Πολλές φορές οι υποχρεώσεις μας είναι οι ίδιες που μας επιστρέφουν την ελευθερία μας
Όλοι μας κάποιες φορές βασιστήκαμε στις πλάτες άλλων για να βγάλουμε εις πέρας μία προσωπική μας υποχρέωση, για να μοιραστούμε το βάρος μίας ευθύνης. Δεν είναι απαραίτητο ότι η ευθύνη αυτή ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου, μπορεί να ήταν τα εβδομαδιαία ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Κάτι που μάθαμε όσες φορές εμπιστευτήκαμε άλλους για λογαριασμούς δικούς μας ήταν πως δεν πήγαν τα πράγματα ακριβώς όπως προγραμματίζαμε. Άλλες πάλι πήγαν ακόμη καλύτερα από ό,τι φανταζόμασταν. Αυτό που έχει σημασία να δούμε είναι εάν τελικά νιώσαμε περισσότερο βάρος στη σκέψη ότι μοιράσαμε την ευθύνη μας για κάτι ή εάν όντως διώξαμε ένα βάρος από πάνω μας.
Θα έχεις συναντήσει σίγουρα είτε στα πλαίσια της σχολής, είτε στο εργασιακό σου περιβάλλον ανθρώπους που έτυχε να συνεργαστείς για μία εργασία ή για μία δουλειά και κατέληξες να βγάλεις το φίδι από τη τρύπα ολομόναχος/η. Αυτό το είδος ζει ανάμεσά μας και το χειρότερο είναι ότι υποτιμούμε πάντα το ποσοστό έλλεψης ενσυναίσθησης που διακατέχει αυτά τα άτομα. Είναι ένα καλό παράδειγμα αυτό για να κάνουμε κι εμείς οι ίδιοι τις δικές μας εκτιμήσεις για το εάν έχουμε υπάρξει τέτοιοι συνεργάτες και συνεχίζουμε. Δεν αμφισβητεί κανείς την πράξη της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας, όμως όταν επαναλαμβάνεται μεταξύ δύο φίλων, μίας σχέσης, ανάμεσα σε μία οικογένεια ένα εντελώς άνισο μοτίβο, «πάρε-δώσε» αυτό αργά ή γρήγορα θα έχει αρνητικό αντίκτυπο και σε εμάς. Πολλές φορές οι υποχρεώσεις μας είναι οι ίδιες που μας επιστρέφουν την ελευθερία μας.
Η διαδικασία του να αναλαμβάνει κανείς εξολοκλήρου τις προσωπικές του υποθέσεις (από το πιο απλό όπως η πληρωμή λογαριασμών έως και πιο σοβαρές) είναι μία καλή αρχή για να δοκιμάσουμε τα όριά της υπομονής μας, τη σχέση μας με τον χρόνο. Στην περίπτωση που είμαστε μαθημένοι να φορτώνουμε κυριολεκτικά δικές μας υποχρεώσεις σε τρίτους ή ακόμα χειρότερα σε κοντινά μας πρόσωπα θα πρέπει να δούμε τους πραγματικούς λόγους που το κάνουμε, δηλαδή γιατί δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας.