Δεν είπε κανείς ότι είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να λες όχι, όμως είναι πιο εύκολο να ανέχεσαι πράγματα που δεν σε ευχαριστούν;
Ήταν τότε που αναγκαζόσουν να ανέχεσαι τον ενοχλητικό κολλητό του φίλου σου, ή εκείνη τη περίοδο που δούλευες σεζόν μαζί με κάποιον άλλον και δεν μπορούσατε να συνεννοηθείτε εύκολα. Ή σε εκείνες τις διακοπές που ενώ αρχικά προγραμμάτιζες να τις περάσεις με συγκεκριμένα άτομα τελικά εμφανίστηκαν άλλοι πέντε με εντελώς διαφορετικές συνήθειες και γούστα από τα δικά σας. Σε όλους έχει συμβεί έστω και μία φορά στη ζωή να μην είναι τελικά ευδιάκριτα τα όρια ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους. Τί γίνεται λοιπόν όταν φαινομενικά δεν μπορείς να επιβληθείς και να αλλάξεις μια κατάσταση; Τελικά είναι ακατόρθωτο να γυρίσει η κατάσταση μπούμερανγκ ή εμείς δεν τολμάμε να διεκδικήσουμε τις συνθήκες που θέλουμε γιατί υπάρχει και ένα κόστος;
Δεν είπε κανείς ότι είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να λες όχι, να αρνείσαι τη παρουσία κάποιου ή να αποσύρεσαι από μια κατάσταση που δεν σου ταιριάζει. Όμως, είναι πιο εύκολο να ανέχεσαι πράγματα που δεν σε ευχαριστούν; Κάνοντας αυτή την ερώτηση στον εαυτό μας, αμέσως η ζυγαριά αρχίζει και ισορροπεί όταν μέχρι πριν λίγο όλα έδειχναν ότι μονόδρομος είναι να κάνουμε υπομονή και παραχωρήσεις...Και το δεύτερο ερώτημα που προκύπτει είναι: υποχωρήσεις για ποιόν; Εύκολα απαντάται και αυτό: υπερβάσεις και υποχωρήσεις για άτομα που δεν τους χρωστάμε. Όταν καλούμαστε να κάνουμε πίσω ή να κάνουμε το χατίρι για κάποιον που είναι κοντά μας, δεν εμφανίζονται τόσα διλήμματα ούτε αισθανόμαστε καταπίεση. Αλλά κυρίως χαρά που θα κάνουμε κάτι για κάποιον άλλον, για έναν σημαντικό άλλον...
Αυτό που μένει να διαφωτίσουμε όταν βρισκόμαστε σε τόσο μεγάλα και φοβερά διλήμματα, κάθε φορά που μάχεται μέσα μας ένα τεράστιο όχι μπροστά σε τόσες σκέψεις, είναι να απαντήσουμε εάν έχει βάση να βάζουμε τον εαυτό μας σε κατάσταση άγχους για ανθρώπους που σίγουρα δεν θα ζούσαν κάτι αντίστοιχο για εμάς. Δεν πρόκειται για συμφεροντολογική άποψη, ακόμη κι αν έμπαιναν σε τέτοια διλήμματα οι ίδιοι, είναι εντελώς διαφορετικό το τι πρέπει εμείς να κάνουμε. Εάν δεν μάθουμε να βάζουμε όρια σε όσα δεν μας εκφράζουν, δεν μας κάνουν τότε είμαστε αναγκασμένοι με δική μας ευθύνη να ζούμε για τους άλλους και όχι για εμάς.
