Τι θα κάνατε αν ένα χάπι σας έδινε την δυνατότητα να ξεχάσετε κάθε κακή ανάμνηση;
Τι θα κάνατε αν ένα χάπι σας έδινε την δυνατότητα να ξεχάσετε κάθε κακή ανάμνηση; Η είδηση είναι πραγματική, οι προβληματισμοί όμως... βάσιμοι.
Τι θα κάνατε αν ένα χάπι σας έδινε την δυνατότητα να ξεχάσετε κάθε κακή ανάμνηση; Θα το παίρνατε; Όλοι έχουμε αναρωτηθεί πως θα ήταν η ζωή μας χωρίς κάποιες κακές αναμνήσεις. Πώς θα ήταν ένας κόσμος που ζει μέσα στην λήθη; Θα επαναλαμβάναμε τα ίδια λάθη; Αυτή η ανθρώπινη αλαζονεία θα επιφέρει μήπως κάποια φοβερή θεϊκή τιμωρία; Όλα αυτά είναι ερωτήματα που βασανίζουν τον άνθρωπο από φιλοσοφική, θεολογική και επιστημονική σκοπιά.
Στο άκουσμα της είδησης για το χάπι που θα διαγράψει τις κακές αναμνήσεις πιάνω τον εαυτό μου να χαίρεται. Η πρόθεση είναι καλή. Το σκεπτικό της έρευνας ήταν ότι εάν χορηγηθεί η κατάλληλη θεραπεία σε ασθενείς με φοβίες μετά από ένα επίπονο περιστατικό, μπορεί να ξεπεράσουν τον φόβο που τους είχε προκαλέσει το τραυματικό γεγονός, μέσω μίας διαδικασίας που αποκαλείται εξάλειψη φόβου (fearextinction), αλλά και να διαγράψουν εντελώς τις αναμνήσεις του σωματικού πόνου.
Υπάρχουν περιπτώσεις που ψυχολογικά τραύματα καθηλώνουν τα άτομα. Και αυτό πονάει. Πονάει τόσο που το άτομο δεν μπορεί να λειτουργήσει σε κανένα τομέα της ζωής του. Που η ζωή γίνεται αβάσταχτη και κάθε λεπτό που περνάει, κάθε κόκκος άμμου που ξεγλιστράει από την κλεψύδρα του χρόνου είναι ακόμη μια σταγόνα κινέζικου βασανιστηρίου. Αλλά από την άλλη, θυμάμαι την ιστορία ενός αγοριού από το Αφγανιστάν. Μόλις 20 ετών. Έχασε γυναίκα και παιδί. Και τον αδελφό του. Κάπου ανοικτά της Σάμου. Δεν θυμάται καν πως βρέθηκε εκεί, που είναι ακριβώς. Στοιβαγμένος άλλωστε τόσες μέρες μέσα σε ένα φορτηγό. Κι όλα αυτά στην προσπάθεια του να…επιβιώσει. Συνέχιζε να κολυμπά. Τώρα είναι εδώ, κυνηγημένος, χωρίς την οικογένειά του και ένα πόδι «σακατεμένο» για να του θυμίζει την εμπειρία του. Κρατάω το στόμα κλειστό γιατί φοβάμαι ότι οι ερωτήσεις μου θα γίνουν αγκίστρια που θα ψαρεύουν από μέσα του βαθιά τραύματα. Αλλά, μόνος του, βγάζει μια φωτογραφία και μου δείχνει τον αδελφό του. Μόνο αυτό του είχε μείνει. Και κάτι που είχε γράψει πρόσφατα. Γελάει. Μου περιγράφει ότι πιο τραγικό του έχει συμβεί και γελάει. Ταυτόχρονα μου κλείνει και το μάτι, θυμίζοντας μου ότι θέλει να ερωτευτεί. Και εγώ κάθομαι και σκέφτομαι τι χάπι έχει πάρει αυτός ο άνθρωπος, που ενώ θυμάται, έχει κάνει αυτή την ενθύμηση χαρά. Αυτό θέλω! Πόσο κάνει;
Οι εμπειρίες είναι σαν ένα καρουζέλ σε ένα λούνα πάρκ. Κάποιες στιγμές σε ανεβάζει και σε κάνει να χαμογελάς, αλλά αμέσως μετά σε κατεβάζει. Απότομα και αυτό συνεχίζει να γυρίζει, χωρίς να σου δίνει την δυνατότητα να σταματήσεις. Οι αναμνήσεις έχουν νόημα. Μας θυμίζουν τι πρέπει να προσέχουμε. Έτσι καταφέραμε να επιβιώσουμε. Φοβούμενοι τα φίδια, τις καταιγίδες, οτιδήποτε μας απειλεί, μάθαμε να τα αποφεύγουμε ή να τα αντιμετωπίζουμε, και να επιβιώνουμε. Και αναρωτιέμαι, χωρίς αυτήν την ικανότητα θα επιβιώσουμε;
Αναρωτιέμαι αν αυτή είναι η απαρχή ενός νέου κόσμου, που θα μας πλημμυρίσει με κακές αναμνήσεις, τις οποίες όμως θα διαγράφει μετά, αναγκάζοντας μας να τις βιώνουμε ξανά και ξανά, στερώντας μας με αυτό τον τρόπο κάθε δυνατότητα εξέλιξης. Αλήθεια ακούγεται παράλογο πώς η εξέλιξη βοηθάει στην μη εξέλιξη. Προσπαθώντας να θυμηθώ ποιες αναμνήσεις θα διέγραφα, σκέφτομαι ότι όντως οι πιο ωραίες αναμνήσεις είναι αυτές που έχουμε ξεχάσει.
