Τελικά οι Electric Litany συζητήθηκαν περισσότερο για τις πρόσφατες δηλώσεις τους για τον Πειραιά και τον Βόλο παρά για τον άξιο δεύτερο δίσκο τους Enduring Days You Will Overcome, σε συμπαραγωγή Alan Parsons.
Τελικά οι Electric Litany συζητήθηκαν περισσότερο για τις πρόσφατες δηλώσεις τους για τον Πειραιά και τον Βόλο –όπου ακύρωσαν τις προγραμματισμένες τους εμφανίσεις, διαμαρτυρόμενοι για τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών, λέγοντας πως οι δύο πόλεις «αξίζουν τον μεσαίωνα που έχουν επιλέξει»– παρά για τον άξιο δεύτερο δίσκο τους Enduring Days You Will Overcome, σε συμπαραγωγή Alan Parsons. Εμείς βρήκαμε τον Αλέξανδρο Μίαρη στο Λονδίνο πριν από όλα αυτά, κάνοντας μια ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί του…
Αν καταλαβαίνω σωστά, εσείς ηχογραφήσατε το Enduring Days YouWill Overcome σε ένα στούντιο της Ουαλίας, ενώ ο παραγωγός σας –ο Alan Parsons– βρισκόταν στην Καλιφόρνια. Πώς έγινε δυνατό κάτι τέτοιο και πώς σας φάνηκε η διαδικασία να ηχογραφείς έχοντας τον παραγωγό κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά;
Το αρχικό πλάνο ήταν να πάμε εμείς στο στούντιο του Parsons στην Καλιφόρνια, αλλά λόγω έλλειψης χρημάτων δεν μπορούσε να γίνει. Ψάχναμε έτσι μια λύση. Βρέθηκε μέσω των ανθρώπων από τη Sourceconnect, οι οποίοι μας προμήθευσαν με μια νέα τεχνολογία (την οποία ο Alan είχε ήδη δοκιμάσει) σε κάπως πειραματικό ακόμα στάδιο. Ενώ λοιπόν εμείς παίζαμε στο performance room του στούντιο στην Ουαλία, ο Parsons βρισκόταν στο control room στο στούντιό του στην Καλιφόρνια. Αυτός άκουγε εμάς σε πραγματικό χρόνο και σε υψηλή ποιότητα κι εμείς εκείνον. Έτσι, η διαφορά της απόστασης δεν υπήρχε –όλοι άκουγαν σωστά όλους και μπορούσαν να ελέγχουν κάθε κανάλι ξεχωριστά, σαν να βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο. Σίγουρα βέβαια το άλλο εξ ίσου σημαντικό ήταν οι ώρες συζητήσεων, είτε κατ’ ιδίαν, είτε μέσω Skype, κατά τις οποίες δουλεύτηκα ιδέες για τον δίσκο. Τέλος, για την ιστορία, η παραγωγή έγινε από τον Parsons, τον Γιώργο Μπότη κι εμάς.
Πώς σας φάνηκε γενικώς η εμπειρία να δουλεύετε με έναν παραγωγό/μουσικό με το βιογραφικό του Alan Parsons;
Δεν έχει νόημα να αναφερθώ σε μαλαγανιές του τύπου πόσο μεγάλος είναι και ποιο το εκτόπισμά του. Αυτά ήδη υπάρχουν και δεν θα επικυρωθούν περαιτέρω από εμένα. Αυτό που όντως έχει σημασία, είναι κάτι πιο ανθρώπινο. Το ότι ένας τέτοιος άνθρωπος δούλεψε μαζί μας κι εμείς μαζί του με μοναδικό κίνητρο τη μουσική και τίποτε άλλο –δεν υπήρχαν χρήματα, άρα δεν πληρώθηκε. Ένας άνθρωπος τέτοιας καλλιτεχνικής αξίας, λειτούργησε δίχως καμία έπαρση, ανοικτός στο να μας ακούσει και να προτείνει έναν πολύ φυσικό συσχετισμό μαζί μας. Να ένα γερό κωλοδάχτυλο στους καμπόσους στουντιάρχες, παραγωγούς, μουσικούς και γενικούς ξερόλες ανά την υφήλιο, οι οποίοι λόγω έλλειψης ουσίας αντισταθμίζουν τη βλακεία τους με φράσεις τύπου «άκου εδώ», «αυτό γίνεται μόνο έτσι», «εγώ θα σου πω», «εγώ, εγώ, εγώ»… Στην Ελλάδα το συγκεκριμένο είδος απαντάται δυστυχώς συχνά και είναι εύκολο να το συναντήσει κάποια κακόμοιρη μπάντα παιδιών, η κάθε μουσική ιδιαιτερότητα της οποίας παραμερίζεται και καταστρέφεται από τέτοιους οπισθοδρομικούς ξερόλες.
Έχουμε συνηθίσει (ίσως κακώς) να θεωρούμε τα 4 χρόνια μεταξύ δύο δίσκων μεγάλο διάστημα. Εσείς, τέλος πάντων, γιατί χρειαστήκατε τόσο;
Ναι, ίσως να θεωρείται μεγάλο το διάστημα... Για εμάς πάντως ήταν όσο χρειαζόταν για να είμαστε έτοιμοι να γράψουμε κάτι για το οποίο να μην νιώθουμε ότι βγήκε με βιασύνη ή με εκπτώσεις.
Πηγαίνοντας στον τίτλο του δίσκου: πού αναφέρονται αυτές οι «enduring days» και πώς τελικά τις ξεπερνά κανείς;
Αναφέρονται και σε εμάς ως μπάντα, περιγράφοντας τις δυσκολίες για να φθάσουμε στο ηχογράφημα αυτό. Αναφέρονται επίσης σε προσωπικές μάχες που με επιμονή –και όχι υπομονή– προσπαθούμε και τελικά κερδίζουμε. Και αναφέρονται εν τέλει και σε μια κατάσταση κοινωνική, την οποία όλοι ζούμε στο πετσί μας και δεν μένει τίποτα παρά να την υπερνικήσουμε.
Αν δεν κάνω λάθος, για τη χρηματοδότηση του δίσκου χρησιμοποιήσατε και τη μέθοδο του crowdfunding. Τι προοπτικές θεωρείτε πως ανοίγουν τέτοιες μέθοδοι;
Ανοίγουν προοπτικές για απεξάρτηση από κλασικές μεθόδους χρηματοδότησης. Είναι ενδιαφέρον σημείο της εποχής όλο αυτό. Με μια λαϊκίστικη εξήγηση: από το να σου δώσει ο κάθε Μίνος δύο ψωροχιλιάρικα για βγάλει είκοσι, είναι πάντα καλύτερο να μοιραστούν αυτά τα δύο από ανθρώπους οι οποίοι γνωρίζουν τι κάνεις και αποτελούν μέρος του. Εμείς δεν πετύχαμε τον τελικό σκοπό, μα εν τέλει τα καταφέραμε.
