Χωρέσαμε τη ζωή μας σε ρούχα που μόνο δικά μας δεν ήταν...
Μεγαλώσαμε όλοι σε ένα πλαίσιο που από τη πρώτη μέρα κιόλας που ξεκινήσαμε να αντιλαμβανόμαστε, μας έμαθαν να ακολουθούμε συγκεκριμένα μοτίβα συμπεριφοράς, σκέψεων και στη συνέχεια αυτό «πήγε ακόμα πιο λάθος» αφού η νόρμα αυτή ξεκίνησε να εφαρμόζεται υποσυνείδητα από εμάς τους ίδιους και σε σημαντικές ή και λιγότερο σημαντικές αποφάσεις. Θα ήταν αδύνατο να διαγράφει κανείς τη δική του προσωπική πορεία (σε όλα τα επίπεδα) όταν βρισκόμαστε όλοι παγιδευμένοι σε κανόνες που αφορούν εμάς, αλλά δεν εναρμονίζονται με το πώς νιώθουμε. Με άλλα λόγια, η οικογένεια, αργότερα το σχολείο, μετά τα υπόλοιπα κοινωνικά περιβάλλοντα που ενταχθήκαμε μας κατεύθυναν με τρόπο τέτοιο ώστε οι δρόμοι όλων μας να συγκλίνουν. Χωρέσαμε τη ζωή μας σε ρούχα που μόνο δικά μας δεν ήταν.
Αυτά τα ρούχα κόπηκαν και ράφτηκαν εξαρχής να εφαρμόζουν για συγκεκριμένο χρόνο, για την ακρίβεια σε συγκεκριμένες ηλικίες. Όλα στην ελληνική πραγματικότητα (για να πιάσουμε την εγχώρια φιλοσοφία ζωής) είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένα από το σύστημα που αναφέρθηκε (γονείς, σχολείο, κ.λπ.). Θεωρείται ως το απολύτως αποδεκτό να δώσεις Πανελλήνιες και όχι να ξεκινήσεις δουλειά στα 18, είναι το αμέσως επόμενο φυσιολογικό να πάρεις τίτλο μεταπτυχιακών σπουδών αφού ολοκληρώσεις τις προπτυχιακές σου σπουδές. Είναι νόμος (για κάποιον ανεξήγητο λόγο) να ζήσεις την απόλυτη ελευθερία αυστηρά μέχρι τα τριάντα και μετά «μάλλον κάτι δεν πάει καλά με την περίπτωσή σου» εάν δεν ζεις μία καθημερινότητα που σε πνίγει κάνοντας χιλιάδες πράγματα που δεν σου αρέσουν. Όλα αυτά θυμίζουν τη διαδικασία από το print που θα ξεκινήσει από τον υπολογιστή μέχρι τη διαδικασία της εκτύπωσης. Το ερώτημα είναι ποιανού κατορθώματα αναγράφονται πάνω στο προσωπικό μας βιογραφικό; Όχι το βιογραφικό με τα έξι μεταπτυχιακά, την προϋπηρεσία και τις διακρίσεις, αλλά τα άλλα της άλλης πλευράς.
Στην άλλη πλευρά βρίσκονται θαμμένα τα διπλάσια από όσα μας έπεισαν ότι θα πρέπει να έχουμε κατοχυρώσει (ανάλογα πάντα με το ηλικιακό φάσμα στο οποίο βρισκόμαστε, αλλιώς να πέσει φωτιά να μας κάψει). Βρίσκονται επιθυμίες που κάθε μέρα παραπονιόντουσαν όσο ήμασταν τόσο απασχολημένοι με όλα όσα δεν μας έκαιγαν στη πραγματικότητα αλλά μας βασάνιζαν για «να τελειώνουμε και με αυτό». Βρίσκονται όλοι οι προορισμοί (μέρη και άνθρωποι) που αναβάλαμε για υποχρεώσεις που μόνο δικές μας δεν ήταν, μόνο ευχαρίστηση δεν μας πρόσφεραν και μόνο εμπειρίες της άλλης πλευράς μας στερούσαν. Διότι όλοι πρώτοι σου κούνησαν το δάχτυλο για όσα έκανες και πρώτοι σε κατηγόρησαν για όσα δεν πρόλαβες να κάνεις.
Η παγίδα είναι πολύ ξεκάθαρη. Είδαμε γύρω μας άνθρωποι να πέφτουν σ' αυτή τη λούμπα (γιατί μόνο ως λάκκος μπορεί να θεωρηθεί το να περπατάμε πάνω σε χάρτες που άλλοι σημάδεψαν για εμάς). Θα πρέπει να αποδεσμεύσουμε από μόνοι μας τον εαυτό μας από την τόσο δυσάρεστη και αποπνικτική θέση στην οποία μπήκαμε για να υπακούμε όλους τους άλλους για το πώς πρέπει να είμαστε και μόνοι μας να μεταπηδήσουμε στην άλλη πλευρά, εκεί που εμείς έχουμε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για το μόνο πράγμα που μας ανήκει ολοκληρωτικά. Τη ζωή μας.
