Το «cry for attention» είναι κυριολεξία και trend - άρει πολύ τελευταία στις νεότερες γενιές.
Το κλάμα δεν είναι κακό και έτσι οι Gen - Zeners αποφάσισαν να το κάνουν trend δημοσιεύοντας τις πιο «θλιμμένες» στιγμές τους στο διαδίκτυο. Η γενιά που δημιούργησε τους όρους «delulu» [παραληρηματικός] και «menty b» [σε ψυχική κατάρρευση] έχει συνηθίσει να βλέπει τα δάκρυα των αγχωμένων συνομηλίκων της, ακόμη και αστέρων όπως η Bella Hadid και ο Justin Bieber, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πολλά στιγμιότυπα κατακλύζουν τις πολυάριθμες εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης που δείχνουν διασήμους και μη διασήμους να κλαίνε με τόλμη μπροστά σ' έναν φακό και μπροστά σε όλους τους διαδικτυακούς τους φίλους. Και ενώ οι fans και οι φίλοι συρρέουν για να τους υποστηρίξουν με επαίνους για τη γενναία επίδειξη της ευαλωτότητάς τους, άλλοι απορρίπτουν το δακρύβρεχτο θέαμα θεωρώντας το έκκληση για προσοχή που προκαλεί «αηδία».
Η Amie McNee, συγγραφέας και δημιουργός περιεχομένου η οποία στο παρελθόν είχε αναρτήσει και η ίδια ένα δημόσιο βίντεο με το κλάμα της εξήγησε πρόσφατα στο CNN γιατί το κλάμα στο διαδίκτυο μπορεί να είναι τόσο καθαρτικό. «Είναι σχεδόν σαν το σεξ», δήλωσε η McNee. «Είναι πραγματικά κάτι προσωπικό και η κοινωνία δεν θέλει να σε κοιτάζει όταν το κάνεις».
Η 32χρονη συγγραφέας ήλπιζε να βρει μια κοινότητα στο διαδίκτυο με την οποία θα μοιραζόταν τις εμπειρίες της κατά τη συγγραφική της καριέρα ως επίδοξη συγγραφέας και την απόρριψη που είχε αντιμετωπίσει. «Ήθελα να γίνω μάρτυρας του πόνου», εξήγησε, σημειώνοντας ότι δεν έπιασε το τηλέφωνό της απλώς επειδή ένιωθε ότι θα έκλαιγε, αλλά ήθελε να την δουν και να την υποστηρίξουν όσοι την πίστευαν.
Τι είναι τελικά το διαδικτυακό κλάμα; Είναι μια έκκληση για προσοχή ή ένα αποτέλεσμα της εσωτερικής μοναξιάς και της απουσίας πραγματικής σύνδεσης μακριά απ' τα social; Μερικοί άνθρωποι πράγματι κλαίνε στο διαδίκτυο για να ικανοποιήσουν συναισθηματικές ανάγκες που δεν ικανοποιούνται και για να αντιμετωπίσουν την έλλειψη ενός συστήματος υποστήριξης στην πραγματική τους ζωή. Για παράδειγμα, ο Tristan Blackwood είπε στο CNN ότι αγωνιζόταν να κοινωνικοποιηθεί ως έφηβος και έτσι μοιραζόταν TikToks με τον ίδιο να κλαίει.
«Ήθελα απλώς να με επικυρώσουν», παραδέχτηκε. «Παρακαλούσα κάποιος να με δει. Χρειαζόμουν βοήθεια». Ενώ κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν αναζητούν την προσοχή, άλλοι παραδέχονται ότι τα δάκρυα οδηγούν στην σταθερή επισκεψιμότητα και τη δέσμευση του κοινού με το περιεχόμενο του δημιουργού. «Το κλάμα μου χάρισε κατά κάποιο τρόπο ολόκληρη την καριέρα μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», δήλωσε η Emmy Hartman στο CNN σχετικά με ένα βίντεο της που έγινε viral το 2017, όταν μοιράστηκε τα συναισθήματά της σ' ένα δίλεπτο κλιπ.
Όποιος και να είναι ο λόγος που οι χρήστες των social κλαίνε δημόσια, εμείς ως θεατές, είναι δύσκολο να διακρίνουμε τι είναι αυθεντικό και τι είναι απλώς ένα show. Ο Jess Rauchberg, ερευνητής που μελετά τις ψηφιακές κουλτούρες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δήλωσε ότι είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψη μας ποιος δημοσιεύει το δακρύβρεχτο βίντεο και τι εξυπηρετεί η ανάρτησή του.
«Υπάρχουν στιγμές όπου πρέπει να αναρωτηθούμε: Είναι αυτό αυθεντικό; Είναι αυτό αξιόπιστο; Και τι εξυπηρετεί αυτή η ανάρτηση που κλαίει;», είπε. «Αν κάθε μορφή επικοινωνίας, ακόμη και πρόσωπο με πρόσωπο χωρίς τα smartphones, είναι μια αναπαράσταση του εαυτού μας αφού παρουσιάζουμε μια επεξεργασμένη εκδοχή του εαυτού μας, μπορεί ένα βίντεο μ' έναν άνθρωπο που κλαίει να είναι ποτέ πραγματικά αυθεντικό;»
