Μια σατιρική και εντελώς σουρρεάλ προσέγγιση της κοινωνικής ανισότητας.
Αν οι μονόκεροι υπήρχαν στ’ αλήθεια, μάλλον δεν θα ήταν τόσο γλυκούληδες όσο νομίζουμε. Και σίγουρα δεν θα είχαν πολλή υπομονή για τους βαθύπλουτους.
Η νέα ταινία του Alex Scharfman, Death of a Unicorn, προσγειώνεται (κυριολεκτικά) στην κατηγορία “Eat the Rich” – εκεί όπου οι σινεφίλ ξεσπάνε, βλέποντας προνομιούχους μεγιστάνες να την πατάνε θεαματικά. Με κληρονομιά από Parasite, Triangle of Sadness, Knives Out, The Menu και Saltburn, η A24 επιχειρεί να μπει ξανά στο satirical game, αλλά αυτή τη φορά με… μονόκερους.
Ο τίτλος δεν είναι μεταφορά. Πατάνε κυριολεκτικά έναν μονόκερο.
Ο Elliot (Paul Rudd), ένας εργασιομανής δικηγόρος φαρμακευτικής, παίρνει την γκρινιάρα έφηβη κόρη του Ridley (Jenna Ortega) για ένα σαββατοκύριακο στο εξοχικό του αφεντικού του – ενός ετοιμοθάνατου CEO που βλέπει τον κόσμο σαν power point με δισεκατομμύρια. Στο δρόμο, χτυπάνε έναν μονόκερο. Ναι, έναν πραγματικό μονόκερο. Και εκεί ξεκινά το πάρτι.
Το πτώμα του μονόκερου καταλήγει στο retreat των πλουσίων, όπου αποκαλύπτεται ότι το αίμα του μπορεί να θεραπεύσει τα πάντα. Ο CEO, η trophy wife του και ο εντελώς για γέλια γιος τους (Will Poulter, εξαιρετικός στο ρόλο του κληρονόμου που θα μιλούσε για “disruptive innovation” ενώ αιμορραγεί) αποφασίζουν να “αρμέξουν” την ευκαιρία – και το πλάσμα. Όμως οι μονόκεροι δεν είναι χαζά. Κι έχουν οικογένεια...
Σατιρική πρόθεση:
Η ιδέα είναι χρυσάφι – κυριολεκτικά. Pharma billionaires καταλήγουν σουβλισμένοι από εξαγριωμένους μονόκερους, ενώ πατέρας και κόρη επανασυνδέονται μέσα σε σπλάχνα και ίντριγκα. Κι όμως, κάτι δεν κολλάει.
Το Death of a Unicorn δεν αποφασίζει αν θέλει να είναι καυστική κοινωνική σάτιρα, meta b-movie ή οικογενειακό δράμα με φανταστικά στοιχεία. Δεν είναι αρκετά camp για να γελάσεις με την καρδιά σου, ούτε αρκετά αιχμηρό για να σε πονέσει εκεί που πρέπει.
Κάποιες σκηνές σπλάτερ έχουν πλάκα, η Jenna Ortega προσπαθεί, αλλά ο ρόλος της θυμίζει πάρα πολύ Wednesday meets TikTok woke σχολιασμό (λέει ατάκες τύπου “Η φιλανθρωπία είναι πλύσιμο της φήμης για την ολιγαρχία”). Ο Paul Rudd είναι γλυκούλης, αλλά τον έχουμε ξαναδεί σε αυτό το μοτίβο - κάπου ανάμεσα σε αμήχανο ήρωα και accidental ηγέτη.
Η εκδίκηση των μονόκερων (και των θεατών;)
Το Death of a Unicorn έχει τις στιγμές του – και μια πολύ δυνατή ιδέα. Είναι όμως από εκείνες τις ταινίες που θα ήθελες να πάνε πιο μακριά. Πιο hardcore. Πιο… αιχμηρά κέρατα, λιγότερα κλισέ.
Αν σου άρεσε το Cocaine Bear και είσαι fan της A24, αξίζει να του δώσεις μια ευκαιρία – έστω για τις σκηνές όπου οι “δισεκατομμυριούχοι της συμφοράς” καταλήγουν θήραμα σε έναν μυστικιστικό, αιμοδιψή μονόκερο. Το μήνυμα είναι σαφές: αν το σύστημα δεν σε τιμωρεί, οι μονόκεροι θα το κάνουν.
