Είναι κάτι που μαθαίνεται, την αναπτύσσουμε, κι όταν βρίσκει το έδαφος πηδάει από ψυχή σε ψυχή
Για άλλους ανήκει στις αφόρητα κλισέ φράσεις που μπορεί να ακούσουν να ξεστομίζουν οι γύρω τους, άλλους τους πείθει σε ένα μέτριο ποσοστό και κάποιους τους αντιπροσωπεύει πλήρως. Κι όσο το think positive συγκεντρώνει τις πιο αρνητικές και καυστικές κριτικές, υπάρχει μεγάλη μερίδα που εμπιστεύεται αυτή τη φιλοσοφία ζωής και που αποδίδει καρπούς στη ζωή τους. Η θετική σκέψη είναι η πιο παρεξηγημένη της παρέας και σ' αυτό μάλλον φταίει πρώτον ότι δεν έχουμε πιάσει καλά το νόημά της και δεύτερον ο τρόπος που τη παρουσιάζουν όσοι την ακολουθούν. Ένας θετικός άνθρωπος δεν περιγράφεται ως ένας ανάλαφρος τύπος, που δεν τον αγγίζει κανένα πρόβλημα και βλέπει τα πάντα ρόδινα αλλά ως ένας τύπος χαρακτήρα που ακριβώς τη στιγμή που εμφανίζεται το όποιο πρόβλημα, έχει τα μάτια να εστιάσει στη λύση (και για τους πιο hardcore θετικούς να εστιάσει στα καλά που αυτό φέρει μαζί του). Το γνωστό «ουδέν κακόν αμιγές καλού».
Άλλοτε καρπώνεται τον τίτλο του μποέμ τύπου της παρέας, άλλες φορές του καταλογίζουν ότι «βρίσκεται μονίμως στον κόσμο του», αλλά εκείνος μάλλον έχει ενεργοποιήσει περισσότερο από όσο οι άλλοι τον μηχανισμό αυτόν που τον κάνει τόσο αξιοζήλευτο όταν σκάνε διάφορα προβλήματα (από εξεταστική μέχρι χωρισμό, ακόμη και θάνατο) και εκείνος παραμένει θετικός. Δεν γεννιέσαι θετικός άνθρωπος. Όπως όλα όσα αναγνωρίζουμε στη προσωπικότητά μας, (όπως η νευρικότητα, η ενσυναίσθηση) έτσι κι η θετικότητα μαθαίνεται, την αναπτύσσουμε. Άλλοι μετά από αρκετές συνεδρίες ψυχοθεραπείας, άλλοι στρεφόμενοι σε διάφορες ομάδες, άλλοι δουλεύοντας μόνοι με τον εαυτό τους. Μπορεί να θεωρείται κάτι πολύ μακρινό από τη ζωή μας, κάτι πολύ ψεύτικό, κάτι που λίγο πολύ (για να μη πούμε ολότελα) το αφορίζουν οι άνθρωποι όταν το βλέπουν σε άλλους, όμως η θετικότητα συνεχίζει να πηδάει από ψυχή σε ψυχή όταν βρίσκει το έδαφος.
Δεν χρειαζόμαστε τόμους κοινωνικής ψυχολογίας για να διαπιστώσουμε και εμείς ότι η θετικότητα είναι μηχανισμός. Με την ίδια λογική που κάποιος προτιμά ή σωστότερα επιλέγει να διαμαρτύρεται για την καθημερινότητά του, για τις σχέσεις του, για την οικογένειά του, για τους φίλους του, για καταστάσεις που δεν είναι όπως θα ήθελε, ακόμη και για σοβαρά προβλήματα που ξεπερνούν αυτά των διαπροσωπικών μας, στην ακριβώς αντίθετη όχθη άλλοι επιλέγουν (και έχουν δουλέψει γι αυτό) είτε να αναγνωρίζουν τα θετικά ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις (γιατί υπάρχουν, το καλό βρίσκεται μέσα στο κακό και το αντίθετο), είτε να επιλέγουν τις διαδρομές της λύσης (εξίσου δύσκολος αλλά πιο ευνοϊκός δρόμος από αυτόν του προβλήματος).
Η θετικότητα δεν αφορά μόνο προβλήματα υπαρκτά αλλά μας γλιτώνει και από όσα εμείς οι ίδιοι στήνουμε στον εαυτό μας, καθημερινά. Σίγουρα η καθημερινότητα, όπως έχει διαμορφωθεί καταναγκαστικά για τον σύγχρονο κόσμο, δεν είναι συνώνυμο της ψυχολογικής ραστώνης και πράγματι όλα δείχνουν ότι τα δικαιώματα μπαίνουν στον πάγο και οι υποχρεώσεις συνεχίζουν την ανοδική τροχιά. Παρόλα αυτά, όλα δείχνουν ότι η διακωμώδηση είναι το τελευταίο μας και το πιο δυνατό χαρτί για να καταφέρνουμε να κάνουμε αυτό για το οποίο ήρθαμε εδώ, να συνεχίζουμε...
