Léon
Back to the futrue! Ο νέος Έλληνας τραγουδοποιός μιλάει στο Platform.
Είμαι σίγουρη πως ο Léon, κατά κόσμο (και όχι υπόκοσμο) Λέον Βερεμής ζει έναν προσωπικό μύθο από τα τέλη του 2009 και με την σύνθεση της κολεκτίβας που τον ακολουθεί: 9 ψυχές, καθεμία με τον προσωπικό της ήχο προς παραγωγή και κατανάλωση. Η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του κυκλοφόρησε λίγο πριν αρχίσει να μετρά αντίστροφα το νέο έτος και το ‘Futrue’ (Archangel, 2010) έχει μόνο μουσικές χαράς να μεταδώσει.
Συνέντευξη: Κέλλυ Παπακωνσταντίνου - Φωτογραφίες: Theo Vranas
Είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει σπουδάσει μουσική και έχει ‘τριφτεί’ πολύ μαζί της, πριν φτάσει στα αυτιά μας το αποτέλεσμα της πρώτης σου δουλειάς. Η μουσική ήταν αυτό που ήθελες πάντα;
Ναι, πάντα αυτό ήθελα. Δεν ήμουν καλός μαθητής στο σχολείο και τα δύο πράγματα στα οποία είχα αυτοπεποίθηση ήταν η μουσική και το ποδόσφαιρο (για το δεύτερο είναι αργά). Μέσα από τη δημιουργία και την επικοινωνία στο live είναι αυτές οι στιγμές που νιώθω κάτι που μοιάζει με ελευθερία.
Γιατί κολεκτίβα και όχι ένα σχήμα, μία μπάντα; Αυτό υποδηλώνει πως όλα ξεκινούν και καταλήγουν σε σένα, κατά κάποιον τρόπο;
Έχει γραφτεί κατά καιρούς αρκετές φορές η λέξη «κολεκτίβα». Στην πραγματικότητα δεν ισχύει, παρόλο που θα ήταν όμορφο κάτι τέτοιο. Πρόκειται για ένα σόλο project το οποίο όμως δεν ήθελα να έχει την συνηθισμένη αισθητική ενός σόλο. Τα παιδιά που παίζουν κατά καιρούς μαζί μου είναι άτομα κοντά στην ηλικία μου, που αγαπούν την μουσική και έχουν έντονες και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες. Κάποιοι απο αυτούς, όπως η Nalyssa Green και η Nefeli Walking Undercover κάνουν τα δικά τους project τα οποία είναι πολύ αυθεντικά και ενδιαφέροντα και αξίζει να τα παρακολουθήσετε.
Το πρώτο δείγμα της δουλειάς σου “(To) The Children of Tomorrow” παραπέμπει σε ευχάριστα και αισιόδοξα μηνύματα. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τον υπόλοιπο δίσκο. Γεννήθηκες χωρίς νταλκάδες;
Μπορώ να δεχτώ ότι ο νταλκάς είναι μέρος της κουλτούρας μας. Δεν μπορώ να δεχτώ όμως πως στη ζωή μας είναι μόνο αυτό. Ήθελα το άλμπουμ να σε μετακινεί και να δημιουργεί μια αλυσίδα από συναισθήματα που θα οδηγήσουν σε δημιουργικές πράξεις.
Μία μερίδα του κοινού σου θα σε θυμάται σαν μέλος ενός τελείως διαφορετικού project, των Mimosa’s Dream, που εκεί που σας βρήκαμε, κάπου σας χάσαμε λίγο απότομα. Είναι ένα κεφάλαιο το οποίο έχει κλείσει;
Όχι, δεν έχει κλείσει. Με τους Mimosa’s είμαστε σαν αδέρφια. Απλώς οι συνθήκες μας έχουν αναγκάσει να βρισκόμαστε σε διαφορετικά μέρη και αυτό δεν μας δίνει την δυνατότητα να δουλεύουμε σοβαρά. Επειδή σεβόμαστε τη μουσική έχουμε πει πως οι Mimosa’s Dream θα ξαναπαίξουν όταν βρεθούμε στον ίδιο χώρο και έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε και να παρουσιάσουμε κάτι που αξίζει.
Για την ολοκλήρωση του ‘Futrue’ συνεργάστηκες με μεγάλα ονόματα όπως τον Οttomo και τον Josh Clark. Πως προέκυψαν αυτές οι συνεργασίες και ποιες οι πιο δυνατές αναμνήσεις σου από τις ηχογραφήσεις του δίσκου;
Προέκυψαν αφού ο Νίκος και ο Josh άκουσαν τα κομμάτια μου και τους ενδιέφερε. Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από όλο αυτό. Μέσα σε ένα χρόνο μπορώ να πω πως έχει αλλάξει η ζωή μου. Δούλεψα με πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες, πήγα δύο φορές στη Νέα Υόρκη και κάναμε τις μίξεις. Δεν ήξερα πως δημιουργείται ένας ολοκληρωμένος δίσκος, τι προγραμματισμό θέλει, πόσα πράγματα που είναι μέσα σου συναντάς μπροστά σου στη διαδικασία. Ένταση, ενθουσιασμός, απογοήτευση, φόβος, μετά πάλι χαρά και ανυπομονησία, κούραση και όταν ολοκληρώνεται, γαλήνη και πληρότητα. Για λίγο όμως, μέχρι να αρχίσει το επόμενο.
Στον δίσκο πάντα βγαίνει μπροστά το ukelele σου, με το οποίο φαίνεται πως έχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο, μία σχέση αγάπης και σεβασμού. Γιατί αυτό και όχι κάποιο άλλο μουσικό όργανο;
Δεν προγραμματίζεις τον έρωτα. Όταν έπιασα πρώτη φορά το ukelele είπα: «αυτό με χαρακτηρίζει».Μπορώ να το κουβαλάω παντού, να ταξιδεύω, να καταγράφω τραγουδώντας. Μου αρέσει γιατί μοιάζει γλυκό και αφελές αλλά παράλληλα βγάζει και αυτή την χορευτική και παιχνιδιάρικη διάθεση.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως οι επιρροές σου ποικίλουν, από εγχώριες μελωδίες, ήχους που έρχονται από γειτονικές χώρες και φιγούρες που έχουν κάνει καριέρα παγκόσμιες. Σε αγγίζει η σύγκριση;
Δεν βλέπω τη μουσική ανταγωνιστικά. Όταν γίνεται αυθεντικά, ο κάθε ένας δημιουργεί κάτι μοναδικό, γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του μοναδικές εικόνες.
Πόσο εύκολο είναι να δουλεύουν τόσα πολλά άτομα για ένα συγκεκριμένο σκοπό; Υπάρχουν στιγμές που οι απόψεις να αποκλίνουν πολύ η μία από την άλλη, ή βρίσκεστε ως επί το πλείστον σε αρμονία ιδεών;
Τα παιδιά στη μπάντα σέβονται το γεγονός ότι αυτό είναι δημιούργημά μου, η μουσική μου και εκ των πραγμάτων εγώ αποφασίζω. Δεν μπαίνουμε λοιπόν σε τέτοιες διαδικασίες αλλά πάντα ακούω και εμπιστεύομαι τις γνώμες τους. Στην ομάδα μας το κλίμα είναι άψογο.
Πέντε αγαπημένα τραγούδια
Sonic Youth - Teenage Riot :
Είμαι 17 χρονών και είναι σχεδόν άνοιξη.
Red Hot Chili Peppers - Under the Bridge:
Φτάνω στο Λος Άντζελες όπου έχω πάει για σπουδές και ξαφνικά όλη αυτή η μουσική που άκουγα μικρός αποκτά εικόνα.
Μίκης Θεοδωράκης- Δρόμοι Παλιοί:
Από τα παιδικά μου χρόνια, με την ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη.
Bob Marley - Waiting In Vain :
Μένω στο Νότιο Λονδίνο και περπατάω στη βροχή για το μετρό. Πολλά πρόσωπα, βαριά μάτια.
Velvet Underground - Heroin :
Το ίδιο ψυχεδελικό ταξίδι με το “The End” των Doors, διαφορετικού χρώματος.
Léon
Back to the futrue! Ο νέος Έλληνας τραγουδοποιός μιλάει στο Platform.
Είμαι σίγουρη πως ο Léon, κατά κόσμο (και όχι υπόκοσμο) Λέον Βερεμής ζει έναν προσωπικό μύθο από τα τέλη του 2009 και με την σύνθεση της κολεκτίβας που τον ακολουθεί: 9 ψυχές, καθεμία με τον προσωπικό της ήχο προς παραγωγή και κατανάλωση. Η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του κυκλοφόρησε λίγο πριν αρχίσει να μετρά αντίστροφα το νέο έτος και το ‘Futrue’ (Archangel, 2010) έχει μόνο μουσικές χαράς να μεταδώσει.
Συνέντευξη: Κέλλυ Παπακωνσταντίνου - Φωτογραφίες: Theo Vranas
Είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει σπουδάσει μουσική και έχει ‘τριφτεί’ πολύ μαζί της, πριν φτάσει στα αυτιά μας το αποτέλεσμα της πρώτης σου δουλειάς. Η μουσική ήταν αυτό που ήθελες πάντα;
Ναι, πάντα αυτό ήθελα. Δεν ήμουν καλός μαθητής στο σχολείο και τα δύο πράγματα στα οποία είχα αυτοπεποίθηση ήταν η μουσική και το ποδόσφαιρο (για το δεύτερο είναι αργά). Μέσα από τη δημιουργία και την επικοινωνία στο live είναι αυτές οι στιγμές που νιώθω κάτι που μοιάζει με ελευθερία.
Γιατί κολεκτίβα και όχι ένα σχήμα, μία μπάντα; Αυτό υποδηλώνει πως όλα ξεκινούν και καταλήγουν σε σένα, κατά κάποιον τρόπο;
Έχει γραφτεί κατά καιρούς αρκετές φορές η λέξη «κολεκτίβα». Στην πραγματικότητα δεν ισχύει, παρόλο που θα ήταν όμορφο κάτι τέτοιο. Πρόκειται για ένα σόλο project το οποίο όμως δεν ήθελα να έχει την συνηθισμένη αισθητική ενός σόλο. Τα παιδιά που παίζουν κατά καιρούς μαζί μου είναι άτομα κοντά στην ηλικία μου, που αγαπούν την μουσική και έχουν έντονες και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες. Κάποιοι απο αυτούς, όπως η Nalyssa Green και η Nefeli Walking Undercover κάνουν τα δικά τους project τα οποία είναι πολύ αυθεντικά και ενδιαφέροντα και αξίζει να τα παρακολουθήσετε.
Το πρώτο δείγμα της δουλειάς σου “(To) The Children of Tomorrow” παραπέμπει σε ευχάριστα και αισιόδοξα μηνύματα. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τον υπόλοιπο δίσκο. Γεννήθηκες χωρίς νταλκάδες;
Μπορώ να δεχτώ ότι ο νταλκάς είναι μέρος της κουλτούρας μας. Δεν μπορώ να δεχτώ όμως πως στη ζωή μας είναι μόνο αυτό. Ήθελα το άλμπουμ να σε μετακινεί και να δημιουργεί μια αλυσίδα από συναισθήματα που θα οδηγήσουν σε δημιουργικές πράξεις.
Μία μερίδα του κοινού σου θα σε θυμάται σαν μέλος ενός τελείως διαφορετικού project, των Mimosa’s Dream, που εκεί που σας βρήκαμε, κάπου σας χάσαμε λίγο απότομα. Είναι ένα κεφάλαιο το οποίο έχει κλείσει;
Όχι, δεν έχει κλείσει. Με τους Mimosa’s είμαστε σαν αδέρφια. Απλώς οι συνθήκες μας έχουν αναγκάσει να βρισκόμαστε σε διαφορετικά μέρη και αυτό δεν μας δίνει την δυνατότητα να δουλεύουμε σοβαρά. Επειδή σεβόμαστε τη μουσική έχουμε πει πως οι Mimosa’s Dream θα ξαναπαίξουν όταν βρεθούμε στον ίδιο χώρο και έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε και να παρουσιάσουμε κάτι που αξίζει.
Για την ολοκλήρωση του ‘Futrue’ συνεργάστηκες με μεγάλα ονόματα όπως τον Οttomo και τον Josh Clark. Πως προέκυψαν αυτές οι συνεργασίες και ποιες οι πιο δυνατές αναμνήσεις σου από τις ηχογραφήσεις του δίσκου;
Προέκυψαν αφού ο Νίκος και ο Josh άκουσαν τα κομμάτια μου και τους ενδιέφερε. Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από όλο αυτό. Μέσα σε ένα χρόνο μπορώ να πω πως έχει αλλάξει η ζωή μου. Δούλεψα με πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες, πήγα δύο φορές στη Νέα Υόρκη και κάναμε τις μίξεις. Δεν ήξερα πως δημιουργείται ένας ολοκληρωμένος δίσκος, τι προγραμματισμό θέλει, πόσα πράγματα που είναι μέσα σου συναντάς μπροστά σου στη διαδικασία. Ένταση, ενθουσιασμός, απογοήτευση, φόβος, μετά πάλι χαρά και ανυπομονησία, κούραση και όταν ολοκληρώνεται, γαλήνη και πληρότητα. Για λίγο όμως, μέχρι να αρχίσει το επόμενο.
Στον δίσκο πάντα βγαίνει μπροστά το ukelele σου, με το οποίο φαίνεται πως έχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο, μία σχέση αγάπης και σεβασμού. Γιατί αυτό και όχι κάποιο άλλο μουσικό όργανο;
Δεν προγραμματίζεις τον έρωτα. Όταν έπιασα πρώτη φορά το ukelele είπα: «αυτό με χαρακτηρίζει».Μπορώ να το κουβαλάω παντού, να ταξιδεύω, να καταγράφω τραγουδώντας. Μου αρέσει γιατί μοιάζει γλυκό και αφελές αλλά παράλληλα βγάζει και αυτή την χορευτική και παιχνιδιάρικη διάθεση.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως οι επιρροές σου ποικίλουν, από εγχώριες μελωδίες, ήχους που έρχονται από γειτονικές χώρες και φιγούρες που έχουν κάνει καριέρα παγκόσμιες. Σε αγγίζει η σύγκριση;
Δεν βλέπω τη μουσική ανταγωνιστικά. Όταν γίνεται αυθεντικά, ο κάθε ένας δημιουργεί κάτι μοναδικό, γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του μοναδικές εικόνες.
Πόσο εύκολο είναι να δουλεύουν τόσα πολλά άτομα για ένα συγκεκριμένο σκοπό; Υπάρχουν στιγμές που οι απόψεις να αποκλίνουν πολύ η μία από την άλλη, ή βρίσκεστε ως επί το πλείστον σε αρμονία ιδεών;
Τα παιδιά στη μπάντα σέβονται το γεγονός ότι αυτό είναι δημιούργημά μου, η μουσική μου και εκ των πραγμάτων εγώ αποφασίζω. Δεν μπαίνουμε λοιπόν σε τέτοιες διαδικασίες αλλά πάντα ακούω και εμπιστεύομαι τις γνώμες τους. Στην ομάδα μας το κλίμα είναι άψογο.
Πέντε αγαπημένα τραγούδια
Sonic Youth - Teenage Riot :
Είμαι 17 χρονών και είναι σχεδόν άνοιξη.
Red Hot Chili Peppers - Under the Bridge:
Φτάνω στο Λος Άντζελες όπου έχω πάει για σπουδές και ξαφνικά όλη αυτή η μουσική που άκουγα μικρός αποκτά εικόνα.
Μίκης Θεοδωράκης- Δρόμοι Παλιοί:
Από τα παιδικά μου χρόνια, με την ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη.
Bob Marley - Waiting In Vain :
Μένω στο Νότιο Λονδίνο και περπατάω στη βροχή για το μετρό. Πολλά πρόσωπα, βαριά μάτια.
Velvet Underground - Heroin :
Το ίδιο ψυχεδελικό ταξίδι με το “The End” των Doors, διαφορετικού χρώματος.
