίσως ο τελευταίος να είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει ασχοληθεί σοβαρά - μέσα από διάφορα πόστα (σκηνοθέτης, συγγραφέας, εκδότης) - με το συγκεκριμένο genre.
Παρακάτω, σας παρουσιάζουμε επτά δείγματα του ελληνικού κινηματογράφου του «φανταστικού», με ή χωρίς εισαγωγικά, χωρίς να θεωρηθεί ένα πλήρες αφιέρωμα. Υπάρχουν και άλλες ταινίες, ξεχασμένες στη σκόνη και στο χρόνο, που έμειναν εκτός. Ίσως επανέλθουμε μελλοντικά.
Η Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά (1999)
Ο «Μουσακάς» ήταν η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη Πάνου Κούτρα («Στρέλλα», «Ξενία», «Dodo»), έκανε αίσθηση την περίοδο που βγήκε και συζητιέται μέχρι και σήμερα σαν ένα δείγμα cult ελληνικού κινηματογράφου. Cult για το cult; Τελικά άντεξε στο χρόνο. Ένα τεράστιο κομμάτι μουσακά εμφανίζεται πάνω από την Αθήνα και σκορπά τον τρόμο. Περισσότερο τρόμο από αυτό που μας σερβίρουν τα κανάλια;
Το Κακό (2005)
Καθαρόαιμο δείγμα τρόμου που «έσκασε» ένα χρόνο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Σπάνιο φαινόμενο για τον ελληνικό κινηματογράφο, μπορεί η ταινία του Γιώργου Νούσια να μην ξεπερνάει τα 80’ και να πάσχει από budget (το αιώνιο ελληνικό πρόβλημα, η έλλειψη budget), αλλά μας πρόσφερε αρκετές συγκινήσεις. Ένας ένας, οι κάτοικοι της Αθήνας μεταμορφώνονται σε αιμοβόρα ζόμπι. Πώς φτάσαμε ως εδώ και τι μπορεί να σταματήσει το «Κακό»;
Ο Κώτσος και οι Εξωγήινοι (1980)
Υπερ-cult κινηματογραφική ταινία του σκηνοθέτη, σεναριογράφου και ηθοποιού Γιώργου Μυλωνά που έχει να επιδείξει μία τεράστια φιλμογραφία και βιντεογραφία, κυρίως κωμωδίες. Κωμωδία είναι και αυτή η ταινία με πρωταγωνιστή τον Κώστα Βουτσά στο ρόλο του βιοτέχνη Κώτσου που τον κυνηγάνε η εφορία, το ΙΚΑ και τα χρέη, μέχρι τη στιγμή που απαγάγεται από εξωγήινους και καταλήγει στον πλανήτη Κρόνιουμ. Ένας άγνωστος πλανήτης που τελικά δε διαφέρει τόσο από την Ελλάδα. Απίστευτο το τραγούδι εισαγωγής, σε μία εποχή που μπαίναμε στην ΕΟΚ και στον κόσμο του βίντεο.
Ο Αδάμαστος: Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα (2013)
Γνωρίσαμε τον «Αδάμαστο» μέσα από την πένα και τη φαντασία του σχεδιαστή κόμικς Γιάννη Ρουμπούλια και η κινηματογραφική του μεταφορά δείχνει το όραμα και τόλμη του δημιουργού. Χαμηλού προϋπολογισμού ταινία, όπως οι περισσότερες στη χώρα μας, θα μπορούσες να πεις ότι είναι από τις μοναδικές sword & sorcery ελληνικές προσπάθειες, εκτός αν θεωρήσουμε σαν πρώτη τον «Λόρδαν, ο Βάρβαρος» του 1987 με τον Παναγιώτη Σουπιάδη και τη Σοφία Αλιμπέρτη. Ο Γιάννης Ρουμπούλιας πρωταγωνιστεί, μάλιστα, σαν μονομάχος σκλάβος Ντράγκαρ που δραπετεύει κρατώντας ως όμηρο της κόρη του Ακιλόνιου, στρατηγού της Αυτοκρατορίας.
Εραστές στη Μηχανή του Χρόνου (1990)
Δε θα μπορούσε να λείπει o Δημήτρης Παναγιωτάτος από το αφιέρωμα. Οι «Εραστές στη Μηχανή του Χρόνου» είναι ένα εξαιρετικό δείγμα ερωτικού θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, κάτι σπάνιο στην ελληνική φιλμογραφία. Μία γυναίκα, η Σύλβια (Christina Skaza) δέχεται επιθέσεις από έναν αόρατο εραστή… Στο αυτοκίνητο, στη δουλειά, στο δρόμο, κάθε στιγμή. Δεν μπορεί να τον εμποδίσει. Είναι αυτός ο αόρατος επισκέπτης, ο Άγγελος (Benoit Rossel), ένας άνδρας με τον οποίον είχε θυελλώδη σχέση πριν από τρία χρόνια; Αξιοπρόσεκτο, την ίδια χρονιά με τους «Εραστές», στην Αμερική κυκλοφορούσε η ταινία «Ghost» («Αόρατος Εραστής») με τους Patrick Swayze και Demi Moore.
Μέδουσα (1998)
Με πρωταγωνίστρια την Ελένη Φιλίνη, μαζί με τον Θάνο Αμοργινό, Βάνα Ραμπότα και Άρτο Απαρτιάν, θεωρώ την ταινία Γιώργου Λαζόπουλου – δεν είμαι σίγουρος αν έχει γυρίσει και άλλες ταινίες - σαν ένα από τα καλύτερα δείγματα του ελληνικού φανταστικού και μυστηρίου. Δεν την είδαν πολλοί στην Ελλάδα, πέρασε απαρατήρητη, μόνο που πρόσφατα στο εξωτερικό έτυχε μίας πολύ περιποιημένης DVD έκδοσης. Χαμηλών τόνων (και budget), στη «Μέδουσα» ακολουθούμε έναν αστυνομικό που προσπαθεί να διαλευκάνει μία σειρά φόνων ανδρών που στη συνέχεια μεταμορφώνονται σε αγάλματα. Σε παράλληλη δράση, ο αρχηγός μίας ομάδας ληστών, ο Περσέας (Θάνος Αμοργινός), βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον τρόμο μετά από τη διάρρηξη ενός σπιτιού.
Ο Δραπέτης του Φεγγαριού (1994)
Άλλη μία ταινία από τη δεκαετία του ’90, που δυστυχώς ξεχάστηκε και δεν την είδα πολλοί. Αξίζει μίας δεύτερης ευκαιρίας μιας και επιδεικνύει πολλές αρετές και έχει ένα ενδιαφέρον καστ πρωταγωνιστών (Άντζελα Γκερέκου, Γιώργος Τσοκόπουλος, Σπύρος Φωκάς, Κώστας Τσάκωνας, Κώστας Καφάσης, Βέρα Γκούμα, Γωγώ Ατζολετάκη κ.α.). Στον «Δραπέτη του Φεγγαριού» ακολουθούμε έναν αστυνομικό (Γιώργος Τσοκόπουλος) που καλείται στο χωριό Καλιρρόη για να εξιχνιάσει μία δολοφονία. Μόνο που στο διάβα του θα συναντήσει νεράϊδες, φαντάσματα και μάγισσες, σε μία κωμωδία φαντασίας του Θόδωρου Μαραγκού («Μάθε παιδί μου γράμματα», «Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι»).
