Όλα θα ήταν πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μας εάν υιοθετούσαμε την τακτική του δρομέα, εκείνο το πισωγύρισμα προτού τρέξει για το μεγάλο κατοστάρι
Η καταπίεση δεν είναι όμορφο συναίσθημα σε καμία της μορφή. Από το πιο απλό όπως η περίοδος εξεταστικής έως ένα τοξικό ενδοοικογενειακό περιβάλλον ή μία καταπιεστική σχέση. Κι ένα είναι το μόνο σίγουρο: δεν έχει ποτέ καλά αποτελέσματα για εμάς. Η καταπίεση είναι μηχανισμός κι αυτός, είναι η απουσία οποιασδήποτε αντίδρασης απέναντι σε πράγματα που όχι απλώς δεν μας ευχαριστούν ή ικανοποιούν αλλά μας πνίγουν κυριολεκτικά. Μεγαλώσαμε με την ιδέα πως πρέπει να κάνουμε υπομονή, με τη φιλοσοφία ζωής ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν» αλλά είδαμε πως αυτή η στάση μόνο βραχνάς για εμάς γίνεται στο τέλος. Κάποιοι πέφτουν στη παγίδα να αποδείξουν στους γύρω τους και σε δεύτερο χρόνο στον εαυτό τους ότι η ανοχή απέναντι στα δύσκολα κι η ανεκτικότητα που θα δείξουν θα τους κάνει θεούς μπροστά στα μάτια των άλλων, θα πάρουν το ρόλο του προστάτη, θα είναι κάτι σαν από μηχανής θεός για τα προβλήματα όλων των άλλων. Εκτός από των δικών του...
Τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής δεν θα αργήσουν να φανούν δεδομένου ότι η καταπίεση δεν συμβαίνει ούτε ιδεατά, ούτε στη σφαίρα της φαντασίας ούτε περιορίζεται στη ψυχή μας. Ό,τι ακριβώς αισθανόμαστε, σωματοποιείται. Με άλλα λόγια δεν είναι τυχαία η εμφάνιση ψυχοσωματικών συμπτωμάτων στους περισσότερους ανθρώπους, ειδικά της σύγχρονης εποχής, εφόσον όλοι έχουν βαρίδια στις πλάτες τους πολύ πιο απαιτητικά από όσα μπορούν πραγματικά να σηκώσουν. Θεωρείται κάτι ένοχο πλέον να απολαμβάνεις στιγμές απόλυτης απραξίας, στιγμές για εσένα. Ο άνθρωπος είναι σα να νιώθει συνεχώς την ανάγκη να βρίσκεται σε ρεύμα. Αδικούμε όλοι μας το πόσο σημαντικός είναι ο χρόνος που οφείλουμε να δίνουμε στον εαυτό μας για να βλέπει από απόσταση τι έχει κάνει μέχρι στιγμής, να δει πιο καθαρά τι υποχρεώσεις τρέχουν αυτή τη στιγμή στη ζωή του, να δει πιο βαθιά το πώς αισθάνεται για τις σχέσεις του. Όλα θα ήταν πιο τακτοποιημένα και ξεκάθαρα στο μυαλό μας εάν υιοθετούσαμε την τακτική του δρομέα. Εκείνο το πισωγύρισμα προτού τρέξει για το μεγάλο κατοστάρι.
Ξεχνάμε ή συμπεριφερόμαστε σα να είναι κάτι δευτερεύον η ανάγκη, που είναι ταυτόχρονα προϋπόθεση για να καταφέρουμε όλα τα υπόλοιπα: συνέπεια στις σχέσεις μας, στη δουλειά μας, σε ό,τι έχουμε αναλάβει. Την ανάγκη μας για αυτοφροντίδα σωματική και ψυχολογική. Δεν σε καθιστά λιγότερο παραγωγικό/η το να κρεμάσεις στα σαββατοκύριακα ταμπέλα νέον«χρόνος μόνο για εμένα». Δεν σε πάει πίσω η αποδοχή ότι ίσως χρειαστεί να αφήσεις κάτι πίσω σου ενώ βλέπεις ότι ο χρόνος που αφιερώνεις για όλα και όλους είναι τελείως άνισος με αυτόν που δίνεις στον εαυτό σου. Εάν δεν σέβεσαι τις δικές σου ανάγκες, το κατοστάρι δεν θα γίνει ίσως ποτέ ρεαλιστικός στόχος...
