Οι πιο σκληροπυρηνικοί λάτρεις της ποπ κουλτούρας!
Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από την αφοσίωση ενός αμετανόητου superfan. Είτε λατρεύουν τις ταινίες και τα κομικς, είτε απολαμβάνουν την υψηλή μαγειρική και την ποπ μουσική, οι πορωμένες παρέες των nerds αποτελούν πάνοτε αφορμή για ξεκαρδιστικές καταστάσεις!
Υπάρχουν αναρίθμητα φιλμ του ασχολούνται με το συγκεκριμένο θέμα. Κάποια αποτελούν γράμματα αγάπης σε λατρεμένα έργα τέχνης, ενώ κάποια άλλα χρησιμοποιούν το superfandom ως παραβολή για τις ανθρώπινες σχέσεις. Κάποια είναι απλώς άψυχες συλλογές από ποπ αναφορές, και άλλα εξερευνούν το fandom ως θεμέλιο για τη δημιουργικότητα και την ανακάλυψη της προσωπικής μας φωνής. Παρακάτω σας παρουσιάζουμε μερικά από τα αγαπημένα μας φιλμ που ασχολούνται με λάτρεις της ποπ κουλτούρας, εστιάζοντας συγκεκριμένα στη δεκαετία του 2000. Καλή διασκέδαση!
Fanboys (2009)
Πριν γίνει ο βασιλιάς των ποπ αναφορών, ο Ernest Cline του «Ready Player One» δημιούργησε το «Fanboys» - μία αντισυμβατική καλτ φαρσοκομωδία με meta ευαισθησίες. Το καλοκαίρι του 1999, μία παρέα από αμετανότητους Star Wars fans αποφασίζει να εισβάλλει στο σπίτι του George Lucas και να ληστέψει τις πρώιμες κόπιες του «Star Wars: Episode I», σε ένα road-trip φιλμ που είναι, αν μη τι άλλο, προφητικό. Οι ασταμάτητες, επιφανειακές αναφορές στην ιστορία του «Star Wars» έκαναν το «Fanboys» εξουθενωτικό όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 2009, σήμερα όμως είναι μάλλον μετριοπαθείς συγκριτικά με τα πιο επιτυχημένα φιλμ της εποχής μας (βλ. «Deadpool & Wolverine»). Ο συναισθηματικός πυρήνας του φιλμ (ένα από τα μέλη της παρέας πάσχει από καρκίνο) είναι μισοψημένος και επιφανειακός, όλα ανεξαιρέτως τα αστεία περιορίζονται σε ένα και μοναδικό θέμα (την ομοφοβία), αλλά οι γεμάτες ενέργεια ερμηνείες των Dan Fogler, Jay Baurchel και Kristen Bell καταφέρνουν να σώσουν την κατάσταση, προσδίδοντας στο φιλμ έναν απενοχοποιημένα εύθυμο ρυθμό.
High Fidelity (2000)
Ο John Cusack ενσαρκώνει εδώ έναν ψυχαναγκαστικό και ψηλομύτη λάτρη της ροκ μουσικής, ο οποίος οργανώνει ολόκληρη τη ζωή του σε λίστες. Μετά τον χωρισμό του με την αγαπημένη του, ο ήρωάς μας πέφτει σε μία αυτοκαταστροφική δίνη κατάθλιψης - και υποχρεούται έτσι να επαναξιολογήσει τη ζωή και τις σχέσεις του. Το δημοφιλέστατο μυθιστόρημα του Nick Hornby θεωρήθηκε επαναστατικό όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 1995, ρίχνοντας φως στον έμφυτο σεξισμό του Βρετανού άνδρα, τον νιχιλισμό της γενιάς του '90, καθώς και την περιπλοκότητα των σύγχρονων σχέσεων. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του συγγραφέα ωστόσο, τα αβυσσαλέα blind spots του βιβλίου είναι αναπόδραστα τη σήμερον ημέρα - με το φιλμ να κάνει την κατάσταση ακόμη χειρότερη, αφαιρώντας κάθε ψήγμα σοβαρότητας και εστιάζοντας στην απενοχοποιημένα κωμική πλευρά της ιστορίας. Η μεταφορά της δράσης από το Λονδίνο στην Αμερική είναι επίσης κάπως ανεξήγητη, με τον έμφυτα βρετανικό μονόλογο του Hornby να μοιάζει εδώ εκτός τόπου και χρόνου...
Ratatouille (2007)
Ο Brad Bird έχει εξερευνήσει επανειλημμένα τις διάφορες πτυχές του superfandom, από την αυτοκαταστροφική εμμονή του Syndrome στους «Απίθανους», μέχρι την λατρεία του Iron Giant για τον Σούπερμαν. H κορυφαία του δουλειά ωστόσο παραμένει το «Ratatouille» του 2007 όπου, εμπνευσμένος από τη δουλειά του αγαπημένου του σεφ, ένας αρουραίος ξεπερνά κάθε εμπόδιο για να εργαστεί στα υψηλότερα κλιμάκια της παρισιανικής μαγειρικής... και στην πορεία ανακαλύπτει τις χαρές και τις λύπες της τέχνης και της δημιουργικότητας.
Be Kind Rewind (2008)
Από το «High Fidelity» και το «True Romance» μέχρι το «Kick-Ass» και ολόκληρο το κινηματογραφικό σύμπαν του Kevin Smith, μερικές από τις πιο iconic ταινίες για superfans λαμβάνουν χώρα στους διαδρόμους κάποιου μαγαζιού: Είτε μιλάμε για κομιξάδικο, είτε για ψιλικατζίδικο, είτε για βίντεο κλαμπ, ένα συνηθισμένο μαγαζί είναι ιδανική σκηνή για κάθε είδους nerd συζητήσεις. Εμείς εδώ ξεχωρίζουμε το τρυφερό «Be Kind Rewind» του Michel Gondry, το οποίο ακολουθεί δύο φίλους (Jack Black, Mos Def) που εργάζονται σε ένα βίντεο κλαμπ. Όταν ένα ατύχημα σβήσει όλες τις βιντεοκασέτες του μαγαζιού, οι δύο συνεργάτες αποφασίζουν να ξαναγυρίσουν όλες τις ταινίες μόνοι τους...
School of Rock (2003)
Μετά το «High Fidelity» και το «Be Kind Rewind», αυτή είναι η τρίτη εμφάνιση του Jack Black στη λίστα μας - και είναι λογικό, γιατί ο αμερικάνος κωμικός έχει βασίσει ολόκληρη την περσόνα του στον χαρακτήρα του superfan! Είτε μιλάμε για βιντεοπαιχνίδια, είτε για ταινίες, είτε για ροκ μουσική, όλη σχεδόν η φιλμογραφία του Black ασχολείται με το fandom, με αποκορύφωμα το «School of Rock» του Richard Linklater - όπου ένας ρέμπελος καθηγητής μαθαίνει στους μπόμπιρες μαθητές του να ροκάρουν ανελέητα.
Hot Fuzz (2008)
Και φυσικά, δε θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε τον απόλυτο άρχοντα των ποπ αναφορών, τον αθεόφοβο Edgar Wright! Σε ένα απομωνομένο χωριουδάκι της Αγγλίας, ένας καθωσπρέπει μπάτσος και ένας τοπικός αστυφύλακας που λατρεύει τις αμερικάνικες ταινίες μπλέκονται σε μία σκοτεινή υπόθεση, σε ένα φιλμ που (όπως όλες οι τανίες του Wright) εμπεριέχει αναρίθμητες ποπ αναφορές...
