Αξίζει να αφήσουμε τους εαυτούς μας να μάθουν να χαίρονται ολοκληρωτικά τις επιτυχίες μας
Μπορεί να ήταν η μέρα που έμαθες ότι το δίπλωμα αυτοκινήτου έγινε δικό σου, ή εκείνη η στιγμή που είδες ότι πέρασες το τελευταίο μάθημα για πτυχίο ή τότε που παρέδωσες τη τελευταία εργασία για το σεμινάριο που είχες ξεκινήσει. Όλες ήταν στιγμές που σε δικαίωσαν έστω για λίγο και αισθάνθηκες πως «τα κατάφερες» παρά τις δυσκολίες που βρήκες καθ' οδόν όσο προσπαθούσες. Θα λέγαμε ότι μπροστά σ' αυτές τις προσωπικές επιτυχίες υπάρχουν δύο είδη: αυτοί που κοιτάζουν το έπαθλο παγωμένοι και συγκαταβατικά χαμογελαστοί κι οι άλλοι που το γιορτάζουν στρώνοντας τραπέζια ή βγαίνοντας έξω τριήμερα (προ-κορωνοϊού τουλάχιστον).
Οι δεύτεροι συνήθως μπαίνουν στο στόχαστρο όλων των διακριτικών υπάρξεων αυτού του κόσμου ενώ οι πρώτοι δημιουργούν ερωτηματικά με τη παθητική τους στάση στους δεύτερους. Το ερώτημα είναι αν τελικά χαίρεται κανείς όσα επιτυγχάνει σ' αυτή τη ζωή ή αν το άγχος του και η ανασφάλειά του μέχρι να φτάσει η πολυπόθητη στιγμή εξατμίζει όλη τη χαρά της εκπλήρωσης...
Η αυτοεκτίμησή μας και ο εσωτερικός μας κόσμος σύσσωμος για άλλη μία φορά παίζουν το ρόλο- κλειδί. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι γιορτάζουν σε φαντεζί αποχρώσεις τις επειτείους τους, τις ορκωμοσίες τους ή οτιδήποτε άλλο καλό τους συμβαίνει αλλά μία διαδικασία τιμής ένεκεν στους κόπους τους. Αυτό που έχει σημασία να κρατήσουμε είναι πως όλοι μας αξίζει να ενεργοποιήσουμε κι άλλους μηχανισμούς εκτός από αυτόν του παραγωγικού άγχους για να τα καταφέρουμε κάπου ή της πειθαρχίας για να μας βγάλουμε ασπροπρόσωποι. Αξίζει να αφήσουμε τους εαυτούς μας να μάθουν να χαίρονται ολοκληρωτικά τις επιτυχίες μας (που τόσο διακωμωδούμε όταν μας έρχονται), αξίζει να μην μας καταβάλλει το αίσθημα της ντροπής ή της ταπεινοφροσύνης όταν μας έρχονται όσα περιμέναμε. Και τα δύο αυτά συναισθήματα μας κλειδώνουν από το να αποδεχτούμε τις αποδείξεις ότι είμαστε καλοί σε κάτι, ότι τα καταφέραμε!
