"Επιχειρηματικά" Πανεπιστήμια που θα βγάζουν μόνα τους το «ψωμί» τους, φοιτητές που θα χρεώνονται φοιτητικά δάνεια και στο βάθος δίδακτρα


Η πανδημία μπορεί να φρέναρε (τυπικά) τα σχέδια για την ολοκληρωτική αποδυνάμωση της δημόσιας υγείας προς όφελος της ιδιωτικής, αλλά δεν ανέτρεψε τον σχεδιασμό της κυβέρνησης για την προώθηση της ιδιωτικοποίησης.

            Το υπουργείο Παιδείας για παράδειγμα. Εκεί που με τρεις κινήσεις, μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο:

  • Πρώτον, κατοχυρώθηκε εκπαιδευτική και επαγγελματική αντιστοιχία και ισοτιμία για όσους αποφοιτούν από κολέγιαμε τους πτυχιούχους των δημόσιων Πανεπιστημίων.
  • Δεύτερον, νομοθετήθηκε η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγήςπου από φέτος κιόλας απέκλεισε το 1/3 των υποψηφίων (ακόμη και υψηλόβαθμους) ενώ από τη νέα χρονιά έχουν ετοιμαστεί «πύρινα στεφάνια» αποκλεισμών στην είσοδο των Πανεπιστημίων με την «αγία τριάδα» της Τράπεζας Θεμάτων, της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής και του μηχανογραφικού «λοταρία-θηλιά», με αποτέλεσμα τη δραματική μείωση των θέσεων εισακτέων και
  • Τρίτον, το ΥΠΑΙΘ ανοίγει δρόμους για την αύξηση της πελατείας και των ιδιωτικών ΙΕΚ με τυράκι τις κατατακτήριες για είσοδο στο Πανεπιστήμιο.

            Είναι ξεκάθαρο: από τη μια, η κυβέρνηση αυστηροποιεί (και παράλληλα ακριβαίνει) τα κριτήρια εισαγωγής στη δημόσια πανεπιστημιακή εκπαίδευση και από την άλλη εξισώνει τα πτυχία των λεγόμενων κολεγίων με αυτά των δημόσιων Πανεπιστημίων, με στόχο την ενίσχυση των πρώτων μέσω της τροφοδότησής τους με φοιτητές - πελάτες.

            Και όχι μόνο αυτό. Αυτές οι εμβληματικές αλλαγές είναι μόνο η αρχή εν όψει χειρότερων δεινών. Με τις θατσερικού τύπου παρεμβάσεις στη λυκειακή, μεταλυκειακή και ανώτατη δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση ξεκινάει μια μακροχρόνια περίοδος πλήρους αποδυνάμωσης των Πανεπιστημίων, ώστε σε δεύτερη φάση να στρωθεί το έδαφος για τη μετακύλιση του κόστους λειτουργίας στους φοιτητές με την επιβολή διαφόρων μορφών διδάκτρων!

Ο σχεδιασμός και οι μεθοδεύσεις του ΥΠΑΙΘ

            Ένα από τα νομοσχέδια του Υπουργείου Παιδείας που εκκρεμούν αφορά στη νέα μεγάλη παρέμβαση που ετοιμάζεται να κάνει το Υπουργείο Παιδείας υλοποίηση των κατευθύνσεων του κυβερνώντος κόμματος οι οποίες, ανάμεσα σε άλλα, συνοψίζονται στη διαφοροποίηση των πηγών εσόδων του Πανεπιστημίου, δηλαδή στην αποδέσμευση από την κρατική χρηματοδότηση, στην επιβολή διδάκτρων και κυρίως στην ανάπτυξη επιχειρηματικών πρωτοβουλιών από τα μέλη του.

            Την ίδια ώρα μια από τις πιο γνωστές και παράλληλα πιο επίμονες προτάσεις του ΟΟΣΑ είναι τα λεγόμενα φοιτητικά δάνεια, τα οποία ο διεθνής οργανισμός πλασάρει σαν εργαλείο που θα απαλλάξει τους φοιτητές και τις οικογένειές τους από τα βάρη των σπουδών τους.

            Έτσι, με κάθε ευκαιρία, προτείνει τη «διεύρυνση της διαθεσιμότητας των φοιτητικών δανείων, ώστε να βοηθηθούν οι φοιτητές και οι οικογένειες που δεν διαθέτουν τα μέσα να χρηματοδοτήσουν το κόστος της Ανώτατης Εκπαίδευσης» (κατοικία, διατροφή, επικοινωνία, εκπαιδευτικά υλικά κ.λπ.).

            Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με την Εκθεση Πισσαρίδη που προβάλλεται ως η απόλυτη θεραπευτική αγωγή για τα προβλήματα (και) της εκπαίδευσης (ενώ δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα διατεταγμένο πακέτο των νεοφιλελεύθερων προσταγμάτων που έχουν διατυπωθεί την τελευταία δεκαετία από τον ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ, τον εγχώριο ΣΕΒ κ.λπ.), «στον αναγκαίο εξορθολογισμό της φοιτητικής μέριμνας μπορεί να συμβάλει η εισαγωγή μηχανισμού ατόκων δανείων, με ευνοϊκούς όρους αποπληρωμής για την κάλυψη του κόστους διαβίωσης στη διάρκεια των σπουδών».

            Ναι, λοιπόν, η φοιτητική μέριμνα αποτελεί βασικό στόχο περαιτέρω περικοπής των δημόσιων δαπανών και ανοίγματος νέων επενδυτικών πεδίων. Ο λεγόμενος «εξορθολογισμός» των κρατικών δαπανών για τη φοιτητική μέριμνα περιλαμβάνει παράδοση των εστιών στους ιδιώτες και εργολάβους και δάνεια για τους φοιτητές που θα χρωστούν και θα αποπληρώνουν για τον υπόλοιπο βίο τους.

            Παράλληλα στην ίδια βάση η Επιτροπή Πισσαρίδη «ζυμώνει» την επιβολή διδάκτρων στους φοιτητές, προτείνοντας (σε πρώτη φάση) εισαγωγή τέλους επανεγγραφής (με άλλα λόγια δίδακτρα) για όσους παρατείνουν τις σπουδές τους πέρα από τον προβλεπόμενο χρόνο ολοκλήρωσής τους.

Τράπεζες: Εδώ είμαστε και σας περιμένουμε!

            Αμ’ έπος αμ’ έργον, οι τράπεζες προσφέρουν «Καταναλωτικά Δάνεια για Γνώσεις και Δεξιότητες», «Καταναλωτικά Δάνεια Εκπαιδευτικών Αναγκών» κ.λπ.

            Για παράδειγμα, όπως σημειώνει, στην προτροπή της προς τους υποψήφιους πελάτες η Τράπεζα Πειραιώς: «Επωφεληθείτε από τους προνομιακούς όρους του προγράμματος «Καταναλωτικό Δάνειο για Γνώσεις και Δεξιότητες” για να αποκτήσετε κάποιο πτυχιακό ή μεταπτυχιακό τίτλο, να παρακολουθήσετε πρόγραμμα σε ΙΕΚ, σεμινάρια, μαθήματα εκμάθησης ξένων γλωσσών ή δεξιοτήτων… κ.λπ.».

            Από κοντά η Alpha Bank για το δικό της «Καταναλωτικό Δάνειο Εκπαιδευτικών Αναγκών», όπως το ονομάζει, επισημαίνει: «Αποκτήστε το καταναλωτικό δάνειο που σας εξασφαλίζει προνομιακό επιτόκιο, σταθερό καθ’ όλη τη διάρκειά του και σας απαλλάσσει από το άγχος δαπανών, όπως η πληρωμή διδάκτρων (σχολικών, πτυχίου, μεταπτυχιακού ή μαθημάτων ξένων γλωσσών) και η αγορά εκπαιδευτικού υλικού».

Η διεθνής εμπειρία

            Είναι χρήσιμο, για να γίνει κατανοητή η ουσία της πρότασης του ΟΟΣΑ και της Εκθεσης Πισσαρίδη, να πάρει κανείς υπόψη την εμπειρία από άλλες χώρες, όπου εδώ και πολλά χρόνια τα φοιτητικά δάνεια είναι ευρέως διαδεδομένα. Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι οι ΗΠΑ, όπου τα φοιτητικά δάνεια υπάρχουν από το 1935! Σε άρθρο του «Εconomist» επισημαίνεται ότι τα πανεπιστημιακά δίδακτρα στις ΗΠΑ έχουν εδώ και χρόνια αυξηθεί ταχύτερα από την ικανότητα των Αμερικανών να τα αποπληρώνουν.

            Σήμερα, σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ στην Ουάσινγκτον, το συνολικό χρέος των φοιτητών στις ΗΠΑ έχει φτάσει το αστρονομικό ποσό των 1,41 τρισ. δολαρίων, ποσό-ρεκόρ στην ιστορία της χώρας!

            Η αύξηση του χρέους στην εκπαίδευση παρομοιάζεται με το μαγείρεμα του αστακού. Η αύξηση στο σύνολο του χρέους των σπουδαστών συμβαίνει αργά αλλά σταθερά, έτσι ώστε όταν θα παρατηρήσουν ότι το νερό βράζει να είναι ήδη μαγειρεμένοι.

            Το πρόβλημα αυτό το συναντάμε βέβαια σε όλες τις χώρες που έχουν δίδακτρα (για παράδειγμα στο Ηνωμένο Βασίλειο).

            Ο λόγος για τον οποίο όλοι αυτοί οι νέοι και οι οικογένειές τους επένδυσαν ήταν προφανώς διότι είχαν πειστεί ότι η επένδυση θα απέδιδε, θα έβρισκαν δηλαδή μια δουλειά που θα τους επέτρεπε να ζουν και να αποπληρώσουν και το δάνειο.

            Αυτό όμως πλέον δεν υπάρχει και η γενιά τού σήμερα απλώς θυσιάζεται, ώστε να δώσει χώρο σε μια γενιά πολύ πιο «κινεζοποιημένη».

Πηγή: www.alfavita.gr